Περί ελευθερίας και οριοθέτησης. Ποιός δίνει τον ρυθμό;

Τρόποι για να αποτελέσεις πρότυπο σεβασμού

Πριν από μερικές ημέρες είχα μία ομιλία και ανταλλαγή απόψεων με γονείς. Το θέμα ήταν η εξισορρόπηση ανάμεσα στην οριοθέτηση και την ελευθερία.

Οι φόβοι των γονέων ήταν για μία ακόμη φορά στην πρώτη γραμμή: Μήπως δεν είμαι αρκετά οριοθετημένη σαν μητέρα; Μήπως είμαι πολύ αυστηρή; Πως θα πείσω το παιδί μου να κάνει κάποια πράγματα; Πως θα αντεπεξέλθω στο κλάμμα και στο πείσμα του;

Σίγουρα το κάθε παιδί είναι μοναδικό. Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε κανόνας χρειάζεται προσαρμογή για το παιδί. Και υπάρχουν ορισμένοι τρόποι που φέρνουν άμεσα αποτελέσματα:

΅Εχετε έναν μικρό αριθμό αδιαπραγμάτευτων κανόνων. Όλοι οι άλλοι είναι διαπραγματέυσιμοι ανάλογα με την κατάσταση και τη στιγμή.

Η ευθύνη σε αυτές τις ηλικίες είναι του γονέα όχι του παιδιού. Ο γονέας κυριολεκτικά δίνει τον ρυθμό.

Τα παιδιά προσέχουν και τους εντυπώνεται τι και πως το κάνουμε και ΄όχι τι λέμε.

Τα παιδιά κυριολεκτικά πιάνουν στον αέρα αυτά που αισθανόμαστε και την ασυμφωνία ανάμεσα σε αυτά που λέμε και σε αυτά που πράττουμε.

Με βάση αυτές τις ιδέες ήμουν έτοιμη να γράψω ένα ολόκληρο κείμενο. Όταν η φίλη και συνάδελφος Ειρήνη Στ. μου έστειλε το παρακάτω κείμενο.

Το θεώρησα δώρο. Με έντονα γράμματα απλά έχω προσθέσει τις σκέψεις μου. Αν μπορείτε τυπώστε το και κρατάτε το μαζί σας. Πάντα και παντού.

Άκουγε το παιδί σου με προσοχή. Κοίτα το στα μάτια όταν σου μιλάει. Έτσι το μαθαίνετε να κοιτά και αυτό στα μάτια και να είναι ευθύ και ειλικρινές.
Χτύπα την πόρτα πριν μπεις στο δωμάτιο του παιδιού σου, ειδικά όταν είναι κλειστή. Κάθε παιδί έχει δικαίωμα στην ιδιωτικότητα. όπως και εμείς. Αν φοβάστε για το τι συμβαίνει πίσω από μία κλειστή πόρτα, έχει έλθει να αναρωτηθείτε «γιατί ανησυχείτε εσείς; Τι μπορεί να κρατά κρυφό το παιδί σας και σας δημιουργεί ανησυχία; Και το κυριότερο: γιατί δεν σας εμπιστεύεται; Διότι είναι άλλο το απλά θέλω την μοναχικότητα μου και άλλο το κάνω κάτι που δεν θέλω να το μάθουν οι γονείς μου.
Η γλώσσα που χρησιμοποιείς, οι λέξεις και ο τόνος της φωνής σου να είναι αυτά που θα αποδεχόσουνα κι εσύ αν σου μιλούσε το παιδί σου;
Να εκτιμάς την ανάγκη του παιδιού σου για διασκέδαση και το χρόνο που περνάει με τους φίλους του.
Δώσε στο παιδί σου το χώρο να έχει απόψεις και προτιμήσεις διαφορετικές από τις δικές σου (ή από αυτές των άλλων μελών της οικογένειας). Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνει ότι είναι αποδεκτό ακόμη και αν διαφωνείτε.
Να εκτιμάς την ανάγκη του παιδιού σου για ιδιωτικότητα. Μην ανοίγεις τα γράμματά του και μην κρυφακούς τις τηλεφωνικές του συνομιλίες. Αν θέλετε να μάθετε κάτι, ρωτήστε το. αν δεν το εμπιστεύεστε αναρωτηθείτε γιατί;
Ζήτα του την άδεια για να χρησιμοποιήσεις ή να δανειστείς κάτι δικό του.
Αν το παιδί σου παλεύει με κάτι και δεν κινδυνεύει να χτυπήσει, να χτυπήσει κάποιον άλλο ή να καταστρέψει κάτι πολύτιμο, ρώτα το αν χρειάζεται βοήθεια πριν αποφασίσεις να επέμβεις και να το κάνεις εσύ αντί γι’ αυτό. Δώστε του χώρο και χρόνο να επεξεργαστεί αυτό που έχει να κάνει και την δυνατότητα να το κάνει διαφορετικά απο εσάς.
Άφησε το παιδί σου να αντιδρά στις καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι θα έκανες εσύ, χωρίς να το κρίνεις, να το ταπεινώνεις ή να το γελοιοποιείς.
Σταμάτα να γαργαλάς ή να πειράζεις το παιδί σου όταν σου το ζητάει, αμέσως και χωρίς σχόλια, κρίσεις ή χλευασμούς.
Να φωνάζεις το παιδί σου έτσι όπως θέλει να το φωνάζεις. Να αντιστέκεσαι στον πειρασμό να χρησιμοποιείς ονόματα ή παρατσούκλια που του προκαλούν αμηχανία ή χαϊδευτικά ονόματα που νιώθει ότι έχει ξεπεράσει.
Όταν κάποιος ρωτάει κάτι το παιδί σου, άφησέ το να απαντήσει μόνο του. Αντιστάσου στον πειρασμό να μιλήσεις εσύ για λογαριασμό του, ειδικά όταν είναι παρόν.
Σύστησε το παιδί σου σε κάποιον που συναντάει για πρώτη φορά. Όταν συναντάς ένα φίλο σου που έχει μαζί του ένα παιδί, φρόντισε να χαιρετήσεις και το παιδί και όχι μόνο το φίλο σου.

Με άλλα λόγια: συμπεριφερθείτε στο παιδί σας από την πρώτη στιγμή με τον σεβασμό και την αγάπη που θέλετε να σας συμπεριφέρεται. Μπορεί να σας φαίνεται νωρίς να αρχίστε να ασκείτε αυτές τις ιδέες από την ηλικία του ενός έτους. Όμως μόνον με αυτόν τον τρόπο θέτετε τα θεμέλια για μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού και εμπιστοσύνης. Χρειάζεται χρόνος, χώρος, επιμονή και υπομονή.