«Εμένα αν ήταν παιδιά μου, θα τα είχα πατήσει κάτω…». Καθισμένη στη θέση μου στο τραίνο και απορροφημένη μέσα στις σημειώσεις μου, αγνοώ πλήρως τα δρώμενα γύρω μου. Το  δήθεν όμως ψιθυριστό σχόλιο με τις αποχρώσεις της βαριάς κριτικής και απόρριψης διαπερνά την σφαίρα της απομόνωσης μου.

Σηκώνω το κεφάλι μου για να δω τι προσήλκυσε την πολιτιστική και κοινωνική οργή των συνταξιδιωτών,  που στέκονται όρθιες πάνω από το κεφάλι μου.Δεν χρειάζεται καν να  ψάξω γύρω μου: απέναντι μου κάθεται ένα νεαρό ζευγάρι. 17 – 18 ετών το πολύ… Η κοπέλλα, μικροκαμωμένη, με έντονο γκότθικ μακιγιάζ, piercing στη μύτη και τουλάχιστον πέντε σκουλαρίκια στα αυτιά, με το ένα χέρι της αγκαλιάζει το παλληκάρι και με το άλλο σφίγγει το δικό του χέρι. Το  παλληκάρι έχει σκυμένο το κεφάλι του. Διακρίνω  έναν κρίκο (από αυτούς που ανοίγουν το πτερύγιο του αυτιού), αρκετά σκουλαρίκια, piercing στο φρύδι, στα χείλη, στη μύτη.  Στα χέρια του κρατά μια σακούλα supermarket, που περιέχει σπρέυ μπογιάς .

Η επαγγελματική μου ιδιότητα ξυπνά και αρχίζει να παρατηρεί: ότι τα χέρια του αγοριού τρέμουν. ‘Οτι φαίνεται να στάζει κάτι στα jeans του. Ότι οι ώμοι του τραντάζονται. Και συνειδητοποιώ ότι κλαίει.

Καθώς η προσοχή μου εντείνεται, τεντώνω τα αυτιά μου για να  ακούσω τον σιγανό διάλογο τους. Η κοπελίτσα διακριτικά, του δίνει ένα φιλί προσπαθώντας να σκουπίσει τα δάκρυα του.

«πόσες μέρες έχεις να φας;» τον ρωτά.

«ξέρω ‘γω; δύο, τρεις; έφαγα όταν μου ‘φερε φαγητό η γιαγιά μου».

«Η μητέρα σου εμφανίστηκε καθόλου;»

«μπα, έχει να δώσει σημεία ζωής πάνω από δέκα ημέρες.. Το έχει δηλώσει άλλωστε ότι δεν θέλει να με βλέπει, γιατί είμαι ίδιος ο μ@λ…. , ο πατέρας μου».

«Ο πατέρας σου; πέρασε καθόλου;»

«Γιατί να περάσει; Είναι με την νέα του οικογένεια».

«Χρήματα έχεις;»

«Μου άφησε η γιαγιά μου, αλλά πήγα και πήρα spray: κάποιος στη γειτονιά είπε ότι θέλει να του κάνουν graffiti στην μάνδρα και  δεν θέλω να χάσω την ευκαιρία..»

Η κοπέλα συνεχίζει να τον χαϊδεύει και να τον φιλά. «Μήπως θα ήταν καλύτερα να φύλαγες τα χρήματα για να αγοράσεις τρόφιμα;»

«Θα ήταν.’Ισως. αλλά δεν θα είχα τίποτα να με κρατά απασχολημένο, και μάλλον θα υπέκυπτα στον τύπο, που με πολιορκεί για να με κάνει βαποράκι.. Έλα σήκω, φθάσαμε».

Σκουπίζει τα μάτια του βιαστικά και σηκώνεται απότομα. Αγκαλιάζει το κορίτσι και προχωρούν  προς τις πόρτες του τραίνου.

«κοίτα τα χάλια τους».. Ακούω από πίσω μου.

‘Εχουν περάσει πάνω από επτά χρόνια, από τότε που  έζησα αυτήν τη σκηνή. Και συχνά φέρνω στο μυαλό μου αυτόν τον νέο άνθρωπο. με την επαναστατημένη και οργισμένη εμφάνιση. Με τα επώδυνα τρυπήματα στο σώμα του. που πάλευε με την γονεϊκή εγκατάλειψη, με τον έμπορο, που ήθελε να τον κάνει βαποράκι, που προσπαθούσε να αντισταθεί μέσα από την ζωγραφική του.

Αν δεν άκουγα τη συζήτηση τους δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα στην πρώτη εντύπωση. Τι θα σκεφτόμουν και τι θα αισθανόμουν. Το ότι την άκουσα, ήταν για μένα ένα δώρο, για να μου υπενθυμίζει ότι τα φαινόμενα απατούν. Και ότι η εμφάνιση μπορεί να κάνει μια δήλωση, αλλά η δήλωση μπορεί να είναι συνειδητή ή αντιδραστική. ότι μπορεί να είναι ο μόνος τρόπος έκφρασης. ή μία κραυγή.

Είναι εύκολο να κρίνουμε κάτι που δεν μας ταιριάζει. Είναι εύκολο να τρομάξουμε με κάτι που δεν φαίνεται να λειτουργεί με τους  δικούς μας κανόνες. Είναι εύκολο να μεταφράσουμε μία συμπεριφορά σύμφωνα με τα δικά μας δεδομένα.

Όμως:  Ο κάθε ένας από εμάς, έχει μία δική του ιστορία. Πριν βιαστούμε να «εγκρίνουμε» ή να απορρίψουμε το διαφορετικό, ας δώσουμε λίγο χρόνο και στον εαυτό μας και στον άλλο,. Ας αφουγκραστούμε με τα αυτιά και τα αυτιά της καρδιάς και της ψυχής τι λέει ο διαφορετικός άνθρωπος όχι μόνον με τα λόγια αλλά με κάθε έκφανση της συμπεριφοράς του. Ιδιαίτερα την σιωπηλή.

Ας σκεπτόμαστε ότι όλοι έχουμε μια ιστορία. Και μόνον όταν γνωρίζουμε την ιστορία,  μπορεί να έχουμε και μία εικόνα για τον άνθρωπο. Και ιδιαίτερα στα παιδιά: πριν βγάλουμε συμπεράσματα για τη στάση τους, για τον τρόπο τους ας δώσουμε χρόνο και σε εκείνα να μιλήσουν και σε εμάς να ακούσουμε ουσιαστικά. Ας του δώσουμε χώρο να εκφραστούν και χώρο και σε εμάς να δούμε λίγο τον εσωτερικό τους κόσμο και τις αγωνίες τους.  Και επειδή είμαστε οι ενήλικες και έχουμε και την ευθύνη, ας τους προσφέρουμε το μοντέλο για το πως λειτουργεί η σχέση, η επικοινωνία, η έκφραση του συναισθήματος. Και αν ακολουθούμε πρώτα εμείς με όλο μας το είναι αυτά που τους ζητάμε να ακολουθήσουν, αν εμείς είμααστε ουσιαστικοί και αυθετνικοί, αν εμείς εμπιστευόμαστε και αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, αν σεβόμαστε τον άνθιρωπο ανεξάρτητα από την ηλικία, τότε μπορούμε να ζητήσουμε από την επόμενη γενιά να εκφράζεται με άλλον τρόπο.