Εϊναι η δεύτερη φορά, που μέσα σε λίγες ημέρες,  ένα post  το οποίο έγραψα και ανήρτησα σε ομάδες,  εκλαμβάνεται εκ μέρους μιας συγκεκριμένης ομάδας, σαν διαφημιστική ανάρτηση.

Θάθελα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας  τη σχέση μου με τη σύλληψη, εγκυμοσύνη, τοκετό, λοχεία, γονεϊκότητα, λέγοντας σας μία ιστορία. Την δική μου.

Πριν αρκετές δεκαετίες, αποφοίτησα από την Βιολογική Σχολή. Έμαθα ότι η αποβολή είναι καλή και ο τρόπος της φύσης να διώχνει ελαττωματικά έμβρυα, η υπογονιμότητα ένας  επίσης τρόπος της φύσης να κρατά συγκεκριμένα μωρά και η εγκυμοσύνη και ο τοκετός κάτι που γίνεται και δεν χρειάζεται πολύ προσοχή.

Συνέχισα ακάθεκτη με εκπαιδεύσεις, μεταπτυχιακά. Και κάποια στιγμή λίγο μετά τα 30 , συνειδητοποίησα ότι το βιολογικό μου ρολόι μπορει ανά πάσα στιγμή να σταματήσει να κτυπά. Και άρχισα να σκέπτομαι και τον ρόλο της μητέρας.  Σκέφθηκα ότι τόσα πράγματα έχω κάνει στη ζωή μου έ! ήλθε η ώρα να κάνω το απλούστερο όλων: ένα παιδί…

Και διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να τα καταφέρω. Πάθαινα καθ’ έξιν αποβολές…Και εκεί έμαθα από πρώτο χέρι,  ότι κάθε γυναίκα στην αποβολή δεν χάνει ένα ελαττωματικό έμβρυο. Χάνει ένα παιδί. Ότι η διάγνωση της υπογονιμότητας, δεν αντιπροσωπεύει απλά μία κατάσταση. Μπορεί να συνθλίψει την σχέση με τον εαυτό, με τον σύντροφο, την οπτική γωνία για τον κόσμο. Μπορεί να ρουφήξει την γυναίκα και τον άνδρα σε ένα πηγάδι απομόνωσης, αγωνίας και μονομανίας.

Πέντε χρόνια αργότερα, έχοντας χειρουργηθεί, ανοιχθεί, κλειστεί, καταπιεί τόνους ορμονών και έχοντας κάνει άπειρες εξετάσεις ρουτίνας και εξωτικές, ξαναέμεινα έγκυος. Ώ του θαύματος είχα μία εγκυμοσύνη μαγική. Την οποία όμως φοβόμουν να χαρώ, για να μην πονέσω αν και όταν την χάσω…Και κάποια στιγμή πήρα την απόφαση να συνδεθώ με το θαύμα που συντελείτο μέσα μου. (Ολα αυτά σε μία εποχή που η προγεννητική και η περιγεννητική ψυχολογία ήταν σε …εμβρυική κατάσταση, ο θηλασμός  μόλις ξανάρχιζε να εμφανίζεται σαν δυνατότητα και δεν υπήρχε ούτε internet, ούτε βιβλιογραφία, ο φυσικός τοκετός ήταν άγνωστη λέξη και δεν υπήρχαν καν σύμβουλοι θηλασμού…)

Παρ’ όλο που η κατάσταση μου κατά την διάρκεια του τοκετού εύκολα οδηγούσε σε καισαρική,  η γυναικολόγος μου μου προσέφερε την δυνατότητα να γεννήσω φυσιολογικά και έχοντας τον άνδρα μου μέσα στην αίθουσα τοκετών (άλλη μία καινοτομία ασυνήθιστη για την εποχή…). Και βίωσα την έκσταση του να φέρνω στον κόσμο το παιδί μου και να το καλωσορίζω μαζί με τον σύντροφο μου.  Βίωσα τη σημασία της όμορφης υποδοχής ενός μωρού στη ζωή και τη σφραγίδα που αφήνει αυτή στο μωρό και στους γονείς.

Γυρίζοντας στο σπίτι με το πολυπόθητο μωρό στα χέρια είχα όλη τη διάθεση να του προσφέρω τον κόσμο και καμμιά ιδέα πως να το κάνω. Εκεί βρέθηκα με δύο γιαγιάδες που η κάθε μία είχε …τεκμηριωμένη άποψη  για τα πρέποντα, αλλά αντίθετα με αυτά της άλλης, με μία κούραση αφόρητη και ένα ξέσπασμα επιλόχειας κατάθλιψης. Ο Θηλασμός ήταν  αγώνας και για μένα και για το μωρό μου. Ήταν ηρωική προσπάθεια και των δυό μας ότι κατάφερε να πάρει αποκλειστικά δικό μου γάλα για δύο μήνες. (για την Ευτοκία και την Laleche  έμαθα πολύ αργότερα…) Και βίωσα την κούραση, την αγωνία, την άγνοια, την αίσθηση ότι είμαι φρικτή μάνα και μάλλον ηλίθια, την απόγνωση.

Και έμαθα  άμεσα την διαφορά ανάμεσα στη θεωρία (της ψυχολογίας)  και στη πράξη (της καθημερινότητας). Τι σημαίνει πέρα από τη γνώση και τα πρέπει, «σχετίζομαι με το μωρό μου» Τι σημαίνει προσπαθώ να το καταλάβω και να το νοιώσω. Τι σημαίνει έχω ανάγκες σαν μητέρα, σαν σύντροφος, σαν γυναίκα.  Και πως τελικά μπορώ να τα συνδυάσω. Τι σημαίνει: μαθαίνω από τα λάθη μου και αποδέχομαι τα λάθη μου. Και εκεί βίωσα την πορεία, την εξέλιξη, το μοίρασμα, τη χαρά, τα ερωτηματικά.

Μέσα από την δική μου πορεία στη μητρότητα, αντιλήφθηκα την διαφορά ανάμεσα στα θεωρητικά που έλεγα πριν αποφασίσω να αποκτήσω παιδί και στις πρακτικές απαντήσεις, που χρειάζεται κάθε γυναίκα, σε κάθε βήμα της στη πορεία προς τη γονεϊκότητα.

(γιατί ας μη ξεχνάμε ότι οι περισσότερες γυναίκες στην εποχή μας το πρώτο παιδί που πιάνουμε στα χέρια μας είναι το δικό μας. Και είμαστε άπειρες. Και η μητρότητα είναι αρχικά προδιάθεση. Γνώση γίνεται με τη σχέση…).

Η δική μου πορεία με οδήγησε να αρχίσω να συζ στις γυναίκες στα μαιευτήρια. Οι γυναίκες και οι άνδρες δέχονταν και συνεχίζουν να δέχονται να μοιραστούν τις εμπειρίες τους. Σε συζητήσεις με μία κούπα τσάι στο χέρι, άκουγα προσεκτικά. Διαπίστωσα πόση ανάγκη έχουμε όλες (και όλοι για να μην ξεχνάμε και τους μπαμπάδες) σε αυτή την περίοδο, που έχουμε χάσει την επαφή με το σώμα μας, που οι γονείς πελαγοδρομούν από τη πληθώρα των πληροφοριών, όπου συχνά υπάρχει πίεση από πολλές καταστάσεις.

Με όλο αυτό το μοίρασμα μέσα και έξω από τον επαγγελματικό μου χώρο, έγινα πιο σοφή. Οχι εξ ορισμού, γιατί είμαι ψυχοθεραπεύτρια. Όχι γιατί ξέρω καλύτερα από άλλους ανθρώπους. Αλλά γιατί ακούω προσεκτικά και μαθαίνω. Ακούω και συγκρίνω τη γνώση, την ανάγκη, την επιθυμία, το συναίσθημα: σαν παρόν και σαν ανάμνηση. Αισθάνομαι πολύ τυχερή γιατί ακριβώς οι άνθρωποι μοιράζονται μαζί μου και με βοηθούν να γίνομαι καλύτερη πρώτα σαν άνθρωπος και μετά σαν  επαγγελματίας.

Και αυτή τη γνώση που έχω συγκεντρώσει (όχι απλά την επιστημονική και την επαγγελματική) αλλά την καθημερινή και ανθρώπινη προσπαθώ να την συγκεντρώσω και να την γυρίσω πίσω. σαν σκέψη, ιδέα, τρόπο που δυνητικά λειτουργεί και έχει αποτελέσματα..ώστε να διαχειρίζεται κάθε νέα μητέρα την θάλασσα των τόσο έντονων αλλά και διαφορετικών συναισθημάτων που την κατακλύζει.

Τα 25 χρόνια, που βρίσκομαι σε αυτόν τον χώρο, μου έχουν δώσει την γνώση και την δυνατότητα να συνδυάζω την επιστήμη με την καθημερινότητα και την εμπειρία, παραμένοντας πρώτα άνθρωπος και μετά επιστήμονας.

Τα άρθρα λοιπόν που γράφω, είναι απαντήσεις σε μητέρες (που ανήκουν σε όλες αυτές τις ομάδες που αναρτώ τα Posts) οι οποίες  με εμπιστεύονται και ζητούν τη γνώμη μου με προσωπικά μηνύματα.  Δυστυχώς, δεν έχω  πάντα την πολυτέλεια του χρόνου,  να απαντώ σε πολλά διαφορετικά μηνύματα  με το ίδιο θέμα,  ταυτόχρονα , ολοκληρωμένα και επιστημονικά τεκμηριωμένα. Απαντώ λοιπόν μέσα από κάθε άρθρο. Με  στόχο να είναι οι μητέρες ήρεμες και να νοιώθουν σίγουρες και ασφαλείς. Γιατί μία ασφαλής καί ήρεμη μητέρα είναι σε θέση να επικοινωνήσει  καλύτερα με το παιδί της και να συνδέεται μαζί του χωρίς φόβο και αγωνία.

Και τα αναρτώ στις ομάδες ,  γιατί θεωρώ  ότι οι στόχοι μας είναι κοινοί. Γιατί θέλω να μοιραστώ σκέψεις και ιδέες που μοιράστηκαν μαζί μου άλλες γυναίκες. και όχι για να κάνω διαφήμιση!

Λυπάμαι  ειλικρινά για την λάθος εκτίμηση για την ομάδα αυτή.

Αντιγόνη Ωραιοπούλου