Μία ομιλία για γονείς και εκπαιδευτικούς.

Και αφορά τα μυστικά της επικοινωνίας με παιδιά κάθε ηλικίας: από την στιγμή που γεννιούνται, μέχρι το τέλος της εφηβείας.

Γιατί η αρμονική επικοινωνία δεν έχει ηλικία και δημιουργεί θαύματα στη σχέση.

Σε αυτή τη συνάντηση θα  συζητήσουμε:

• Πως επικοινωνούμε με το μωρό μας από την ώρα που το κρατάμε στα χέρια μας;
• Πως επικοινωνεί εκείνο μαζί μας;
• Πως εξελίσσεται αυτή η επικοινωνία;
• Ποιά είναι τα βασικά στοιχεία της επικοινωνίας, ανεξάρτητα από την ηλικία του παιδιού;
• Πως γίνεται αυτή η επικοινωνία στο μωρό, στο παιδί προσχολικής ηλικίας και στον έφηβο;
• Ποια μυστικά μηνύματα στέλνουμε άθελα στα παιδιά μας, από την πρώτη στιγμή;
• Η σημασία της ενέργειας στην επικοινωνία.

Μετά την ομιλία θα ακολουθήσει συζήτηση.

Ημέρα:  Τετάρτη 18 Μαρτίου  2016

Τόπος:   Αλθαία   (Κοραή 30, Κηφισιά)

Ώρα     :  7:30 μ.μ. -9:00 μ.μ.

Είσοδος: Ελεύθερη (δηλώστε συμμετοχή, γιατί οι θέσεις είναι περιορισμένες).

‘Ωρες επικοινωνίας: Τρίτη – Παρασκευή 5:30 μ.μ. -8:30 μ.μ.

Τηλ:         210 8010 818

Email:      info@althaia.gr  (στην ηλεκτρονική κράτηση, βεβαιωθείτε, ότι έχετε λάβει την επιβεβαίωση).

Πριν 17 χρόνια πρωτοκράτησα στα χέρια μου την κόρη μου. ήταν το πρώτο μωρό που πραγματικά έπιασα στα χέρια μου. Και δεν ήξερα τι να το (πρωτο)κάνω…

Γεμάτη πανικό, αγωνία, άγχος, απελπισία. Για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθανόμουν ολοκληρωτικά ανεπαρκής. Σταδιακά ο πανικός μου καταλάγιασε. Έμαθα τα βασικά: να την θηλάζω, να την αλλάζω, να την πλένω, να την κοιμίζω, να την ταίζω.

Και όταν αυτός ο πανικός καταλάγιασε, άρχισα να την προσέχω και να την γνωρίζω. Να προσπαθώ να κάνω σχέση μαζί της. Να δω πως θα την αγαπήσω καλύτερα. Πως θα την αγαπήσω πραγματικά. με την καρδιά και όχι με το μυαλό.

Σταδιακά η καθημερινότητα μου οργανώθηκε γύρω από την δική της. Οι προτεραιότητες μου υφάνθηκαν, γύρω από τις δικές της. Όσο απασχολημένη και να ήμουν, πάντα προσπαθούσα να αφουγκραστώ την ενέργεια της. Τις ανάγκες της. Τον τρόπο που με ήθελε και με χρειαζόταν.

Και κάποιες φορές  ήμουν απόλυτα εναρμονισμένη με αυτό που ήταν και ήθελε. Και κάποιες φορές ήμουν τραγικά «παράφωνη».

καθημερινά όμως η ζωή μου γινόταν πιο πλούσια από τα μικρά και τα μεγάλα ορόσημα της.

Και σε όλο αυτό το ταξίδι, το τέλος του σχολείου ήταν μία μακρινή τελεία. Η αρχή της ενήλικης της ζωής της, ένα άλλο βιβλίο, που ακόμη δεν είχε τίτλο.

Σήμερα η κόρη μου έκλεισε τα 17. και άρχισε να περπατά την τελική ευθεία για την χρονολογική ενηλικίωση.

Τέλος εποχής. Για εκεινην κατ’ αρχάς. Για το σχολείο και την καθημερινότητα που έχει συνηθίσει. Με την χαρά και την απόλαυση και την θλίψη και την «τσαντίλα» και τον θυμό και τον εκνευρισμό και τον φόβο και το άγχος. Αρχή εποχής. Μια διαφορετική καθημερινότητα. Με μία γέφυρα προσαρμογής ανάμεσα. Που χρειάζεται να την περπατήσει με όποιον τρόπο  μπορεί και για όσο χρόνο χρειάζεται.

Τέλος εποχής και για μένα: όπου ότι είχα να μάθω, να πρσφέρω, να  διδαχθώ από αυτό το υπέροχο πλάσμα απλά τελειώνει. Και έχω να περπατήσω την γέφυρα, της ολοκλήρωσης σαν μητέρα ολικής απασχόλησης.  Χρειάζεται να  αποφασίσω βαθιά μέσα στην ψυχή μου, ότι εμπιστεύομαι τον κόσμο να την καλοδεχθεί. Χρειάζεται να αποφασίσω βαθιά μέσα μου, ότι  πλέον σε κάθε εμπειρία της,  δεν είμαι υπεύθυνη και ότι δεν θα κάνω ατελείωτους εσωτερικούς διαλόγους, για το αν έχω δράσει ή αντιδράσει σωστά. Χρειάζεται να δω τον εαυτό μου ξανά ολόκληρο (και όχι σε σχέση με εκείνην).  Χρειάζεται τέλος να νοιώσω ότι και για τις δύο μας η σχέση μας γίνεται ακόμη πιο ισότιμη και ελεύθερη.

Χρειάζεται να χαμογελάσω ευτυχισμένα, την ώρα που θα αρχίσει να περπατά τα δικά της μονοπάτια με τον δικό της τρόπο. Και να ξέρει ότι από εκείνη τη στιγμή θα είμαι ένα λιμάνι  ή ένας φάρος ή μία αγκαλιά, αλλά η απόφαση θα είναι πάντα δική της.

Η τρίτη λυκείου που την περιμένει, είναι για πολλούς γονείς η χρονιά των εξετάσεων. Για μένα είναι η χρονιά που και το παιδί και ο γονέας χρειάζεται να προετοιμαστούν για να διασχίσουν τις γέφυρες για μία διαφορετική καθημερινότητα. Και για τους δύο. Μία καθημερινότητα, που και οι δύο νοιώθουν την ελευθερία να είναι μαζί, χωρίς να εξαρτώνται.

και τελικά:

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε σαν γονείς ότι ανοίγοντας την πόρτα, εμπιστευόμαστε το παιδί μας, τη δύναμη, το ένστικτο του, τις δυνατότητες του, την καρδιά και το μυαλό του.

Γιατί αν δεν το εμπιστευόμαστε; τότε είναι ώρα να αναρωτηθούμε το γιατί; και τι χρειάζεται να κάνουμε σε αυτόν τον χρόνο, για να προσφέρουμε αυτή την εμπιστοσύνη από καρδιάς στο παιδί μας.

όχι για τις εξετάσεις του πανεπιστημίου. Αλλά για το ταξίδι της ζωής.

Τι κάνει μία γυναίκα μητέρα;

Η γέννηση του παιδιού της;

Το πόσο φροντίζει το παιδί της;

Η υπευθυνότητα απέναντι στο παιδί της;

Η εξέλιξη της σχέσης;

Το πόσο συναίσθημα έχει για το παιδί της;

Οι προτεραιότητες που βάζει;

Και ποιές είναι οι ποιότητες που δίνουν σε μία μητέρα το παράσημο της καλής μητέρας;

Ο χρόνος,  που περνά με το παιδί της;

πόσο «θυσιάζει» δικούς της τομείς, για να προσφέρει στο παιδί της;

πόσο υπερήφανη νοιώθει γι’ αυτό;

πόσες δυνατότητες του προσφέρει;

πόσο το περιποιείται;

Σε όλα τα ερωτήματα οι απαντήσεις είναι προσωπικές.  Σχετίζονται με την ιστορία της κάθε γυναίκας και αρχικά με τη σχέση της με την μητέρα της. «Εγώ ΔΕΝ θα γίνω ποτέ σαν τη μαμά μου», «πως θα μπορέσω να είμαι τόσο καλή μαμά, όπως η μητέρα μου;» «Η μαμά μου τα έκανε όλα λάθος: εγώ θα κάνω τα αντίθετα», συχνά καθορίζουν το πως ορίζουμε σε ένα πρακτικό επίπεδο την μητρότητα. Οι καθημερινές συμπεριφορές και στάση της μητέρας, χαράζουν μέσα στη γυναίκα το μονοπάτι της μητρότητας: την έκφραση της, με άλλα λόγια:

• πως έδειχνε η μητέρα την αγάπη της; με αγκαλιές; με τόνους καλού φαγητού; με συζήτηση; με στρατιωτική πειθαρχία; με απαιτήσεις; με  πίεση; Πως συνδύαζε την μητρότητα με τις άλλες πτυχές της καθημερινότητας της;  τι περίμενε από την ίδια σαν παιδί;

Η σχέση με την μητέρα ανοίγει ή κλείνει και άλλα μονοπάτια για το πως θα βιώσει η γυναίκα την μητρότητα.

• τι σημαίνει για την ίδια μητρότητα; Επιτυχία; ολοκλήρωση; απασχόληση; Ευτυχία; Στέρηση ελευθερίας; Δέσμευση; Υποχρέωση;
• τι περιμένει από την μητρότητα; Ολοκλήρωση; Χαρά; κοινωνική αποδοχή; καλύτερη σχέση με τον σύντροφο;
• Πως συνδυάζει την μητρότητα με τους άλλους ρόλους;  παραμένει  γυναίκα; σύντροφος;
• πως αισθάνεται σαν εργαζόμενη μητέρα; Ποιά ιδιότητα της της προσφέρει μεγαλύτερη ηρεμία και απόλαυση;
• τι περιμένει από το παιδί της; να την δικαιώσει; να την κάνει να αισθανθεί περήφανη;

Και κυρίως καθορίζει πως θα αναπτύξει την σχέση με το παιδί της:

• Μέσα από πειθαρχία;
• Υπερπροσφορά αγαθών;
• θυσίας;
• Αγκαλιάς;
• Συζήτησης;
• έρευνας για το τι λένε οι ειδικοί;
• συναίσθημα;

Η μητρότητα δεν είναι τίτλος, ούτε κανόνες και αποφθέγματα ειδικών και ποιητών. Είναι ταξίδι με ένα παιδί, που από την πρώτη στιγμή , που το πιάνουμε στα χέρια μας  και το αγκαλιάζουμε, έχει ήδη τον δικό του χαρακτήρα και ανάγκες. Είναι ένα ταξίδι εξερεύνησης στον κόσμο του παιδιού και ένα ταξίδι σύνδεσης: Συνδεόμαστε  και εναρμονιζόμαστε με  τα ταλέντα και τα χαρακτηριστικά του παιδιού στον κόσμο στο οποίο αναπτύσσεται.  Οι απαντήσεις στις παραπάνω ερωτήσεις ίσως βοηθούν να κατανοήσουμε τον τρόπο που «φοράμε» τον μανδύα της μητρότητας. Δεν μας μετατρέπουν όμως σε μητέρες. γιατί;

Διότι δεν γεννιόμαστε μητέρες. Γεννιόμαστε με μία βιολογική προδιάθεση να φροντίσουμε το μωρό μας. Γινόμαστε μητέρες σταδιακά. όταν αρχίζουμε και σχετιζόμαστε με το παιδί μας. Το βλέπουμε όπως είναι (και όχι όπως θέλουμε να είναι), ακούμε και αισθανόμαστε τον κόσμο του (και δεν προσπαθούμε να προσαρμόσουμε τον κόσμο του στις δικές μας ανάγκες). Γινόμαστε μητέρες όταν δίνουμε χώρο και χρόνο στο παιδί μας, να ανθίσει και δεν ανυπομονούμε να γίνει αυτό που θα μας κάνει υπερήφανες.

Γινόμαστε μητέρες όταν αφουγκραζόμαστε, αναγνωρίζουμε, αποδεχόμαστε, σεβόμαστε, επικοινωνούμε συναισθήματα. Σεβόμαστε το σημείο που βρίσκεται και ξεκινάμε από το δικό του σημείο αφετηρίας και όχι το δικό μας.

Γινόμαστε μητέρες, όταν αποδεχόμαστε ότι είμαστε τρωτές και όχι παντογνώστριες. όταν δίνουμε το δικαίωμα της ελευθερίας και της αντίθετης γνώμης και άποψης. όταν ακούμε προσεκτικά και δεν προσφέρουμε μόνον διδακτικές νουθεσίες.

Γινόμαστε μητέρες,  όχι γιατί απλά φέραμε στον κόσμο ένα παιδί (ακόμη και αν πασχίσαμε γι’ αυτό: η προσπάθεια για ένα παιδί,ή μια δύσκολη γέννηση ΔΕΝ προσφέρει αυτόματα δικαίωματα μητρότητας). ΓΙνόμαστε μητέρες όταν γινόμαστε το γόνιμο έδαφος, ο ήλιος, το νερό και ο αέρας να ανθίσει και να γίνει δένδρο ολόκληρο το μικρό σποράκι που είναι το παιδί μας. (και δεν το μαστιγώνουμε, γιατί δεν είναι το δένδρο που εμείς θέλουμε..)

Γινόμαστε μητέρες, όταν είμαστε παρούσες με τον τρόπο που μας έχει ανάγκη. όταν προσφέρουμε πρώτα υποστήριξη με την αγκαλιά μας και μετά με την γνώμη μας.

Γινόμαστε μητέρες, όταν αναλαμβάνουμε να το βοηθήσουμε να ανακαλύψει τον κόσμο με τον δικό του τρόπο και όχι με τον δικό μας.

Γινόμαστε μητέρες, όταν σκεπτόμαστε και ξεκαθαρίζουμε πρώτα μέσα μας, ποια «απωθημένα και ανάγκες » μας ζητάνε έκφραση και ολοκλήρωση μέσα από το παιδί μας και σταματάμε άμεσα αυτήν την απαίτηση. όταν ξέκαθαρίζουμε ότι η ζωή μας ΔΕΝ περνά μέσα από την ζωή του παιδιού μας.

Σε λίγες ημέρες γιορτάζουμε την ημέρα της μητέρας. Γιορτάζει όμως η μητέρα; ή ο τίτλος τιμής;

Η ημέρα της μητέρας είναι στην πραγματικότητα η ημέρα του παιδιού. ΤΟυ παιδιού που ευλόγησε μια γυναίκα και της προσφέρει  την ευκαιρία να διδαχθεί και να ζήσει τη ζωή μέσα από μια διαφορετική ματιά: την δική του.

Αυτήν την ημέρα λοιπόν, όλες οι μητέρες ας δώσουμε στα παιδιά μας μια μεγάλη αγκαλιά, γιατί υπάρχουν στη ζωή μας και μας δίνουν μία δεύτερη ευκαιρία στην χαρά, στην παιδικότητα, στην διάθεση, στην άδολη χαρά και χαμόγελο.

και ας σκεφθούμε πως μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον τίτλο να αξίζει πραγματικά! Όχι για εμάς αλλά για το παιδί μας.