Πως ήταν τα περυσινά σας Χριστούγεννα;

Κουραστικά; Υπερφορτωμένα από υποχρεώσεις και τρεξίματα; Μοναχικά; Καταθλιπτικά; Βαρετά;

Πως  περιμένετε να περάσετε τις εορτές φέτος; «Μία από τα ίδια;»

Είστε άγχωμένοι και ίσως φοβισμένοι από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; Αισθάνεστε ότι έχετε χάσει το πνεύμα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς; Ότι θα αισθανθείτε δύσκολα;

Σε αυτήν την ομιλία, θα συζητήσουμε για τους διαφορετικούς τρόπους που μπορείτε αυτά τα Χριστούγεννα, να συνδεθείτε με το παιδί μέσα σας (ανεξάρτητα από τις συνθήκες) και να τα εορτάσετε από το βάθος της ψυχής και της καρδιάς σας, με έναν ουσιαστικό για εσάς τρόπο. Να τα αισθανθείτε και να τα απολαύσετε αληθινά και  σε αρμονία με τα πραγματικά θέλω σας. Να τα μοιραστείτε με τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής σας και να είστε σε θέση να νοιώσετε το νόημα τους  στην ψυχή, στο μυαλό και στο σώμα.

Μετά την ομιλία θα υπάρχει ένα βιωματικό παιχνίδι.

Η ομιλία αυτή είναι ένα δώρο της Αλθαίας στους φίλους της: Η είσοδος είναι ελεύθερη: Επειδή όμως οι θέσεις είναι περιορισμένες, κάντε την κράτηση σας, μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου.

Ώρες και ημέρες επικοινωνίας: Τρίτη έως Παρασκευή 5:30 μ.μ. -8:30 μ.μ.

Ημέρα: Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

Ώρα     : 7:30 μ.μ.- 9:30 μ.μ.   (θα μας βοηθήσετε, ερχόμενοι είκοσι λεπτά νωρίτερα).

Εισηγήτρια: Αντιγόνη Ωραιοπούλου

Θα χαρούμε να σας δούμε από κοντά!

Εδώ και αρκετούς μήνες γίνεται μία τεράστια φασαρία για τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Και πολλοί συμφωνούν ότι οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία «τα έχουν και άρα πρέπει να πληρώσουν».

Στο ταξίδι μου στη Σκωτία είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ και να ζήσω ένα ΔΗΜΟΣΙΟ σχολείο σε ένα προάστειο της Γλασκώβης.  Ένα  προάστειο μέσο προς τα κάτω,  σε οικονομικό επίπεδο.

Είχα ξεκινήσει μία αλληλογραφία μαζί τους από το καλοκαίρι. Χωρίς καν να με γνωρίζουν, όλοι φρόντισαν να μου στείλουν τις πληροφορίες που ζητούσα (τις οποίες για να τις συλλέξουν, αφιέρωσαν χρόνο).

Όταν ζήτησα μία συνάντηση, μου έκλεισαν επίσης ένα ραντεβού. Φθάνοντας στο σχολείο, είδα ένα κτίριο τεράστιο, όπου η είσοδος είχε βιτρό και τον θυρεό του σχολείο στο πάτωμα. Ο διευθυντής μου εξήγησε με πολλή υπερηφάνεια, ότι το σχολείο είναι 100 ετών και οι επιπλέον προσθήκες διατήρησαν το προυπάρχον ύφος του κτιρίου.

Ξεναγώντας με επίσης μου εξήγησε ότι η Σκωτία άλλαξε το σύστημα της το 2010 έχοντας σαν στόχο να είναι η εκπαίδευση comprehensive και ότι ανεξάρτητα από το επίπεδο που αφήνει ο κάθε μαθητής το σύστημα, να έχει έναν συνδυασμό πρακτικών και θεωρητικών γνώσεων, που θα του επιτρέπουν άμεσα την επαγγελματική αποκατάσταση.

Μου εξήγησε επίσης ότι στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου προετοιμάζουν τους μαθητές για την ύλη που θα συναντήσουν στο Πανεπιστήμιο. Στην πραγματικότητα διδάσκουν αυτήν την ύλη.

Στο δημόσιο αυτό σχολείο, ο κάθε μαθητής και μαθήτρια έχει το δικό του ωρολόγιο πρόγραμμα. Έχει ένα password για να μπαίνει σε μία πλατφόρμα   και λύνει τις ασκήσεις του στο computer.

Τα τετράδια τα παρέχει το σχολείο. Τα (λιγοστά) βιβλία, που απαιτούνται τα παρέχει το σχολείο. τα οποία βιβλία όμως είναι ιδιοκτησία του σχολείου και οι μαθητές οφείλουν να τα σεβαστούν: τα παίρνουν στο σπίτι τους, αν τα χρειαστούν  και τα επιστρέφουν άθικτα στην βιβλιοθήκη. (με αποτέλεσμα να μην λυγίζει η μέση των παιδιών από το βάρος της ασήκωτης τσάντας τους).

Στο site του σχολείου  αναφέρονται λεπτομερέστατα σε όλα τα μαθήματα και δίνονται  πληροφορίες για κάθε μάθημα, τα προαπαιτούμενα, το είδος των εξετάσεων, τι χρειάζεται να προσέξει ο μαθητής και ο γονέας κοκ. Το σχολείο δίνει φυλλάδια για την ύλη.

Το σχολείο διαθέτει εργαστήριο computer (μέτρησα 20 μέσα σε μια τάξη) με 3D printer και ορισμένες άλλες καινοτομίες που δεν προσπάθησα καν να καταλάβω το όνομα τους. Αίθουσα πινγκ πονγκ, τεράστιο γυμναστήριο, εργαστήριο ξυλουργικής, ΙΤ department για τους μαθητές, αίθουσες μουσικής. (προσφέρει δωρεάν μαθήματα φωνητικής και οργάνων στους μαθητές του). Επίσης τους δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουν μία γλώσσα από 12 περίπου (συμπεριλαμβανομένης και της κινεζικής). Διαθέτει πολυμελή και πλήρη ορχήστρα.  Αίθουσα εκδηλώσεων, clubs πολυάριθμα,  Διαθέτει lockers και εστιατόριο. Βιβλιοθήκη και χώρους που τα παιδιά μπορούν να μελετήσουν. Σε ένα ωράριο 8:30 -15:00  τα παιδιά τελειώνουν την μελέτη τους σε λίγες ώρες (αναφέρομαι και στους τελειόφοιτους).

Ταυτόχρονα έχουν και ορισμένα μαθήματα κοινωνικής προσφοράς.

Στο δημόσιο αυτό σχολείο υπάρχουν σύμβουλοι επαγγελματικού προσανατολισμού, που αφιερώνουν αρκετές ώρες για να βεβαιωθούν ότι το κάθε παιδί ετοιμάζεται να κάνει μία ταιριαστή γι’ αυτό επιλογή.Και αν και όταν το αποφασίσει, να προχωρήσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση τους, θα έχει το κίνητρο να μελετήσει όσο σκληρά χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τις εξετάσεις.

Η ύλη και ο τρόπος διδασκαλίας αναφέρεται στην πρακτική εφαρμογή, στην κατανόηση,

Σε αυτό το δημόσιο Γυμνάσιο και Λύκειο υπάρχουν καλοί μαθητές και κακοί μαθητές. Υπάρχουν μαθητές με όραμα και μαθητές αδιάφοροι. Υπάρχει καλωσύνη, ευγένεια και bullying.

Ο κάθε μαθητής παίρνει, ότι μπορεί και επιθυμεί από αυτά που του προσφέρει το σύστημα. Όμως το σύστημα προσφέρει…

Και δίνει δυνατότητες σε  όσους είναι διαθέσιμοι να τις εκμεταλλευτούν…

Στην χώρα μας, στην γενέτειρα της γνώσης και της φιλοσοφίας, η γνώση με δυνατότητες είναι πράγματι ιδιωτική υπόθεση. (είτε με την μορφή των φροντιστηρίων, είτε με αυτήν των ιδιωτικών μαθημάτων , είτε των ιδιωτικών σχολείων).  Η γνώση που προσφέρει το δημόσιο είναι παρ’ όλες τις άπειρες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, χαοτική   και κυρίως λειτουργεί σαν αποκλειστική μέθοδος  απομνημόνευσης.  Με μοναδικό σκοπό όχι την ένωση της θεωρίας και της πράξης ή την επαγγελματική νοοτροπία και αποκατάσταση, αλλά την εισαγωγή σε ένα Πανεπιστήμιο.

Στην Σκωτία υπάρχουν ιδιωτικά σχολεία. Και πράγματι είναι πανάκριβα. Αλλά κανείς δεν πηγαίνει εκεί για να έχει μία καλύτερη εκπαίδευση. Γιατί την καλύτερη εκπαίδευση την προσφέρει το ίδιο το κράτος.

Μετά από αυτή την ξενάγηση σε ένα μέσο σκωτζέζικο  σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: φορολείται ο πλούτος (που δεν υπάρχει;) ή τελικά φορολογείται το δικαίωμα σε μία καλύτερη ζωή;

Πριν λίγες ημέρες  χρειάστηκα ορισμένες πληροφορίες από το τμήμα Ψυχολογίας του Εδιμβούργου.

Μην βρίσκοντας το κατάλληλο πρόσωπο ή τμήμα για τις ερωτήσεις μου, πήρα την απόφαση να γράψω στον head of the department: στον πρόεδρο της σχολής.

Σε τρεις ώρες είχα την απάντηση στο email μου: ένα ευγενέστατο γράμμα, που με κατηύθηνε προς τα κατάλληλα άτομα και τις διευθύνσεις τους.

Με ένα περιθώριο λίγων ημερών, ζήτησα προσωπικό ραντεβού απο όλους. (έχοντας υπ’ όψιν  μου, ότι μια και το ζήταγα τελευταία στιγμή, μάλλον δεν θα είχα καμμιά τύχη). Ταυτόχρονα ζήτησα και μία συνάντηση με τον προαναφερθέντα πρόεδρο.

Μου απήντησαν όλοι. Και όλοι δήλωσαν ότι το πρόγραμμα τους ήταν λίγο πιεσμένο, αλλά μου έκλεισαν ραντεβού, άμεσα. Και μάλιστα σε ώρες και τη σειρά, που εξυπηρετούσαν εμένα.

Φθάνοντας στο Πανεπιστήμιο, όλοι ήταν συνεπέστατοι στην ώρα τους και μου αφιέρωσαν όση ώρα χρειαζόταν από τον ελάχιστο χρόνο τους, για να βεβαιωθούν ότι  μου είχαν δώσει όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμουν.

Όταν ήλθε η ώρα να δω και τον head of the department, εμφανίστηκε ένας νέος άνδρας, εμφανώς πιεσμένος χρονικά. Μου δήλωσε κατ’ ευθείαν ότι είχε 10 λεπτά στη διάθεση του, Του εξήγησα ότι απλά ήθελα να τον ευχαριστήσω για τις πληροφορίες που μου έδωσε. Χαμογέλασε και άρχισε να μου εξηγεί και εκείνος ορισμένα θέματα.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, του έγραψα ένα ευχαριστήριο γράμμα. Δεν περίμενα απάντηση. Και όμως! σε λίγη ώρα είχε για μία ακόμη φορά απαντήσει.

ένας άνθρωπος που δεν με ξέρει, που είναι απασχολημένος ως εκεί που δεν παίρνει άλλο, που έχει την ευθύνη ενός τμήματος στις πλάτες του, βρήκε παρ’ όλα αυτά λίγο χρόνο για να με βοηθήσει, να με δει και να απαντήσει σε ένα απλό ευχαριστήριο γράμμα.

ίσως πείτε ότι «έκανε την δουλειά του».  Θα ήταν ίσως πιο απλό γι’ αυτόν να πει ότι δεν μπορεί να με συναντήσει (και βλέποντας τον λίγο αργότερα να τρέχει σαν τρελλός στο campus για να προλάβει κάτι,  ήταν σίγουρο ότι και τα πέντε λεπτά που στάθηκε για να συζητήσει μαζί μου του ήταν χρήσιμα), μια αρνητική απάντηση θα ήταν εύκολη γι’ αυτόν . Θα μπορούσε να μην απαντήσει στο ευχαριστήριο μήνυμα μου.

Θα μπορούσε ακόμα να θυμώσει γιατί απευθύνθηκα σε αυτόν (ολόκληρον πρόεδρο σχολής…).

Και όμως! Παρ’ όλη την θέση του, το αξιολογότατο επιστημονικό του βιογραφικό, απλά σέβεται έναν άλλο άνθρωπο.

όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι που συνάντησα μέσα σε μία ημέρα.

Δεν είχαν βεντετισμούς. Δεν κρατούσαν τους τίτλους τους σαν παράσημα για να δείξουν την σημαντικότητα τους. Δεν έκαναν χάρη. Δεν έκαναν απλά τη δουλειά τους.

Ο κάθε ένας από αυτούς τους ανθρώπους, προσέφερε κάτι πολύ πολύτιμο, χωρίς δεύτερη σκέψη: Κάτι που δεν είχε: τον  χρόνο του. Ο κάθε ένας τους αντιμετώπισε με σεβασμό τις απορίες μου και βεβαιώθηκε ότι είχα καλυφθεί.

Όλες αυτές τις ημέρες σκέπτομαι – για μια ακόμη φορά- ότι ο σεβασμός και η αναγνώριση για έναν άλλο άνθρωπο δεν έρχεται από τους τίτλους και τα πτυχία του. Δεν έρχεται από την σημαντική ή λιγότερο σημαντική θέση του.

Κερδίζεται από τις μικρές κυρίως πράξεις του. Τις πράξεις που υπογραμμίζουν ότι δεν χρησιμοποιεί την θέση του για status αλλά για να προσφέρει.  Χρησιμοποιεί την θέση του για να εξυπηρετήσει και να κάνει κάποιον άλλο να αισθανθεί καλύτερα.

Για να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί. Για να ανταποκριθεί σαν άνθρωπος και όχι σαν τίτλος. Για να βγει από τη βολή του για έναν άλλο άνθρωπο (που δεν γνωρίζει) και να μην μείνει σε μία διεκπεραιωτική αντιμετώπιση.

Όλους αυτούς τους ανθρώπους τους ευχαριστώ από καρδιάς: Γιατί έστω και για λίγα λεπτά ο δρόμος μου διασταυρώθηκε με τον δικό τους. και αισθάνομαι ευλογημένη και τυχερή γι’ αυτό.