Τι περιμένω άραγε; τυλιγμένη στην ζεστή ζακέτα μου , παρακολουθώ τα φωτάκια στο δένδρο να αναβοσβήνουν. Το χέρι μου κρατά το στυλό πάνω από το τετράδιο.

Σε ένα μήνα είναι Χριστούγεννα: η γιορτή της αγάπης, της λάμψης, των δώρων, του μοιράσματος, της ομορφιάς, της αρχής, της ελπίδας, της μεταμόρφωσης. Τι περιμένω άραγε;

Πως θα δείξω την αγάπη μου; σε ποιούς;

πως θα λάμψω; 

σε ποιούς θα προσφέρω δώρα και τι είδους;

τι θα μοιραστώ;

ποιά ομορφιά θα τονίσω;

για τι θα ελπίζω;

σε τι θα μεταμορφωθώ τον επόμενο χρόνο;

Τόσες ερωτήσεις!

Σε ποιούς θα δείξω την αγάπη μου; Στους δικούς μου. Αλλά και στον εαυτό μου. Kαι σε κάθε άνθρωπο που με άγγιξε με το χαμόγελο, την μικρή ή μεγάλη σκέψη που μου αφιέρωσε. Και σε κάθε άνθρωπο που μπορεί να μην έχει κανένα να προσφέρει την αγάπη του ή να την δεχθεί.

Με ποιόν τρόπο;  Με ένα χαμόγελο. Με ένα κράτημα χεριού.  Με μία σφιχτή αγκαλιά. Ακούγοντας τον από καρδιάς τι λέει και τι επιθυμεί. Μένοντας σε αυτό που είναι και όχι σε αυτό που φαίνεται.

Πως θα λάμψω; Με το να αποδεχθώ και να αγαπώ τον εαυτό μου. Με το να συνδεθώ με την αλήθεια αυτού που είμαι και όχι αυτού που έχω συνηθίσει να δείχνω. Με το να σκεφθώ ήδη τα δώρα που μου έχει προσφέρει η ζωή και να πω ευχαριστώ.

Σε ποιούς θα προσφέρω δώρα και τι είδους;  Όλοι χαμογελούν στα δώρα. Αλλά όχι στα υποχρεωτικά και τα συμβατικά. χαμογελούν στα δώρα, που έχουν επιλεγεί με περίσκεψη. που έχουν απάνω τους τη σφραγίδα του δωρητή. την ενέργεια του. τον χρόνο που αφιέρωσε για να τα επιλέξει. Ώστε να σημαίνουν κάτι στον αποδέκτη.

Τι θα μοιραστώ;  Την καρδιά , την ψυχή και το συναίσθημα μου. Την αγάπη μου και ότι άλλο αισθάνομαι για αυτούς που αγαπώ. Θα τους πω και θα τους δείξω πόσο σημαντικοί είναι για μένα.

Ποιά ομορφιά θα τονίσω;  Των θετικών συναισθημάτων μου για τον εαυτό μου και τους άλλους.

Για τι θα ελπίσω; Για την αλήθεια και την πίστη σε αυτά που μου είναι σημαντικά. Για τις αξίες με τις οποίες ζω.

Σε τι θα μεταμορφωθώ τον επόμενο χρόνο; Σε αυτό που πραγματικά είμαι. Και όχι σε αυτό που περιμένουν οι άλλοι να είμαι.

Το στυλό πλέον τρέχει πάνω στις γραμμές του τετραδίου. Και στο μυαλό μου έρχεται το άστρο των Χριστουγέννων. Μακάρι μέχρι τα φετεινά Χριστούγεννα να με έχει οδηγήσει εκεί που είναι η αλήθεια μου. Η ψυχή μου και όλη η αγάπη μου. Μακάρι να με οδηγήσει εκεί που θα μπορώ να κάνω το πνεύμα των Χριστουγέννων πραγματικότητα. Μακάρι να με οδηγήσει εκεί που θα μπορώ να είμαι ολόκληρωμένος άνθρωπος. Εκεί που θα νοιώθω αληθινός, ειλικρινής και άφοβος. Εκεί που θα μπορώ να εκφράζω την αλήθεια της ψυχής μου. Εκεί που θα φέρω στην ίδια την ψυχή μου και στην ψυχή των αγαπημένων μου, σαν άλλος μάγος, το δώρο της σύνδεσης και της ολότητας. της επικοινωνίας και της προσφοράς. της ολοκλήρωσης και της αποδοχής, της παιδικότητας και της χαράς.

Αφιερωμένο με αγάπη, σε όλους εσάς,  που ατενίζετε τα Χριστούγεννα με παιδική προσμονή, σε πείσμα των καιρών.

What am I expecting? wrapped up in my warm jacket,  I just stare at the Xmas tree and the lights. My hand is poised above the empty pages of my notebook.

Christmas are around the corner. In one month. What am I expecting?

How am I going to show my love? And to whom?

With what way?

How am I going to shine?

To whom am I going to offer gifts? And of what kind?

What will I share?

What kind of beauty am I going to underline?

What will I hope for?

To whom am I going to transform in the next year?

How am I going to show my love? And to whom? To my loved ones. But I won’t forget myself. But also to every person that he devoted to me a smile, a small or big thought, a hug or an action of care.  And in every person that may have nobody to offer her love or nobody to give it to her.

With what way?  With a big smile. Holding hands. With a tight hug. Listening carefully his or her desires. Seeing what this loved one really is and not what he or she shows off…

How am I going to shine? By loving and accepting myself. By connecting with the truth of what I really am and with that part that I am used to show. By thinking the gifts that life has offered me and expressing my thanks to life .

To whom am I going to offer gifts? And of what kind? Everybody is smiling when receiving gifts. But not those obligatory and conventional ones. They smile for gifts that are chosen with consideration and love, that are sealed with the energy of the giver, the time he spent to chose them.

What will I share?   My heart, my soul, my feelings. My love and all the emotions that I feel for people that I love. I will say and I will show how important are for me. 

What kind of beauty am I going to underline?   The beauty of my positive feelings for both for myself and my loved and important ones.

What will I hope for? For the truth and the faith for all that are important to me. For the values that underline my way of living.

To whom am I going to transform in the next year? To whom I really am. And not to whom the others expect me to be.

The pen is just sliding on the notebook. In my mind just jumps the star of Bethleem. I really wish that this Christmas will take me where my truth lies. My soul, my strength and all my love. I wish that this star will show me the way to the place that I will be able to transform  the Christmas spirit into a reality.  to take me to a place where I can be whole and feel true, sincere and fearless. To drive me to a place where I will be able to express the truth of my soul. To a place where I will be able to offer to my soul and my loved ones’souls like another wise man, the gifts of connection and wholeness, of the communication and offer, of the integration and of the acceptance, of the boyshness and  the joy.

 Devoted with love, to all of you, that you stare at Christmas with a childhood joy, despite the time we live. 

«He told me that I am fat, I am a joke and that I can’t even walk!»

«Why? when?»

» We are  playing basketball and this boy and his team -which are bumming around-  they want to tease us and take our ball away. The other girls and boys of my team are too afraid to object to him. So, every time that he comes to take the ball,  I am the only one that goes  after him again and again, chasing for our ball. And every time I struggle with him, he is telling me that I am an elephant. It hurts like hell, but I just smile and move away, sometimes with the ball, sometimes without it…»

I stare at the 12 year old with the innocent look of a child, that is inside a body of a 16 year old young lady! Tall, athletic, purposeful and just 12 year old… Trying to cope already with the racism towards a more developed body and the bullying of a «fearless»team. Of the same age!

At the same moment that I am offering some ideas to her how to cope,  I am wondering: Did those boys are born racists and bullying buddies?

Bullying has taken epidemic proportions the last years. Everybody is wondering what is happening  to the children. Psychologists, teachers, educators, psychotherapists and psychiatrists are really concerned about the spread. And they try to find solutions, making protocols, suggesting therapies, cooperating with schools and parents.

But I am wondering: is bullying a child and adolescent behavior? Or these ages are acting as the culprit for the adults’  behavior?

In a system that idolises the thinness, the power, a special colour or form and frowns  upon  the different shapes, habits, financial status, religion, political point of view or any different point of view.

In a system  that every moment, in the form of a government, a bureaucratic service, a convoluted legal system, via a position (professional, geopolitical, financial)  often terrifies the different person or class, or family and exerts power towards a weaker.

In a system  that harrassement (bodily, sexual, oral) is almost everyday occurrence.

In a system where the parents exert consciously or unconsiously their power of «logic and experience»to their kids, or just explode because of their own complexes, without taking into account the children themselves.

In a system where racism is everyday occurence (I am from North and I am better than the Southerns, I am leaving in a suburb and not downtown, I am blond and not dark, I am wearing this firm of clothing, my way of thinking is better than yours, I am white collar  and you are redneck etc).

In an adult  system,  where  diversity is something that is unacceptable, we just look at the kids and try to correct them. Children that grow in this system. that are surrounded by that system. That are often violated by that system (and the people that make it).

Biology taught me that diversity (both horizontal and vertical) is the norm. Nature loves the diversity and has developed many ways to keep a balance, keeping the differences (but we are very busy to destroy nature instead of observing it). And in all the species, the adults teach the young ones how to live.

Psychology taught me that behind each behavior there is a history, and environment and lots of dynamics.

Spiritual and energy psychology, taught me that our point of view starts from within and it is based on values and becoming your belief system: and the system  I am talking about is a system that teaches but has lost the values and the beliefs are in theory and not in practice.

I am not talking about anarchy. I am not talking about living without boundaries. But what I am talking about is before we try to take measures against bullying in schools, let’s stop for a second and try to see and think how much bullying, racism and indifference exists towards them, in our adult world.  Let’s try to see how much bullying there is in our every day life, (when we don’t stay in line, when we just impose ourselves with our size -either ours or that of our car, wallet, house, position etc), Let’s try to see what kind of values (if any) exist in our behaviour. Let’s try to see how we practice our beliefs. Let’s try to take responsibility about accepting somebody different (and not to reject without reason. Let’s try to  accept the difference and not to reject without reason and try to find ways to negotiate the differences).

And when we -as adults – follow all that and the children keep bullying each other, then we can seriously plan the measures against child violence…

«Μου είπε ότι είμαι χονδρή, ότι είμαι αστεία και ότι δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου».

«Γιατί; Πότε έγινε αυτό;»

«Παίζουμε μπάσκετ και αυτά τα αγόρια απλά βαριούνται. και προτιμούν να μας ενοχλούν παίρνοντας τη μπάλλα μας. Τα υπόλοιπα αγόρια και κορίτσια της ομάδας τους φοβούνται και δεν κάνουν τίποτα. Έτσι, κάθε φορά που έρχεται να πάρει την μπάλλα μας, είμαι η μόνη που τον κυνηγώ, προσπαθώντας να την πάρω πίσω. Και κάθε φορά που παλεύω μαζί του, μου λέει ότι είμαι σαν ελέφαντας. Πονάω πολύ, αλλά απλά χαμογελώ και φεύγω, κάποιες φορές με την μπάλλα και κάποιες φορές χωρίς αυτήν…»

Κοιτώ την 12χρονη κοπελίτσα με το αθώο βλέμμα ενός παιδιού το οποίο βρίσκεται μέσα στο σώμα μιας 16χρονης! Ψηλή, ανεπτυγμένη, σοβαρή. Και μόνον 12 ετών. που προσπαθεί ήδη να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό για το πιο ανεπτυγμένο σε σχέση με την ηλικία της σώμα και το bullying μιας «άφοβης» ομάδας αγοριών, που βρίσκονται στην ίδια ηλικία.

Και ενώ προσφέρω κάποιες σκέψεις και ιδέες για το πως θα αντιμετωπίσει αυτήν την καθημερινότητα, ταυτόχρονα αναρωτιέμαι:  Αυτά τα αγόρια είναι γεννημένοι ρατσιστές και bullies;

To bullying τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει επιδημία. Και όλοι αναρωτιούνται τι ακριβώς συμβαίνει στα παιδιά σήμερα. Ψυχολόγοι, ψυχοθεραπευτές, ψυχίατροι, δάσκαλοι, εκπαιδευτές ανησυχούν για την συνεχιζόμενη έξαρση του φαινομένου. Και όλοι προσπαθούν να βρούν λύσεις, φτιάχνοντας πρωτόκολλα, προτείνοντας θεραπείες και συνεργασίες ανάμεσα στα σχολεία και τους γονείς.

Αλλά αναρωτιέμαι: η συμπεριφορά αυτή εμφανίζεται στα παιδιά και τους εφήβους; ή τελικά εμφανίζεται σε αυτές τις ηλικίες σαν αποτέλεσμα της συμπεριφοράς των ενηλίκων;

Σε ένα σύστημα που εξιδανικεύει το λεπτό σώμα, την δύναμη, ένα συγκεκριμένο χρώμα και σχήμα και συνοφρυώνεται στα διαφορετικά σχήματα, συνήθειες, οικονομικό επιπεδο, θρησκεία, πολιτική θέση ή διαφορετική άποψη.

Σε ένα σύστημα, όπου κάθε στιγμή, μία κυβέρνηση, μία γραφειοκρατία, ένα μπερδεμένο νομικό σύστημα, μία θέση (επαγγελματική, γεωπολιτική, οικονομική), συχνά τρομοκρατεί, τον άνθρωπο που διαφέρει, που ανήκει σε μία διαφορετική οικογένεια ή τάξη και ασκεί εξουσία προς τον πιο αδύναμο.

Σε ένα σύστημα όπου η παρενόχληση (σωματική, λεκτική, σεξουαλική) συμβαίνει σχεδόν καθημερινά.

Σε ένα σύστημα όπου οι γονείς -συνειδητά ή υποσυνείδητα- ασκούν δύναμη «λογικής και εμπειρίας» στα παιδιά τους, ή απλά εκρήγνυνται λόγω των κόμπλεξ που τους ακολουθούν, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τα ίδια τα παιδιά.

Σε ένα σύτημα όπου ο ρατσισμός συμβαίνει παντού (είμαι από τον Βορρά και είμαι καλύτερος από τους Νοτίους, ζω στα προάστεια και όχι στο κέντρο, είμαι ξανθειά και όχι μελαχροινή, φορώ συγκεκριμένη μάρκα ρούχων, το σκεπτικό μου είμαι καλύτερα από το δικό σου, είμαι επαγγελματίας και όχι  αγρότης  κοκ).

Σε ένα σύστημα ενηλίκων, όπου η διαφοροποίηση είναι μη αποδεκτή, απλά δείχνουμε τα παιδιά και προσπαθούμε να τα διορθώσουμε. Αλλά τα παιδιά μεγαλώνουν σε αυτό το σύστημα. Περιστοιχίζονται από αυτό και συχνά αυτό το σύστημα (και οι άνθρωποι που το αποτελούν) τα παραβιάζει.

Χρόνια πριν η βιολογία μου δίδαξε ότι η διαφοροποίηση (οριζόντια και κάθετη) είναι ο κανόνας. Η φύση λατρεύει την διαφοροποίηση και έχει αναπτύξει πολλούς τρόπους για να την εξισορροπήσει, σεβόμενη όλες τις διαφορές (αλλά είμαστε πολύ απασχολημένοι να καταστρέφουμε τη φύση, παρά να την παρατηρούμε). Και σε όλα τα είδη τα ενήλικα άτομα διδάσκουν τα νεαρά άτομα πως να ζούν.

Η ψυχολογία μου δίδαξε ότι πίσω από κάθε συμπεριφορά υπάρχει μία ιστορία, ένα περιβάλλον και πολλές – πολλές δυναμικές.

Η πνευματική και ενεργειακή ψυχολογία με δίδαξε ότι η θέση μας ξεκινά από μέσα μας και βασίζεται στις αξίες μας και στη δυνατότητα να γίνουμε τελικά αυτό που πρεσβεύουμε. Και το σύστημα στο οποίο αναφέρομαι, είναι ένα σύστημα που διδάσκει, αλλά χωρίς αξίες και οι πεποιθήσεις παραμένουν στη θεωρία και όχι στην πράξη.

Δεν αναφέρομαι επίσης στην αναρχία. Δεν αναφέρομαι στο να ζούμε χωρίς όρια. Αναφέρομαι όμως στο γεγονός ότι πριν συνεχίσουμε να προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το bullying στα σχολεία, ας σταματήσουμε για ένα δευτερόλεπτο και ας προσπαθήσουμε να δούμε και να σκεφτούμε πόση βία, ρατσισμός και αδιαφορία γι’ αυτά, υπάρχει στον ενήλικο κόσμο μας. Ας εξετάσουμε πόσο bullying υπάρχει στην καθημερινότητα μας (όταν για παράδειγμα δεν περιμένουμε σε μία ουρά, όταν επιβάλλουμε τον εαυτό μας με το μέγεθος μας -είτε το δικό μας, είτε αυτό του αυτοκινήτου, του πορτοφολιού, του σπιτού, της θέσης κοκ). Ας προσπαθήσουμε να δούμε πάνω σε ποιές αξίες (αν υπάρχουν) στηρίζεται η συμπεριφορά μας. Ας δούμε πως εφαρμόζουμε τις πεποιθήσεις μας. Ας πάρουμε επιτέλους την ευθύνη και να αποδεχθούμε κάποιον που είναι διαφορετικός από εμάς (και να μην τον απορρίπτουμε χωρίς λόγο, αλλά να δούμε που και πως μπορούμε να διαπραγμετούμε τις διαφορές μας).

Και όταν τελικά εμείς – οι ενήλικες – ακολουθούμε όλα αυτά και τα παιδιά συνεχίζουν να ενοχλούν το ένα το άλλο, τότε ας εστιαστούμε σοβαρά στον σχεδιασμό μέτρων ενάντια στο παιδικό και εφηβικό bullying.

Όσο καλά και αν λες ότι είσαι, όσο δυνατή κι αν θέλεις να δείχνεις, οι απαιτήσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής και οι πολλαπλοί ρόλοι που καλείσαι να ενσαρκώσεις σε καθημερινή βάση, θέτουν τη θηλυκή σου φύση στο περιθώριο!

Σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη και….κάπου-κάπου γυναίκα!

Που βρίσκεται η γυναίκα που κάποτε ήλπιζες ότι θα γίνεις?

Είναι ακόμα εκεί, μέσα σου βαθιά κρυμμένη ή παραγκωνισμένη και σε περιμένει!
Καιρός να την ανακαλύψεις, να την αγκαλιάσεις, να την επαναπροσδιορίσεις!
Με αυτό το εργαστήριο θα μπορέσεις…
* να εκτιμήσεις τα θετικά σου στοιχεία ως γυναίκα και να μάθεις εύκολους τρόπους για να τα ενισχύσεις,
* να υπερβείς αυτό που σε εμποδίζει να εκδηλωθείς ως γυναίκα στο μέγιστο!
* να πάψεις να εστιάζεσαι στο αρνητικό, δίνοντας χώρο στην γυναίκα που περιμένει να ανθίσει μέσα σου!
* να αποκτήσεις μεγαλύτερη επαφή με τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου και να μάθεις τον τρόπο να εστιάζεις μόνο στα θετικά!!
* να γίνεις πιο συνειδητή στις επιλογές σου!
* να μπορέσεις να …«εκπέμψεις» ως γυναίκα σε υψηλότερη συχνότητα «έλκοντας» πιο θετικές καταστάσεις και ανθρώπους στη ζωή σου!
* να ανακαλύψεις και να αγαπήσεις τη μοναδικότητα της θηλυκής σου φύσης!

Μαζί θα βάλουμε τις βάσεις για την «δημιουργία» της γυναίκας που ΘΕΛΕΙΣ και ΜΠΟΡΕΙΣ να ΕΙΣΑΙ!
Έλα μαζί μας σ’ αυτό το εργαστήρι… να τα πούμε ως γυναίκες, να παίξουμε σαν παιδιά, να γνωριστούμε σαν φίλες και να κάνουμε εύκολα μαζί, αυτό που μόνη σου… φαντάζει αδύνατον!

Την αλλαγή, την εξέλιξη σου, τον στόχο σου για μια καλύτερη σχέση με τον εαυτό σου και τους γύρω σου!

Γιατί σου αξίζει!
Εισηγήτρια – Γκομώλη Ανδριανή
* Το σεμινάριο βασίζεται στη μέθοδο της Δρ. Μαρίας Λεβέντη-Σφαιρική Αντιληπτικότητα

*** Μείνε μαζί μας μετά το τέλος του εργαστηρίου, να στολίσουμε όλες μαζί το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της Αλθαίας σ’ ένα …early Christmas party, μόνο για γυναίκες!

*** Με αυτό το σεμινάριο γιορτάζουμε την αρχή μιας όμορφης δημιουργικής συνεργασίας στα Βόρεια Προάστια με την φιλόξενη «Αλθαία». Γι’ αυτό και η τιμή συμμετοχής θα είναι 40 ευρώ (αρχική τιμή σεμιναρίου 60 ευρώ).

Οι θέσεις είναι περιορισμένες. ΓΙ’ αυτό και είναι σημαντικό να κάνετε την κράτηση σας μέχρι τις 21 Νοεμβρίου.

Η κράτησή σας θα θεωρείται ολοκληρωμένη, με προεξόφληση του ποσού σε τραπεζικό λογαριασμό που θα λάβετε κατόπιν επικοινωνίας μαζί μου στο τηλέφωνο 6972306821 ή στέλνοντας μου email στη διεύθυνση info@i-am-a-wooman.gr

Σας περιμένουμε!

«Πηγα στο σχολείο να τον αφήσω και πέτυχα στο διάδρομο την νέα του δασκάλα. Με την ευκαιρία την ρώτησα πως  πάει το παιδί… Η απάντηση ήταν πως είναι ένας καλός μαθητής,  αλλά αυτό που την ενοχλεί είναι που γελάει όταν τα ζωηρά της τάξης κάνουν καμία βλακεία… Το θεωρεί κακό και πως πρέπει να του μιλήσουμε  πως δεν πρέπει να γελάσει… Η νηπιαγωγός μου ζητά να νουθετήσω το παιδί στο σπίτι, ώστε να μην γελά!»

Εμβρόντητη διαβάζω το email της μητέρας. Και άμεσα μου έρχεται στο μυαλό το βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο «το όνομα του ρόδου». Ο δολοφόνος καλόγερος, στο τέλος ομολογεί ότι σκότωνε αυτούς που γελούσαν, γιατί το γέλιο οδηγεί στην ελεύθερη σκέψη.

Ποιός μπορεί να βάλει τη χαρά σε κουτάκι απαγόρευσης; το πηγαίο, γαργαριστό γέλιο; Το γέλιο που απλώνεται και ζεσταίνει τη ψυχή, τη καρδιά και το μυαλό; Το γέλιο που προέρχεται από το παιχνίδι και τη σκανδαλιά;  Το γέλιο ενός παιδιού;

Ποιός και μάλιστα εκπαιδευτικός μπορεί να πει σε ένα παιδί να μη γελάει; Να μην  συμμετέχει έστω και με ένα «συμμαχικό» χαμόγελο στην σκανδαλιά ενός φίλου ή συμμαθητή;

Πόσο σημαντικό είναι και για ποιόν να είναι ένα παιδί καλό και  καλός μαθητής;  Και τι σημαίνει καλό παιδί και καλός μαθητής; το παιδί που δεν έχει συναίσθημα; που δεν εκφράζεται; που ακολουθεί τυφλά τους κανόνες που βολεύουν την τυπολατρία (και την ησυχία του επικεφαλής εκπαιδευτικού;). Το παιδί που απλά διαβάζει και φέρνει βαθμούς χωρίς να σκέπτεται και να αναλύει;

Για να μη παρεξηγηθώ: Άλλο σέβομαι κάποιους κανόνες και προσέχω πως θα εκφραστώ (που σημαίνει ότι αναγνωρίζω και σέβομαι την ελευθερία και τους κοινωνικούς κανόνες)  και άλλο μου απαγορεύεται να  εκφραστώ. Ιδιαίτερα σε μία ηλικία που η κίνηση, το παιχνίδι, η σκανδαλιά, η χαρά, το γέλιο είναι εγγενής και καλή για την ανάπτυξη. (το γέλιο, η χαρά και η αγκαλιά συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη του νευρικού συστήματος).

Τι είδους έφηβος και ενήλικας θα γίνει ένα παιδί που τιμωρείται επειδή γελά;  Και τι μηνύματα παίρνει ένα παιδί που ο γονιός του του ζητά να μη γελά;

Κάποια παιδιά έκαναν βλακείες στη τάξη. Και ένα άλλο παιδί γελά. Τι βλακείες; Συχνά λέω ότι το σώμα των παιδιών είναι φτιαγμένο για να κινείται, να τρέχει, να σκαρφαλώνει, να χοροπηδά, να περπατά, να παίζει. Και όμως το σώμα αυτό αναγκάζεται να μένει σε ένα διαμέρισμα όπου οι μόνιμοι ήχοι που βγαίνουν από το στόμα των γονέων είναι » Πρόσεχε, μην κάνεις θόρυβο, θα ενοχληθούν οι από κάτω. Μην χοροπηδάς στον καναπέ, θα τον χαλάσεις. Μην κινείσαι πολύ, με ζάλισες. Σταμάτα να παίζεις μπάλα, σχοινάκι» Και όταν αυτό το παιδί πάει σχολείο αναγκάζεται να μείνει κυριολεκτικά καρφωμένο σε μία καρέκλα και να γίνει καλό παιδί (βλέπε ακούνητο) και καλός μαθητής (να απομνημονεύει ύλη που θα την έχει ξεχάσει μόλις χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι). Και η ακινησία του αυξάνεται με τις ατελείωτες ώρες τηλεόρασης και παιχνιδιών στον υπολογιστή.

Και μετά οι στατιστικές των ερευνών δείχνουν εντυπωσιακές αυξήσεις στην παιδική και εφηβική κατάθλιψη, στη χρήση φαρμάκων και στις αυτοκτονίες.

Νομίζω ότι η έννοια σχολείο έχει χάσει τελείως τη σημασία της. Απλά προσπαθεί να παράγει συναισθηματικά νεκρωμένους υπερεγκεφάλους. Όμως  η νοητική εξυπνάδα (αριστερό ημισφαίριο εγκεφάλου) πάει χέρι – χέρι με την συναισθηματική και τη κοινωνική εξυπνάδα (δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου). Επίσης το συναίσθημα δεν είναι υπόθεση απλά του νευρικού μας συστήματος αλλά όλου του σώματος: συναισθανόμαστε με όλο μας το σώμα. Και η ανάπτυξη της λογικής έπεται της ανάπτυξης του συναισθήματος.

Τα παιδιά χρειάζονται πρώτα να μάθουν να αναγνωρίζουν, να εκφράζουν, να διαχειρίζονται  και να συναλλάσσονται με τα συναισθήματα τα δικά τους και των άλλων και μετά να γίνουν λογικά. Και όταν το κάνουν αυτό με τη σωστή σειρά, γίνονται πολύ πιο δημιουργικά, έξυπνα, κοινωνικά, φιλικά, υγιή και ασφαλή.

Τρόμαξα πολύ με αυτό το email. Μα πάρα πολύ. Γιατί το σταμάτημα του πηγαίου γέλιου, νεκρώνει. Νεκρώνει τη ψυχή και το μυαλό. Το σταμάτημα του γέλιου νεκρώνει τη χαρά. Το σταμάτημα του γέλιου σημαίνει ότι ο άνθρωπος πράγματι χάνει την ελευθερία της έκφρασης , της δημιουργικότητας και του συναισθήματος. Σημαίνει ότι ξεχνάμε να υπάρχουμε και να μοιραζόμαστε στιγμές ευτυχίας και μνήμες που δίνουν δύναμη.

Στην Ελλάδα του 2016 το γέλιο έχει γίνει σπάνιο στους ενήλικες. Μην γίνει σπάνιο και στα παιδιά μας. Ας προσπαθήσουμε να το φέρουμε καθημερινά στη ζωή μας με μικρά πράγματα. Και κυρίως; Ας διδάξουμε τα παιδιά μας να το βρίσκουν και να το διατηρούν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Καλό και γελαστό μήνα!