Μηνύματα γεμάτα αγάπη

Ο Δημήτρης Ωραιοπουλος για χρόνια  έστελνε καθημερινά , χωρίς διακοπή,  σε όλους τους φίλους του, σε όλον τον κόσμο,  ένα μήνυμα που περιελάμβανε μία όμορφη εικόνα και κάποιο σχόλιο.  Ολοι περιμέναμε με χαρά τις εικόνες, τα power points η τα links που έστελνε. Τα οποία αποκτούσαν άλλη ζωή με τα σχόλια του.  Διαβάζοντας τα ήταν σαν κάποιος να άνοιγε ένα παράθυρο σε έναν ηλιόλουστο καταγάλανο ουρανό και η διάθεση γινόταν αμέσως πιο φωτεινή.

Στον υπολογιστή μου έχω φυλάξει περισσότερα από 900 μηνύματα του.

Τα μηνύματα σταμάτησαν όταν έπεσε σε κώμα.

Στις 2 Νοεμβρίου του 2011, λίγες εβδομάδες μετά την «επάνοδο» του,  έγραψε αυτό το μήνυμα. Μια ανακοίνωση και ίσως μία σκέψη προς τον εαυτό του…

Λίγες εβδομάδες πριν καθόμουν απέναντι του. Ειχα ταξιδέψει στο Τορόντο για να τον δω για τελευταία φορά, από κοντά.

Χαζεύαμε τον κήπο του σπιτιού του. Ξαφνικά βγάζει από την τσέπη του το πορτοφόλι του. Ανέκαθεν το θυμόμουν αυτό το πορτοφόλι:  Φουσκωμένο και ενίοτε δεμένο με ένα λάστιχο. Γεμάτο κάρτες και χρήματα.

Το ανοίγει και το παρατηρεί σιωπηλός. Και μετά αρχίζει να γελά.

«Ξέρεις» ξεκινά, με τα μάτια καρφωμένα στο πορτοφόλι. «Αυτό το πορτοφόλι απεικονίζει τη ζωή μου».

Παραμένω σιωπηλή.

«Η μία πλευρά είναι ή -μάλλον ήταν- η φιλοδοξία, η ματαιοδοξία και η ευχαρίστηση μου». Βγάζει μία μία τις κάρτες: To fellowship στην Ιατρική εταιρεία του Καναδά. Των Ηνωμένων Πολιτειών. Tα memberships  σε διάφορα colleges. και φυσικά το δίπλωμα οδήγησης μου. Πόση υπερηφάνεια ένοιωσα όταν το πήρα. Και τώρα όλα αυτά είναι  απλά χαρτιά. (όταν έπεσε σε κώμα, ο θεράπων ιατρός του ειδοποίησε άμεσα το υπουργείο υγείας και το υπουργείο συγκοινωνιών και αυτόματα αναιρέθηκαν και η επαγγελματική του άδεια και η άδεια οδήγησης).  Δεν μπορώ να είμαι πια γιατρός και δεν μπορώ να οδηγώ. Εξαρτώμαι άμεσα από τη θεία σου για να με μεταφέρει από ένα σημείο στο άλλο.

Η άλλη πλευρά ήταν η οικονομική μου ανεξαρτησία και ελευθερία. Πάντα ήθελα να έχω πολλά χρήματα στο πορτοφόλι μου, για να αισθάνομαι ασφαλής και ελεύθερος. Τώρα έχω τα τελευταία μου 20 δολλάρια. Μόλις τα ξοδέψω αυτά θα εξαρτάμαι πλήρως από τη γυναίκα μου. (συνειδητά δεν έκανε καμιά ανάληψη χρημάτων μόλις άδειασε το πορτοφόλι του.).

 

Και τώρα μάλλον ήλθε η ώρα να μάθω να ζω χωρίς εξαρτήσεις και φόβους. Και απλά να είμαι, χωρίς να έχω ή να κάνω.  Να απολαμβάνω το τώρα, χωρίς πρόγραμμα, άγχος ή αγωνία. Να μπορώ να δω , να ακουσω, να αισθανθώ χωρίς να παρεμβάλλεται αδιάκοπα η σκέψη μου.

Και αισθάνομαι τυχερός γιατί μου δόθηκε από τον Θεό μία δεύτερη ευκαιρία να ζήσω και με αυτόν τον τρόπο. Ευχαριστώ επίσης τον Θεό και για ένα άλλο μάθημα: Αγαπώ πολύ την οικογένεια μου και τους φίλους μου. Ομως θεωρούσα αυτονόητο ότι το ξέρανε. Τώρα μαθαίνω και να το φωνάζω. Αισθάνομαι όμορφα γιατί  μπορώ να πω στους ανθρώπους που είναι γύρω μου πόσο τους αγαπώ, χωρίς να θεωρώ περιττό το να τους το πω κοιτώντας τους στα μάτια.

Σ’ αγαπώ πολύ και σε ευχαριστώ που έκανες όλο αυτό το ταξίδι για να είσαι κοντά μου».

 

Μέχρι τον Μάρτιο του 2012, όπου ήταν πια πολύ αδύναμος για να γράφει, συνέχισε αδιάκοπα αυτή τη συνήθεια του .

 

Subject: I am back !!!

My dear friends

It has been so long that I was unable to communicate with you. For those who do not know the reasons it was due to my Non-Hodgkin’s Lymphoma that I had since 2008 and started becoming more aggressive with brain metastases. I had to have brain radiations that helped me come out from my confusion state and now I am out of the hospital on Palliation therapy having given a prognosis of a survival of 6-9 months to close my office and practice. I am well, and I have to learn how to live without being in control of everything and everyone around me as I have been doing all my life. An interesting experience!!

 I decided to share with you again some of the emails that I am receiving and I started with this one that was sent to me from my friend Dr Fu Ping from China.

 

I wish you all a great time and thanks for all your nice comments .

 

With all my love

 

Dimitrios

Μερικά ακόμη από τα μαθήματα που πήρα, από τη στάση του στη ζωή:

  •  Αφιέρωσε με χαρά λίγο από τον χρόνο σου, για να ομορφύνεις έστω και για λίγο τη ζωή των γύρω σου.
  • Κράτα μία συνέπεια σε αυτό το δώρο, που προσφέρεις, ανεξάρτητα από το πόσο κουρασμένος ή απασχολημένος είσαι.
  • Η επικοινωνία ξεκινά από σένα.
  • ΄Δώσε χωρίς να σκέπτεσαι το αντίτιμο.
  • Σταμάτα να τρέχεις και απόλαυσε το τώρα.
  • Μοιράσου χωρίς να ντρέπεσαι αυτό που είναι στη καρδιά σου.

Ο κύκλος των τεσσάρων εποχών’’

Στο πρώτο ταξίδι μαθαίνουμε για τους στόχους της ζωής μας, μέσα από έναν κύκλο τεσσάρων σεμιναρίων, τέσσερις φορές τον χρόνο, ένα κάθε εποχή – Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνα.
Ελάτε να ανακαλύψετε τι σημαίνουν οι στόχοι ζωής για σας, πώς τους βοηθάτε να ανθίσουν (ή πώς τους σαμποτάρετε). Αναγνωρίστε τους φόβους της επιτυχίας και της αποτυχίας, τις δυνατότητες και τις αδυναμίες σας, αντλώντας δύναμη και έμπνευση στα πιο ιερά μέρη της Ελλάδας μας.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9 – ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΜΑΙΟΥ
Άνοιξη: Δειλά ξεπροβάλλουν από το χιόνι οι στόχοι. Ποιοί έχουν έλθει στην επιφάνεια; Γιατί; Πώς τους βοηθάμε; Πώς αισθανόμαστε καθώς βλέπουμε τα πρώτα μπουμπούκια; Τι συμβαίνει στο σώμα, την ψυχή και το μυαλό μας; Τι νιώθουμε όταν αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτοι καρποί των κόπων μας; Τι γίνεται στο περιβάλλον μας; Πώς υποδεχόμαστε εμείς αυτούς τους πρώτους καρπούς;
Τι μπορούμε να κάνουμε καλύτερα;
Στον ιερό χώρο των Δελφών, θα υμνήσουμε στους στόχους μας για να ανθίσουν και θα θεραπεύσουμε την «ασθένεια» του φόβου και της αναβλητικότητας.

Ακολουθούν άλλα 3 σεμινάρια: στην Επίδαυρο, στο μαγευτικό Πήλιο, και στα Τρίκαλα Κορινθίας.

Τα οφέλη
Οι κύκλοι των τεσσάρων εποχών βασίζονται σε τεχνικές απλές που εφαρμόζονται και προσαρμόζονται στην καθημερινότητα μας.

Με την ολοκλήρωση της εμπειρίας:
• Θα έχετε κατανοήσει πως λειτουργείτε σε σχέση με τα όνειρα, τις επιθυμίες, τους στόχους και τον τρόπο που αυτά πραγματοποιούνται ή όχι.
• Θα έχετε βιώσει τη σχέση ανάμεσα στο σώμα, τη ψυχή το νου, την ενέργεια και την πραγματικότητα που βιώνετε.
• Θα είστε σε θέση να αναγνωρίζετε την πληροφορία που φέρει το σώμα και να το χρησιμοποιείτε σαν μία πυξίδα για τις αποφάσεις σας.
• Θα έχετε στη διάθεσή σας μεθόδους και τεχνικές για να μετατρέπετε τα όνειρα σας σε στόχους και τους στόχους σας σε μία πραγματικότητα.
Ώρες διεξαγωγής των σεμιναρίων:
Παρασκευή: 18:00 – 20:00
Σάββατο: 11:00 – 14:00 & 17:00 – 20:00
Κυριακή: 11:00 – 13:00

Κόστος συμμετοχής:
• 240€ κατ’ άτομο ανά σεμινάριο.
• Όσοι παρακολουθήσουν δύο σεμινάρια θα έχουν έκπτωση 10%,όσοι παρακολουθήσουν 3 από τα 4 θα έχουν έκπτωση 15% και όσοι παρακολουθήσουν και τα 4 σεμινάρια θα έχουν έκπτωση 20% στο συνολικό ποσό

Η τιμή περιλαμβάνει τη μεταφορά, τη διαμονή σε δίκλινα δωμάτια με πρωινό, το κόστος του σεμιναρίου και τα coffee breaks που πραγματοποιούνται κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου.
Η δήλωση συμμετοχής αφορά σε όσα ταξίδια από τα 4 επιθυμείτε να συμμετάσχετε
Ο maximum αριθμός ατόμων για το κάθε σμινάριο είναι 14 άτομα
Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας σύμφωνα με την εκδήλωση ενδιαφέροντος

Δήλωση συμμετοχής
Για δήλωση συμμετοχής ή επιπλέον πληροφορίες και διευκρινίσεις μπορείτε να επικοινωνήσετε με την κα Χρύσα Παναγοπούλου στο τηλ.6932.209232 ή στο email: chrypana@hotmail.com

Εισηγήτρια Αντιγόνη Ωραιοπούλου
H Αντιγόνη Ωραιοπούλου σπούδασε Βιολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το πρώτο της μεταπτυχιακό στην Διατροφολογία το ολοκλήρωσε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιου του Toronto και το δεύτερο στην Ψυχολογία στο τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Indianapolis.
Έχει εκπαιδευτεί στη Θεραπευτική Ύπνωση, στη Σωματική Ψυχοθεραπεία, στη θεραπεία του τραύματος, στο EMDR, στην Ενεργειακή Ψυχοθεραπεία καθώς και στην εποπτεία ψυχολόγων και ψυχοθεραπευτών.
Έχει γράψει το βιβλίο «Και τη ψυχή μου για ένα μωρό;», το οποίο εξαντλήθηκε, ενώ το 2010 εξεδόθη το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο «Με το μωρό στην αγκαλιά».
Ασχολείται περισσότερο από δύο δεκαετίες με τις διατροφικές διαταραχές, την εικόνα σώματος, την παχυσαρκία και την πολυφαγία, την υπογονιμότητα,
τη περίοδο της εγκυμοσύνης, τον τοκετό χωρίς πόνο και γεμάτο αγάπη και τη μεταλόχεια κατάθλιψη.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρεται με θέματα που απασχολούν τους γονείς και τα παιδιά, με έμφαση στην ανάπτυξη ουσιαστικής σχέσης και επικοινωνίας μεταξύ τους, ξεκινώντας από τη περίοδο της εγκυμοσύνης και του τοκετού, έτσι ώστε τα παιδιά να αναπτυχθούν με όλες τις δυνατότητες τους (συναισθηματικές, σωματικές ενώ ταυτόχρονα εκπαιδεύει τα ζευγάρια στην τέχνη της επικοινωνίας.
Επίσης ενδιαφέρεται για την αντιμετώπιση των θεμάτων με βάση τις ενέργειες και τα ενεργειακά πεδία, καθώς και τη σύνδεση ενέργειας και ύλης, τη δύναμη του νευρικού συστήματος και την μεταμόρφωση των πιστεύω, τη σχέση ανάμεσα
στην χωροχρόνο αλλά και τη δύναμη που κρύβει η μυθολογία και τα μέρη της χώρας μας.
Τα τελευταία χρόνια, εκτός από γονείς, εκπαιδεύει εκπαιδευτικούς και επαγγελματίες υγείας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ώστε να βοηθούν ουσιαστικά στη στήριξη του παιδιού και των γονέων σε κάθε στάδιο αυτής της πορείας, με σκοπό τη δημιουργία ολοκληρωμένων, δημιουργικών και ευτυχισμένων ανθρώπων. Τέλος εκπαιδεύει επαγγελματίες και στελέχη επιχειρήσεων στην αποτελεσματική επικοινωνία και παρουσίαση προτάσεων.

Σταυροδρόμια

Σε λίγες ημέρες κλείνουν δύο χρόνια από τον θάνατο του Δημήτρη Ωραιόπουλου.

Ενός καταπληκτικού ιατρού  και ενός εκπληκτικού ανθρώπου. Και υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι σε όλον τον κόσμο που έχουν να μοιραστούν μία μικρή ή μεγάλη στιγμή μαζί του.

Είμαι  πολύ τυχερή, γιατί έχω μοιραστεί πολλές στιγμές μαζί του. Μικρές, μεγάλες, δύσκολες, εύκολες, χαρούμενες, δυστυχισμένες, ευτυχισμένες. Και κάθε μία από αυτές τις στιγμές έχει υπάρξει ένα σταυροδρόμι. Ένα σημείο που με έχει κάνει να σκεφθώ, να αναλογιστώ, να σταματήσω, να εξελιχθώ, να αλλάξω πορεία. Τις περισσότερες φορές όχι την ώρα που γινόταν το γεγονός, Αλλά χρόνια αργότερα , όπου η στγμή μετατρεπόταν σε ένα μάθημα ζωής.

 

Σεπτέμβριος 1986: Βρίσκομαι στο Toronto. Το μεταπτυχιακό μου βρίσκεται σε ένα δύσκολο σημείο, αισθάνομαι ηλίθια, έχω τόνους εργασιών να τελειώσω, ο supervisor μου λείπει ταξίδι, ο βοηθός του που με έχει αναλάβει με μισεί (ή έτσι τουλάχιστον νομίζω εγώ).

Βγαίνω από το εργαστήριο μου και αρχίζω να περπατώ προς το νοσοκομείο που εργάζεται.  Ανεβαίνω στην πτέρυγα που βρίσκεται το γραφείο του.  Βλέπω θολά από τα δάκρυα.  Μία  από τις γραμματείς του προσπαθεί να με εμποδίσει, γιατί βρίσκεται σε μία σημαντική συνάντηση. Η δεύτερη αποφασίζει να τον ειδοποιήσει ότι είμαι στην αίθουσα αναμονής σε όχι και τόσο ευχάριστη κατάσταση.

Σε ένα λεπτό ανοίγει η πόρτα του΄αδύτου. Το βλέμμα του με “ακτινογραφεί και με σκανάρει” από πάνω μέχρι κάτω.

” Μην φύγεις” . Η πόρτα ξανακλείνει και λίγα λεπτά αργότερα οι συνεργάτες του φεύγουν. Βγαίνει και εκείνος. Με αγκαλιάζει και με οδηγεί μέσα. Αρχίζω να κλαίω σπαρακτικά στην αγκαλιά του, μουρμουρίζοντας ασυναρτησίες για την ανικανότητα μου.

Με αφήνει να κλάψω, κρατώντας με ήρεμα. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά χωρίς να μιλά. Τα τηλέφωνα στο γραφείο του δεν κτυπούν, γεγονός ασυνήθιστο. Ο εγκέφαλος μου αντιλαμβάνεται, ότι έχει δώσει εντολή να μην τον διακόψουν.

Ενα μουσκεμένο πουκάμισο (το δικό του) και ένα κουτί χαρτομάνδηλα αργότερα, έχω κάπως ηρεμήσει.

Σηκώνεται και παίρνει το παλτό του. “Πάμε μία βόλτα”.

Πίσω από το νοσοκομείο υπάρχει μία παιδική χαρά. Με παρασέρνει προς τα εκεί.

“Τραμπάλα ή γύρος”; Με ρωτά χαμογελώντας.

“Ε;;;”  προσπαθώ να καταλάβω τι με ρωτά.

“Τι θέλεις να κάνουμε; Τραμπάλα ή γύρο;”

“Τι εννοείς; ότι θα κάνουμε τραμπάλα στη παιδική χαρά;”

“Αρα θέλεις τραμπάλα!” Κάθεται στην μία άκρη της τραμπάλας. Τα μακρυά πόδια του έχουν φθάσει στη μύτη του. Τον παρατηρώ με το στόμα ορθάνοιχτο.

“θα έλθεις; Έχω αρχίσει να μουδιάζω..”

“Μα δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά..” μουρμουρίζω αμήχανα, κοιτάζοντας γύρω να δω πόσοι μας βλέπουν…

“ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΡΑΜΠΑΛΑ ΤΩΡΑ! και είμαι πολύ σοβαρός αυτή τη στιγμή!”

Υπακούω και κάθομαι. Σε λίγα δευτερόλεπτα με τινάζει στον αέρα και με παροτρύνει να προσπαθήσω πιο δυναμικά να τον πετάξω και αυτόν στον αέρα.

Αρκετή ώρα αργότερα, με τα μάγουλα κατακόκκινα έχω γελάσει  με την καρδιά μου και αισθάνομαι υπέροχα.

“Πάμε γιατί  έχω αρχίσει να διψάω και να κρυώνω. να σε κεράσω έναν καφέ και μετά να επιστρέψουμε στις… θέσεις μας”

Ανεβαίνοντας ξανά στο γραφείο του, με κρατά αγκαλιά και σχολιάζει τον άρωματικό καφέ.

Μου δίνει ένα φιλί και ξαναχάνεται στο άδυτο του.

Οι γραμματείς του με πλησιάζουν έκπληκτες:  “Did we see you correctly? Did  Dr. O was playing with you on the seesaw?”

Αντιλαμβάνομαι ότι τα παράθυρα του γραφείου του βλέπουν στην παιδική χαρά και ότι μας παρακολουθούσαν όλην αυτήν την ώρα.

 

Δεκαετίες αργότερα κάθε φορά που θυμάμαι αυτό το γεγονός χαμογελώ. Νοιώθω θαυμασμό για τον τρόπο του: δεν ρώτησε, δεν συμβούλεψε, δεν έκρινε. Αλλά ήταν ΠΑΡΟΝ σε αυτό που ένοιωθα. ήταν μαζί μου με αγάπη και υπομονή.

Αλλά εκτός από το να χαμογελώ, χρόνια αργότερα αποκρυπτογράφησα τα μαθήματα που μου δίδαξε μέσα σε λίγη ώρα, απλά με τη στάση του:

  • Το πρώτο και σημαντικότερο μάθημα: όση δουλειά και να έχεις, όσο σημαντικοί και να είναι επαγγελματικά οι άνθρωποι που βρίσκεσαι μαζί τους, κανείς δεν είναι πιο σημαντικός από αυτούς  που αγαπάς. (οι γραμματείς του φρόντισαν μέσα στις επόμενες ημέρες να μου υπογραμμίσουν ότι για κάποιες ημέρες, πήγαινε στο γραφείο του από τα χαράματα για να συμπληρώσει τα ραντεβού, να απαντήσει στα τηλεφωνήματα και να ολοκληρώσει ότι άφησε στη μέση για μένα).
  • Το δεύτερο εξ’ ίσου σημαντικό μάθημα: όσο σημαντικός και σοβαρός και να είσαι στη δουλειά σου,  μην παίρνεις τον εαυτό σου σοβαρά. Το να είσαι άψογος επαγγελματίας,  δεν αναιρεί την δυνατότητα να παίζεις και να χαίρεσαι σαν παιδί. Και ότι δεν παθαίνει τίποτα το επαγγελματικό σου φωτοστέφανο, όταν κάνεις κάτι απροσδόκητα παιδικό και χαρούμενο.(σε χρόνο ρεκόρ κυκλοφόρησε η φήμη σε όλους τους συνεργάτες και τους υφισταμένους του ότι ο Dr. O. εκανε τραμπάλα στην παιδική χαρά. Οι πιο χαλαροί τον πείραζαν, οι λιγότερο χαλαροί προσπαθούσαν να το καταλάβουν)
  • Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε μία συναισθηματική φόρτιση, έχει ανάγκη την αγκαλιά σου, όχι την γνώμη σου.
  • Μην προσπαθείς να κάνεις έναν άνθρωπο να αισθανθεί καλύτερα, όταν απλά έχει ανάγκη να ξεσπάσει και να είσαι εκεί μαζί του. Απλά μείνε μαζί του με όλο σου το είναι. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να του προσφέρεις εκείνη τη στιγμή.

 

Ευχαριστώ που υπάρχεις ακόμη στη ζωή μου με αυτές τις υπέροχες στιγμές σταυροδρόμια.

 

 

 

By Althaia