Όταν πριν 10 ημέρες έγραψα για τον Θεόφιλο Κιακίδη, απλά εξέφραζα τα συναισθήματα μου. Ήθελα με κάποιο τρόπο να εκφράσω τον πόνο μου για τον θάνατο ενός ανθρώπου που δυστυχώς γνώρισα αργά αλλά άφησε το στίγμα του σε μένα και στην οικογένεια μου. Ήθελα να περιγράψω τις τελευταίες εικόνες που είχα απο εκείνον. Την δική μου αγωνία βλέποντας τον σε μία κατάσταση που ποτέ δεν περίμενα να τον δω.

Και επ’ ουδενί δεν περίμενα την ανταπόκριση που είχε αυτό το μικρό αφιέρωμα. Η πιο έντονη  όμως για μένα ανταπόκριση ήταν αυτή της επί 60 χρόνια συντρόφου του. Της κυρίας Μαρίας Κιακίδη.

Την ίδια ημέρα που το έγραψα, βρήκα ένα μήνυμα να επικοινωνήσω μαζί της: «Σας ευχαριστώ πολύ για την ελεγεία που γράψατε για τον Θεόφιλο.  Ηταν πολύ ευγενικό εκ μέρους σας. Ομως…» δίστασε λίγο. «Θα μου επιτρέψετε ένα σχόλιο; Αναφερθήκατε σε έναν γλεντζέ , σε έναν bon viveur 86 ετών. Δεν γράψατε πουθενά για τον γιατρό, που έφερε στον κόσμο 15 000 παιδιά. Δεν γράψατε πουθενά για τον ανθρωπιστή και τον φιλάνθρωπο».

Έμεινα έμβρόντητη. «Γλεντζέ; Bοn viveur;»  Επ’ ουδενί δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον Θεόφιλο Κιακίδη γλεντζέ ή bon viveur. Ήθελα να μεταφέρω την ευγένεια του, την ενέργεια και την καλλιέργεια του. Την λεπτότητα που συμπεριφερόταν σε κάθε  περίπτωση. Την αξιοπρέπεια του.

Μα περισσότερο απ’ όλα την όρεξη του για ζωή. Γράφοντας το αφιέρωμα είχα στο μυαλό μου ένα συγκεκριμένο περιστατικό.

Κτυπά το τηλέφωνο.» Τι λέτε θέλετε να πάμε θέατρο στην Νέα Σμύρνη;»

Ο άνδρας μου και εγώ κοιταζόμαστε. Σερνόμαστε από την κούραση. Η προοπτική μας είναι αποχαύνωση στον καναπέ, με ένα καλό βιβλίο. «κατάλαβα… Προτιμάτε τον καναπέ. ΅Εγώ πάντως θα πάω. Αν αλλάξετε γνώμη τηλεφωνήστε μου». Δεν αλλάξαμε γνώμη. Έβρεχε. Που να τρέχουμε.

Λίγες ημέρες αργότερα  συναντώ τον Θεόφιλο στην εργασία μου. «Πήγατε  θέατρο τελικά προχθές;» «Και βέβαια πήγα!!! Αφού το είχα αποφασίσει. Απλά θα χαιρόμουν να είστε και εσείς μαζί μου. Πολύ ενδιαφέρον το έργο. Λίγο σκληρό. Αλλά ρεαλιστικό». Θαύμασα το κουράγιο του και όταν σύγκρινα την όρεξη του και την δική μας έβαλα αρνητικό πρόσημο σε μας.

Αλλη μία φορά πήγαμε θέατρο. Είχαμε και την κόρη μας μαζί μας. Δεν την είχε υπολογίσει όταν έκλεινε τα εισιτήρια. Το θέατρο γεμάτο. Είναι έτοιμος να παραχωρήσει το εισιτήριο του. Τελικά βρίσκεται μία θέση ξεχωριστά από μας τους υπόλοιπους. Ο άνδρας μου προχωρά προς τη μοναχική θέση. Τον κρατά: «Εγώ το έχω ξαναδεί το έργο. εσείς πρέπει να το δείτε και να το απολαύσετε μαζί.  Αν καθήσεις ξεχωριστά χάνεται η μισή χαρά!».

Και μετά είναι γεμάτος όρεξη να σχολιάσει το έργο, να το συγκρίνει με παλαιότερες παραστάσεις. Με άλλους ηθοποιούς. Να σχολιάσει παλαιούς και νέους ηθοποιούς για τους οποίους είναι πλήρως ενημερωμένος.

Συχνά τον ρωτούσα λεπτομέρειες που αφορούσαν την εργασία μας. Ενημέρωμένος και με άποψη.  Τα σχόλια του βαθιά, πνευματικά και ολοκληρωμένα. Με λίγες ολοκληρωμένες προτάσεις είχε την ικανότητα να περιγράφει ολόκληρη ιστορία και άποψη.

Μία ημέρα ήμουν στο «Μητέρα». Περνώ από την καφετέρια να πάρω κάτι να πιω. Είναι καθισμένος ήδη εκεί. Με βλέπει και με φωνάζε騻Κάθισε μαζί μου να πιεις τον καφέ σου και μετά συνεχίζεις».  Κάθομαι. Την λιγη ώρα που βρίσκομαι εκεί τουλάχιστον έξι γιατροί περνάνε για να του μιλήσουν και να του ζητήσουν την γνώμη του για κάποιο περιστατικό, να τον χαιρετήσουν με σεβασμό και αναγνώριση. Τα δύσκολα ή ίσως συνηθισμενα κομπλιμέντα τα αντιμετωπίζει με χιούμορ. Ποτέ με αγένεια ή αδιαφορία.

Για την φιλανθρωπία του έμαθα από διαφόρους ανθρώπους. Που συζητούσαν κατά τη διάρκεια της εξοδίου ακολουθίας. Για την σιωπηλή καλωσύνη και έγνοια του για τους ανθρώπους.

Ξαναδιαβάζοντας το πρώτο αφιέρωμα όντως προσέφερα μόνον μία μονοδιάστατη εικόνα αυτού του θαυμαστού ανθρώπου. Και ευχαριστώ ολόψυχα την κ. Κιακίδη που με το ευγενικό της σχόλιο μου έδωσε την ευκαιρία να ξαναθυμηθώ στιγμιότυπα από τις στιγμές που είχαμε με αυτόν τον θαυμάσιο άνθρωπο.  Και να γράψω γι’ αυτές. Να γράψω για μία ακόμη φορά για τον Θεόφιλο Κιακίδη. τον άνθρωπο τον  γιατρό , τον πολυδιάστατο, τον ευγενή, τον χαμογελαστό, τον φίλο με το λεπτό χιούμορ και την αστείρευτη ενέργεια ζωής.

Πάντα θα αισθάνομαι τυχερή που άγγιξε έστω και για λίγο την καθημερινότητα μου.

Κάθομαι στο γραφείο μου με μία στίβα περιπτωσιολογικών μελετών τις οποίες πρέπει να αξιολογήσω, να σχολιάσω και να βαθμολογήσω.  Αποτελούν μέρος μιας εκπαίδευσης προς μαίες , στην οποία είμαι συνεκπαιδεύτρια. Διαβάζοντας τις αξιολογήσεις, προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου και την κάθε μαία. Τις σκέψεις, τις αντιδράσεις, τα σχόλια της ίσως κάποια προσωπικά στοιχεία που μοιράστηκε μαζί μου κατά την διάρκεια του πρώτου μέρους της εκπαίδευσης. Προσπαθώ να συσχετίσω τον άνθρωπο με τον επαγγελματία που αχνοφαίνεται μέσα από τις περιπτώσεις που μου έχει στείλει.

Κάποια στιγμή έχω αρχίσει να κουράζομαι. Αποφασίζω να διαβάσω ακόμη δύο μελέτες και να κάνω ένα διάλλειμα. Κοιτώ το όνομα της μαίας στην αρχική σελίδα: Ε.Κ. Μία ήρεμη γλυκειά φυσιογνωμία η οποία εργάζεται σε μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών.   Αρχίζω να διαβάζω το κείμενο της.  Σκιαγραφεί το περιστατικό. Περιγράφει όμως έντονα την δική της προσωπική αγωνία για κάθε μωράκι και για κάθε μητέρα και πατέρα που έχει το παιδί του εκεί.

Μέσα από κάθε λέξη και κάθε πρόταση, φαίνεται ο προσωπικός αγώνας του επαγγελματία που προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί για να κρατήσει τη λογική του και να σκεφθεί καθαρά και του ανθρώπου που συμπάσχει. Που νοιώθει την αδυναμία του. Που δεν ξέρει συχνά πως να αντιδράσει. Πως να πει σε έναν γονέα «σε νοιώθω» Που αναρωτιέται αν οποιαδήποτε κίνηση κάνει, θα βοηθήσει ή θα δημιουργήσει μεγαλύτερο θέμα. Που συμπονά, προσεύχεται σιωπηλά και για το μωρό και για τους γονείς.  Χωρίς φανφάρες  και δηλώσεις. Σιωπηλά, εσωτερικά και με θέρμη. Που παρακολουθεί και προσπαθεί ήρεμα και αθόρυβα να διευκολύνει τον μικροσκοπικό ασθενή της και τους γονείς. Που πονά,  όταν πονά το μωρό και γελά όταν αυτό βελτιώνεται.

Διαπιστώνω από τις κηλίδες πάνω στη σελίδα ότι κλαίω.   Κλαίω από συγκίνηση γιά τον πόνο αυτής της μαίας. Γι’ αυτό που αντιμετωπίζει καθημερινά και δεν το διαλαλεί. Κλαίω για τα συναισθήματα  και τα θέματα που συχνά την ξεπερνούν και προσπαθεί να τα διαχειριστεί μόνη της . Κλαίω από χαρά γιατί υπάρχουν  τέτοιοι άνθρωποι.  Κλαίω από συγκίνηση για το μεγαλείο της ψυχής αυτής της γυναίκας. Κλαίω με ελπίδα γιατί ότι και να λέμε, στις μονάδες μας υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ που σιωπηλά, γεμάτοι αγάπη και τρυφερότητα, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες κάνουν ή τουλάχιστον προσπαθούν να κάνουν την πραγματικότητα ενός μωρού και των γονιών του πολύ καλύτερη. Να προσφέρουν με οποιοδήποτε τρόπο μπορούν αγάπη, άγγιγμα, νοιάξιμο.

Τελειώνοντας την ανάγνωση έχω ξαναθυμηθεί ότι όλα τα δάκτυλα δεν είναι ίσα. Και είναι καλό να το θυμάμαι αυτό κάθε φορά που καταφεύγω σε γενικεύσεις…

Εύχομαι όλοι όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές να θυμηθείτε ότι πάντα υπάρχουν άνθρωποι.

Εύχομαι όλοι οι επαγγελματίες που εργάζονται στον ιατρικό τομέα να έχουν τη δύναμη να ντύνουν την επιστήμη με την ανθρωπιά, την αγάπη, το νοιάξιμο, την προσευχή και την ηρεμία τους.

Σ» ευχαριστώ Ελένη για το δώρο σου. Εύχομαι να μπορείς πάντα να προσφέρεις με αυτόν τον τρόπο.