Σε λίγες ημέρες κλείνουν δύο χρόνια από τον θάνατο του Δημήτρη Ωραιόπουλου.

Ενός καταπληκτικού ιατρού  και ενός εκπληκτικού ανθρώπου. Και υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι σε όλον τον κόσμο που έχουν να μοιραστούν μία μικρή ή μεγάλη στιγμή μαζί του.

Είμαι  πολύ τυχερή, γιατί έχω μοιραστεί πολλές στιγμές μαζί του. Μικρές, μεγάλες, δύσκολες, εύκολες, χαρούμενες, δυστυχισμένες, ευτυχισμένες. Και κάθε μία από αυτές τις στιγμές έχει υπάρξει ένα σταυροδρόμι. Ένα σημείο που με έχει κάνει να σκεφθώ, να αναλογιστώ, να σταματήσω, να εξελιχθώ, να αλλάξω πορεία. Τις περισσότερες φορές όχι την ώρα που γινόταν το γεγονός, Αλλά χρόνια αργότερα , όπου η στγμή μετατρεπόταν σε ένα μάθημα ζωής.

Σεπτέμβριος 1986: Βρίσκομαι στο Toronto. Το μεταπτυχιακό μου βρίσκεται σε ένα δύσκολο σημείο, αισθάνομαι ηλίθια, έχω τόνους εργασιών να τελειώσω, ο supervisor μου λείπει ταξίδι, ο βοηθός του που με έχει αναλάβει με μισεί (ή έτσι τουλάχιστον νομίζω εγώ).

Βγαίνω από το εργαστήριο μου και αρχίζω να περπατώ προς το νοσοκομείο που εργάζεται.  Ανεβαίνω στην πτέρυγα που βρίσκεται το γραφείο του.  Βλέπω θολά από τα δάκρυα.  Μία  από τις γραμματείς του προσπαθεί να με εμποδίσει, γιατί βρίσκεται σε μία σημαντική συνάντηση. Η δεύτερη αποφασίζει να τον ειδοποιήσει ότι είμαι στην αίθουσα αναμονής σε όχι και τόσο ευχάριστη κατάσταση.

Σε ένα λεπτό ανοίγει η πόρτα του΄αδύτου. Το βλέμμα του με “ακτινογραφεί και με σκανάρει” από πάνω μέχρι κάτω.

” Μην φύγεις” . Η πόρτα ξανακλείνει και λίγα λεπτά αργότερα οι συνεργάτες του φεύγουν. Βγαίνει και εκείνος. Με αγκαλιάζει και με οδηγεί μέσα. Αρχίζω να κλαίω σπαρακτικά στην αγκαλιά του, μουρμουρίζοντας ασυναρτησίες για την ανικανότητα μου.

Με αφήνει να κλάψω, κρατώντας με ήρεμα. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά χωρίς να μιλά. Τα τηλέφωνα στο γραφείο του δεν κτυπούν, γεγονός ασυνήθιστο. Ο εγκέφαλος μου αντιλαμβάνεται, ότι έχει δώσει εντολή να μην τον διακόψουν.

Ενα μουσκεμένο πουκάμισο (το δικό του) και ένα κουτί χαρτομάνδηλα αργότερα, έχω κάπως ηρεμήσει.

Σηκώνεται και παίρνει το παλτό του. “Πάμε μία βόλτα”.

Πίσω από το νοσοκομείο υπάρχει μία παιδική χαρά. Με παρασέρνει προς τα εκεί.

“Τραμπάλα ή γύρος”; Με ρωτά χαμογελώντας.

“Ε;;;”  προσπαθώ να καταλάβω τι με ρωτά.

“Τι θέλεις να κάνουμε; Τραμπάλα ή γύρο;”

“Τι εννοείς; ότι θα κάνουμε τραμπάλα στη παιδική χαρά;”

“Αρα θέλεις τραμπάλα!” Κάθεται στην μία άκρη της τραμπάλας. Τα μακρυά πόδια του έχουν φθάσει στη μύτη του. Τον παρατηρώ με το στόμα ορθάνοιχτο.

“θα έλθεις; Έχω αρχίσει να μουδιάζω..”

“Μα δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά..” μουρμουρίζω αμήχανα, κοιτάζοντας γύρω να δω πόσοι μας βλέπουν…

“ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΡΑΜΠΑΛΑ ΤΩΡΑ! και είμαι πολύ σοβαρός αυτή τη στιγμή!”

Υπακούω και κάθομαι. Σε λίγα δευτερόλεπτα με τινάζει στον αέρα και με παροτρύνει να προσπαθήσω πιο δυναμικά να τον πετάξω και αυτόν στον αέρα.

Αρκετή ώρα αργότερα, με τα μάγουλα κατακόκκινα έχω γελάσει  με την καρδιά μου και αισθάνομαι υπέροχα.

“Πάμε γιατί  έχω αρχίσει να διψάω και να κρυώνω. να σε κεράσω έναν καφέ και μετά να επιστρέψουμε στις… θέσεις μας”

Ανεβαίνοντας ξανά στο γραφείο του, με κρατά αγκαλιά και σχολιάζει τον άρωματικό καφέ.

Μου δίνει ένα φιλί και ξαναχάνεται στο άδυτο του.

Οι γραμματείς του με πλησιάζουν έκπληκτες:  “Did we see you correctly? Did  Dr. O was playing with you on the seesaw?”

Αντιλαμβάνομαι ότι τα παράθυρα του γραφείου του βλέπουν στην παιδική χαρά και ότι μας παρακολουθούσαν όλην αυτήν την ώρα.

Δεκαετίες αργότερα κάθε φορά που θυμάμαι αυτό το γεγονός χαμογελώ. Νοιώθω θαυμασμό για τον τρόπο του: δεν ρώτησε, δεν συμβούλεψε, δεν έκρινε. Αλλά ήταν ΠΑΡΟΝ σε αυτό που ένοιωθα. ήταν μαζί μου με αγάπη και υπομονή.

Αλλά εκτός από το να χαμογελώ, χρόνια αργότερα αποκρυπτογράφησα τα μαθήματα που μου δίδαξε μέσα σε λίγη ώρα, απλά με τη στάση του:

• Το πρώτο και σημαντικότερο μάθημα: όση δουλειά και να έχεις, όσο σημαντικοί και να είναι επαγγελματικά οι άνθρωποι που βρίσκεσαι μαζί τους, κανείς δεν είναι πιο σημαντικός από αυτούς  που αγαπάς. (οι γραμματείς του φρόντισαν μέσα στις επόμενες ημέρες να μου υπογραμμίσουν ότι για κάποιες ημέρες, πήγαινε στο γραφείο του από τα χαράματα για να συμπληρώσει τα ραντεβού, να απαντήσει στα τηλεφωνήματα και να ολοκληρώσει ότι άφησε στη μέση για μένα).
• Το δεύτερο εξ’ ίσου σημαντικό μάθημα: όσο σημαντικός και σοβαρός και να είσαι στη δουλειά σου,  μην παίρνεις τον εαυτό σου σοβαρά. Το να είσαι άψογος επαγγελματίας,  δεν αναιρεί την δυνατότητα να παίζεις και να χαίρεσαι σαν παιδί. Και ότι δεν παθαίνει τίποτα το επαγγελματικό σου φωτοστέφανο, όταν κάνεις κάτι απροσδόκητα παιδικό και χαρούμενο.(σε χρόνο ρεκόρ κυκλοφόρησε η φήμη σε όλους τους συνεργάτες και τους υφισταμένους του ότι ο Dr. O. εκανε τραμπάλα στην παιδική χαρά. Οι πιο χαλαροί τον πείραζαν, οι λιγότερο χαλαροί προσπαθούσαν να το καταλάβουν)
• Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε μία συναισθηματική φόρτιση, έχει ανάγκη την αγκαλιά σου, όχι την γνώμη σου.
• Μην προσπαθείς να κάνεις έναν άνθρωπο να αισθανθεί καλύτερα, όταν απλά έχει ανάγκη να ξεσπάσει και να είσαι εκεί μαζί του. Απλά μείνε μαζί του με όλο σου το είναι. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να του προσφέρεις εκείνη τη στιγμή.

Ευχαριστώ που υπάρχεις ακόμη στη ζωή μου με αυτές τις υπέροχες στιγμές σταυροδρόμια.