Χθές έλαβα ένα μήνυμα από μία κυρία η οποία σχολίαζε το βιβλίο μου «και την ψυχή μου για ένα μωρό;»

Η  γυναίκα μου έλεγε ότι παρ’ όλο που το βιβλίο μου περιείχε πολλές πληροφορίες για πολλά θέματα , έλειπε ένα: » τι συμβαίνει και τι αισθάνονται τα ζευγάρια που προσπαθούν και προσπαθούν και προσπαθούν και κάποια στιγμή η ηλικία ή άλλοι παράγοντες τους αναγκάζουν να σταματήσουν και ποτέ δεν θα φύγουν από την κλινική κρατώντας ένα μωρό στα χέρια τους…

είχε δίκιο! Ποτέ δεν συμπεριέλαβα ένα τέτοιο κεφάλαιο. Ποτέ δεν μίλησα γι’ αυτήν την πραγματικότητα: ότι υπάρχουν πολλά ζευγάρια τα οποία μετά απο  αναρίθμητες προσπάθειες, επεμβάσεις, ορμόνες, θεραπείες IVF, αλλαγή γιατρών, συνεχή αφαίμαξη ελπίδας, χρημάτων και προσπαθειών, παραμένουν χωρίς παιδί…

Η αλήθεια είναι ότι διαβάζοντας το μήνυμα της άρχισα να κλαίω. 

Γιατί ο πόνος των ζευγαριών που προσπαθούν για ένα παιδί μπορεί να είναι αφόρητος. Αλλά τελικά ξεχνιέται όταν έρχεται το παιδί.

Τι γίνεται όμως με τα ζευγάρια στα οποία η ζωή τους θα συνεχιστεί χωρίς το πολυπόθητο μωρό;

Τι γίνεται σε αυτά τα ζευγάρια που αφού έχουν επενδύσει χρόνια από τη ζωή τους σε αυτόν το στόχο δεν έρχεται το παιδί;

Πως κρύβουν τον πόνο και την μοναξιά που προκαλεί αυτός ο πόνος;

Πως αντεπεξέρχονται;

Πως συνεχίζουν τη ζωή τους;

Οι εύκολες απαντήσεις που έχω ακούσει είναι ¨κάποια στιγμή σταματάς» : Σίγουρα ! όμως  χρειάζεται υποστήριξη για να αρχίσει κανείς να ζει σε μία άλλη πραγματικότητα.

Αλλη απάντηση : «Να υιοθετήσουν. Τόσα παιδάκια εκεί έξω ζητάνε ένα σπίτι και μία αγκαλιά» . Πολύ σωστό.

Όμως όταν δύο άνθρωποι έχουν δώσει όλη τους την ενέργεια (σωματική, διανοητικη, συναισθηματική οικονομική, πνευματική) για να αποκτήσουν ένα δικό τους παιδί, πόσο ενεργεια έχουν διαθέσιμη -τουλάχιστον άμεσα- για να ξεκινήσουν ένα διαφορετικό είδος Γολγοθά;

Είναι πολύ εύκολο να απαγγέλουμε ιδέες και λύσεις όταν δεν έχουμε βιώσει τον πόνο αυτό.

Συμφωνώ το αν κάποιος θα ζήσει με τον πόνο ή θα συνεχίσει την ζωή του είναι μία συνειδητή επιλογή. Όμως και αυτή χρειάζεται χρόνο, σκέψη και προσαρμογή.

Για όσους όμως αποκτήσαμε παιδί και ανήκουμε στους τυχερούς. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι είμαστε τυχεροί. Ότι τα παιδιά μας είναι  πράγματι δώρα που μας έτυχαν και ότι  κτήματα μας. Ασ τα κοιτάξουμε λοιπόν , ας ξαναφέρουμε στο μυαλό μας τα δώρα που έχουν φέρει στη ζωή μας και ας στους προσφέρουμε μία σφιχτή αγκαλιά και ένα μεγάλο φιλί.