Πριν από πολλά πολλά χρόνια ο θηλασμός ήταν ο μόνος τρόπος να τραφεί το μωρό.  (τα «μπιμπερό» της εποχής ήταν οι παραμάνες).

Στον 20 αιώνα δημιουργήθηκε  το μπιμπερό και  στη δεκαετία του 1950 ξεκίνησε μία εκστρατεία και έξαρση για το πόσο καλύτερη είναι η θρέψη με το ξένο γάλα.

Τις τελευταίες δεκαετίες έχει γίνει μία επιστροφή «στις ρίζες».

Ο θηλασμός έχει ξαναγίνει ο βασιλιάς της θρέψης με το μωρό, τα  πλεονεκτήματα του (πρακτικά, συναισθηματικά και για το μωρό και για την μητέρα) είναι γνωστά σε όλους και οι σύμβουλοι θηλασμού βοηθούν τις μητέρες -α κόμη και αν  αντιμετωπίζουν προβλήματα – να ζήσουν την εμπειρία του θηλασμού.

Τέλος καλό όλα καλά. Σωστά; Και όμως : ΛΑΘΟΣ.

Ο θηλασμός είναι πράγματι ο δρόμος της φύσης για την θρέψη του μωρού.

Υπάρχουν όμως πολλές γυναίκες που  δεν μπορούν ή δεν θέλουν να θηλάσουν. 

ΓΥναίκες που δεν έχουν την αντοχή να επιμείνουν (γιατί ίσως μετά από πέντε εξωσωματικές και οκτώ σπερματεγχύσεις  τα αποθέματα των ψυχικών αντοχών τους έχουν εξαντληθεί.).

Γυναίκες  που αντιμετωπιίζουν  διάφορους στρεσσογόνους παράγοντες στο σπίτι τους και στην οικογενειακή τους ζωή και αυτό έχει αντίκτυπο στο στήθος τους.

Γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί  και δεν αντέχουν τον θηλασμό.

Γυναίκες για τις οποίες η θηλυκότητα και ο θηλασμός είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες .

Οι λόγοι που μία γυναίκα δεν μπορεί ή δεν θέλει να θηλάσει είναι πολλοί. Και αυτές οι γυναίκες  πιέζονται ότι πρέπει να προσπαθήσουν. Νοιώθουν τύψεις και ενοχές γιατί δεν θέλουν να θηλάσουν και νοιώθουν  αφάνταστα πιεσμένες γιατί πρέπει να προσπαθήσουν.

Συχνά αρχίζουν να θυμώνουν με τον εαυτό τους, το μωρό , τον σύντροφο τους , τον γιατρό την μαία και όποιος είναι διαθέσιμος για την πίεση.

Το αποτέλεσμα είναι μία νέα μητέρα που αντί να συνδεθεί με το μωρό της απλά θυμώνει και απομονώνεται.

Ποιό είναι το ζητούμενο λοιπόν; Ο θηλασμός για τον θηλασμό ή η δημιουργία μιας σχέσης με το μωρό;

Η ώρα της θρέψης είναι πολύ σημαντική. Είναι η ώρα που όλες οι αισθήσεις του μωρού είναι σε εγρήγορση. Το γάλα ικανοποιεί το αίσθημα της πείνας. Το ήρεμο βλέμμα της μητέρας καθησυχάζει και ηρεμεί.  Η προστατευτική και άνετη αγκαλιά της δίνει ασφάλεια.  Η εσωτερική ηρεμία και σιγουριά της μητέρας γαληνεύει το μωρό. 

Συμβαίνουν όλα αυτά όταν η μητέρα απλά πιέζεται; 

Συμφωνώ ότι ο θηλασμός έχει πλεονεκτήματα. Τα χάνει όμως όλα όταν γίνεται με πίεση και πειθαναγκασμό.

Είναι λοιπόν καλύτερα να μιλάμε για ώρα δεσμού παρά απλά για θηλασμό! Για την αρχή του δεσίματος ανάμεσα στην μητέρα και στο μωρό παρά για την αρχή μιας σχέσης πρέπει και πίεσης. Είναι καλύτερα να μίλάμε για αγάπη παρά για υποχρέωση. Για βελούδινη αίσθηση παρά για καθήκον.

Γιατί η τροφή δεν είναι μόνον το γάλα. Είναι το χαμόγελο, το βλέμμα και η αγκαλιά.  Γιατί αν το γάλα απλά «σερβίρεται» στην «σωστή συσκευασία» χωρίς να υπάρχει και το στοιχείο της κατανόησης, της αγάπης , της χαράς και της υπομονής , τότε χάνει όλες τις ουσιαστικές και θρεπτικές αξίες που συνεπάγεται αυτή η ώρα.

Καλύτερα λοιπόν μία «συσκευασία» διαφορετική, που όμως  δημιουργεί όλα τα θετικά συναισθήματα και μπορεί αργότερα να οδηγήσει και στον θηλασμό, παρά μία πίεση που μπορεί να δημιουργήσει έντονα χάσματα.

Αντιγόνη Ωραιοπούλου