Εδώ και αρκετούς μήνες γίνεται μία τεράστια φασαρία για τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Και πολλοί συμφωνούν ότι οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία «τα έχουν και άρα πρέπει να πληρώσουν».

Στο ταξίδι μου στη Σκωτία είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ και να ζήσω ένα ΔΗΜΟΣΙΟ σχολείο σε ένα προάστειο της Γλασκώβης.  Ένα  προάστειο μέσο προς τα κάτω,  σε οικονομικό επίπεδο.

Είχα ξεκινήσει μία αλληλογραφία μαζί τους από το καλοκαίρι. Χωρίς καν να με γνωρίζουν, όλοι φρόντισαν να μου στείλουν τις πληροφορίες που ζητούσα (τις οποίες για να τις συλλέξουν, αφιέρωσαν χρόνο).

Όταν ζήτησα μία συνάντηση, μου έκλεισαν επίσης ένα ραντεβού. Φθάνοντας στο σχολείο, είδα ένα κτίριο τεράστιο, όπου η είσοδος είχε βιτρό και τον θυρεό του σχολείο στο πάτωμα. Ο διευθυντής μου εξήγησε με πολλή υπερηφάνεια, ότι το σχολείο είναι 100 ετών και οι επιπλέον προσθήκες διατήρησαν το προυπάρχον ύφος του κτιρίου.

Ξεναγώντας με επίσης μου εξήγησε ότι η Σκωτία άλλαξε το σύστημα της το 2010 έχοντας σαν στόχο να είναι η εκπαίδευση comprehensive και ότι ανεξάρτητα από το επίπεδο που αφήνει ο κάθε μαθητής το σύστημα, να έχει έναν συνδυασμό πρακτικών και θεωρητικών γνώσεων, που θα του επιτρέπουν άμεσα την επαγγελματική αποκατάσταση.

Μου εξήγησε επίσης ότι στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου προετοιμάζουν τους μαθητές για την ύλη που θα συναντήσουν στο Πανεπιστήμιο. Στην πραγματικότητα διδάσκουν αυτήν την ύλη.

Στο δημόσιο αυτό σχολείο, ο κάθε μαθητής και μαθήτρια έχει το δικό του ωρολόγιο πρόγραμμα. Έχει ένα password για να μπαίνει σε μία πλατφόρμα   και λύνει τις ασκήσεις του στο computer.

Τα τετράδια τα παρέχει το σχολείο. Τα (λιγοστά) βιβλία, που απαιτούνται τα παρέχει το σχολείο. τα οποία βιβλία όμως είναι ιδιοκτησία του σχολείου και οι μαθητές οφείλουν να τα σεβαστούν: τα παίρνουν στο σπίτι τους, αν τα χρειαστούν  και τα επιστρέφουν άθικτα στην βιβλιοθήκη. (με αποτέλεσμα να μην λυγίζει η μέση των παιδιών από το βάρος της ασήκωτης τσάντας τους).

Στο site του σχολείου  αναφέρονται λεπτομερέστατα σε όλα τα μαθήματα και δίνονται  πληροφορίες για κάθε μάθημα, τα προαπαιτούμενα, το είδος των εξετάσεων, τι χρειάζεται να προσέξει ο μαθητής και ο γονέας κοκ. Το σχολείο δίνει φυλλάδια για την ύλη.

Το σχολείο διαθέτει εργαστήριο computer (μέτρησα 20 μέσα σε μια τάξη) με 3D printer και ορισμένες άλλες καινοτομίες που δεν προσπάθησα καν να καταλάβω το όνομα τους. Αίθουσα πινγκ πονγκ, τεράστιο γυμναστήριο, εργαστήριο ξυλουργικής, ΙΤ department για τους μαθητές, αίθουσες μουσικής. (προσφέρει δωρεάν μαθήματα φωνητικής και οργάνων στους μαθητές του). Επίσης τους δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουν μία γλώσσα από 12 περίπου (συμπεριλαμβανομένης και της κινεζικής). Διαθέτει πολυμελή και πλήρη ορχήστρα.  Αίθουσα εκδηλώσεων, clubs πολυάριθμα,  Διαθέτει lockers και εστιατόριο. Βιβλιοθήκη και χώρους που τα παιδιά μπορούν να μελετήσουν. Σε ένα ωράριο 8:30 -15:00  τα παιδιά τελειώνουν την μελέτη τους σε λίγες ώρες (αναφέρομαι και στους τελειόφοιτους).

Ταυτόχρονα έχουν και ορισμένα μαθήματα κοινωνικής προσφοράς.

Στο δημόσιο αυτό σχολείο υπάρχουν σύμβουλοι επαγγελματικού προσανατολισμού, που αφιερώνουν αρκετές ώρες για να βεβαιωθούν ότι το κάθε παιδί ετοιμάζεται να κάνει μία ταιριαστή γι’ αυτό επιλογή.Και αν και όταν το αποφασίσει, να προχωρήσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση τους, θα έχει το κίνητρο να μελετήσει όσο σκληρά χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τις εξετάσεις.

Η ύλη και ο τρόπος διδασκαλίας αναφέρεται στην πρακτική εφαρμογή, στην κατανόηση,

Σε αυτό το δημόσιο Γυμνάσιο και Λύκειο υπάρχουν καλοί μαθητές και κακοί μαθητές. Υπάρχουν μαθητές με όραμα και μαθητές αδιάφοροι. Υπάρχει καλωσύνη, ευγένεια και bullying.

Ο κάθε μαθητής παίρνει, ότι μπορεί και επιθυμεί από αυτά που του προσφέρει το σύστημα. Όμως το σύστημα προσφέρει…

Και δίνει δυνατότητες σε  όσους είναι διαθέσιμοι να τις εκμεταλλευτούν…

Στην χώρα μας, στην γενέτειρα της γνώσης και της φιλοσοφίας, η γνώση με δυνατότητες είναι πράγματι ιδιωτική υπόθεση. (είτε με την μορφή των φροντιστηρίων, είτε με αυτήν των ιδιωτικών μαθημάτων , είτε των ιδιωτικών σχολείων).  Η γνώση που προσφέρει το δημόσιο είναι παρ’ όλες τις άπειρες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, χαοτική   και κυρίως λειτουργεί σαν αποκλειστική μέθοδος  απομνημόνευσης.  Με μοναδικό σκοπό όχι την ένωση της θεωρίας και της πράξης ή την επαγγελματική νοοτροπία και αποκατάσταση, αλλά την εισαγωγή σε ένα Πανεπιστήμιο.

Στην Σκωτία υπάρχουν ιδιωτικά σχολεία. Και πράγματι είναι πανάκριβα. Αλλά κανείς δεν πηγαίνει εκεί για να έχει μία καλύτερη εκπαίδευση. Γιατί την καλύτερη εκπαίδευση την προσφέρει το ίδιο το κράτος.

Μετά από αυτή την ξενάγηση σε ένα μέσο σκωτζέζικο  σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: φορολείται ο πλούτος (που δεν υπάρχει;) ή τελικά φορολογείται το δικαίωμα σε μία καλύτερη ζωή;