«ειμαι η μονη που βλεπει το εξωφυλλο της ιστοριας και θελει να βαρεσει το κεφαλι τησ στον τοιχοο ???!!! αλλα που θα μουυ παειι ??!! θα ανοιξω το βιβλιοοο!! — 
feeling determined.»
Αθηνά Μ.
Ας κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο: Οταν ήμασταν 15-16 χρονών.
Ανοιξη : Τα λουλούδια ανθίζουν (μαζί με τις ορμόνες μας) τα μελισσάκια βουϊζουν μαζί με τον εγκέφαλο μας, κοιτάμε έξω από το παράθυρο και ονειρευόμαστε με τα μάτια ορθάνοιχτα.
Καμμιά φορά το βλέμμα μας πέφτει και στο βιβλίο που είναι μπροστά μας (κλειστό ή ανοιχτό, είναι ένα και το αυτό…) και προσπαθούμε να συναρμολογήσουμε τα μαύρα σημαδάκια, που υπάρχουν στο χαρτί και
- να τα μεταφράσουμε σε κάτι που έχει νόημα
- να τα απομνημονεύσουμε
- να τα απομνημονεύσουμε μακροπρόθεσμα (δηλαδή μέχρι την ημέρα των εξετάσεων)
- να καθησυχάσουμε τους γονείς μας που ρωτάνε κάθε λίγο και λιγάκι: ΠΩς πάει το διάβασμα;;; (πως να πάει; αν με ρωτάς με αυτή τη συχνότητα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, απαντάμε βαθυστόχαστα..)
- να ξαναδιαβάσουμε το ραβασάκι της φίλης ή του αγαπημένου, να τον/την ονειρευτούμε, να ταξιδέψουμε στον χρόνο, όταν οι εξετάσεις δεν θα είναι η προσωποποίηση του Εφιάλτη.
- Να τηλεφωνήσουμε στον κολλητό/κολλητή για να βογγήξουμε παρέα και να κλαυτούμε παρέα και να έχουμε και μία δικαιολογία στους γονείς («να και η τάδε ή ο τάδε δεν έχει προχωρήσει στο διάβασμα…)
- να κρύψουμε βιαστικά κάτω από το βιβλίο το ραβασάκι, γιατί έρχεται η ελληνίδα μάνα με κάτι τονωτικό για το στομάχι και μία επίσης τονωτική διάλεξη για το «Καλά κόποις κτώνται» (στην περίοδο των εξετάσεων όλοι πέρναμε κανένα δύο κιλά, γιατί ένα σαντουιτσάκι, ένα φρουτάκι, ένας χυμός – με ρυθμό στακάτο μισαώρου- εθεωρείτο ότι βοηθούσε την σκληρή δουλειά των εγκεφαλικών μας κυττάρων. Έπειδή όμως τα εγκεφαλικά μας κύτταρα είχαν αγρανάπαυση, το θρεπτικό -τονωτικό του στομαχιού, κατέβαινε προς την κοιλιά και το μπούτι…)
- να αναστενάξουμε
- να αναθεματίσουμε τον εκάστοτε Υπουργό που έχει ξεχάσει ότι και αυτός υπήρξε παιδί και χάζευε τα λουλούδια (και όχι μόνον) την Άνοιξη…
Αρκετές δεκαετίες μετά, εμείς είμαστε οι γονείς και τα 15 χρονα μας κάθονται στα θρανία. Έχει αλλάξει κάτι; εκτός από το ότι τα ραβασάκια και τα τηλεφωνήματα τα έχει αντικαταστήσει το email και το FB, μάλλον όχι.
Πριν λοιπόν ορμήσουμε μέσα στο δωμάτιο των παιδιών μας, έτοιμοι και έτοιμες για καυγά/νουθεσία/κήρυγμα ας θυμηθούμε ότι και εμείς αντιδρούσαμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Ας θυμηθούμε επίσης:
- ότι έχουμε να πούμε, ήδη το έχουμε πει.
- Τα παιδιά μας γνωρίζουν πολυ καλά τι χρειάζεται να κάνουν.
- Το άγχος μας, απλά τα αποπροσανατολίζει και τα φοβίζει. Δεν λειτουργεί επικοδομητικά για αυτά.
- Αντί για φαγητό και νουθεσίες δώστε τους αγκαλιά και ενθάρρυνση.
- ΒΟηθήστε τα να οργανώσουν τον χρόνο τους.
- Φροντίστε να έχουν αρκετά διαλλείματα και περιόδους ξελαμπικαρίσματος
- Δείξτε τους εμπιστοσύνη: η δική μας «κασέτα» δεν θα τα ενθαρρύνει. Απλά θα τα εκνευρίσει και μάλλον θα τα κάνει να θέλουν να κάνουν το αντίθετο.
- και κάθε μέρα προσπαθήστε να θυμάστε πως είσασταν και σκεφτόσασταν εσείς στην ίδια ηλικία (ανεξάρτητα αν μπορούσατε να εκφράσετε και να πραγματοποιήσετε τις σκέψεις σας ή όχι).
Τέλος ακούστε στο http://www.althaia .gr στο althaialive streaming μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τους
Ελένη Μάλλιου και Γιάννη Φιλιππάκη καθηγητές στην Ελληνογερμανική αγωγή
Κωνσταντίνα Αλεξοπούλου και ΆΛια Πανέτσου μαθήτριες
πως βιώνουν οι καθηγητές και τα παιδιά τις εξετάσεις και τι συμβουλεύουν εμάς τους γονείς να κάνουμε.
Καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά και καλή δύναμη σε παιδιά, γονείς και καθηγητές!!!
Althaia: Soul Mind Body 