Σεπτ. 1 2015

Όμορφα ξεκινήματα!

Καλό μήνα και καλό φθινόπωρο!

Ο Σεπτέμβριος είναι η φθινοπωρινή πρωτοχρονιά! Η πρωτοχρονιά της γνώσης.

Κάθε Σεπτέμβριο ξεκινούν τα σχολεία. Νέες αρχές.

Νέα ξεκινήματα. Οργάνωση. Αρχή για νέους δρόμους. Για νέα ή διαφορετικά επίπεδα γνώσης.

Συνήθως αυτή την εποχή είναι γεμάτη γκρίνια από τα παιδιά, άγχος από τους γονείς και ένας πανικός για αποφάσεις και να τα προλάβουμε όλα.

Να πείσουμε τα παιδιά να αγαπήσουν το σχολείο. Να τους γεμίοσυμε το κεφάλι με οδηγίες πως να είναι καλοί μαθητές, πως να πάρουν καλούς βαθμούς.

Να εξετάσουμε μαζί τους την σχολική τους πορεία και να προγραμματίσουμε το συνήθως ασφυκτικό πρόγραμμα τους.

Όμως αυτή την φορά ας γιορτάσουμε την πρωτοχρονιά του φθινοπώρου λίγο διαφορετικά: και για μας και για τα παιδιά μας:

Αντί να εστιάσουμε τη προσοχή μας στο σχολείο και στις εργασίες μας, ας αναρωτηθούμε: σε αυτήν τη νέα «σχολική» χρονιά:

τι θέλω να μάθω σαν άνθρωπος;

Ποιές επιλέγω να είναι οι σκέψεις μου;

Πως επιθυμώ να διαχειρίζομαι τα συναισθήματα μου;

Πως θέλω να οργανώνω την ημέρα μου, ώστε στο τέλος κάθε ημέρας να αισθάνομαι ευτυχισμένος/η;

Οι ερωτήσεις αυτές είναι σημαντικές: γιατί μας δίνουν την ευκαιρία να μάθουμε νέους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να «ταξιδεύουμε»μέσα στην καθημερινότητα μας.

Αλλά είναι ακόμη πιο σημαντικές για τα παιδιά μας: Ιδιαίτερα τα εφηβάκια!

Γιατί τα βοηθάνε να αρχίσουν να βάζουν στόχους εσωτερικούς. Στόχους ψυχής.

όταν λοιπόν αγοράστε τα τετράδια, αγοράστε στο παιδί σας ένα ακόμη τετράδιο. Το τετράδιο των στόχων του: για το τι άνθρωπος θέλει να είναι. Ποιές ποιότητες θέλει να έχει;

Διαλέξετε μια ήρεμη ώρα για όλους σας και καθήστε σε ένα αγαπημένο σας μέρος:

Και κάντε του ερωτήσεις: χωρίς όμως να περιμένετε άμεσα απαντήσεις και κυρίως χωρίς να δίνετε εσείς απαντήσεις και ορισμούς…

Ρωτήστε το με ποιές ποιότητες και χαρακτηριστικά του είναι ευτυχισμένο.
Με ποιές ποιότητες και χαρακτηριστικά του είναι δυσαρεστημένο. (το ίδιο το παιδί. όχι εσείς…).
Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά και οι ποιότητες που θα ήθελε να έχει.
πόσο εύκολη ή δύσκολη θεωρεί την ενσωμάτωση τους.
Για ποιους λόγους;
πόσο διαφορετική φαντάζεται ότι θα είναι η καθημερινότητα του αν έχει αυτές τις επιθυμητές (για το ίδιο) ποιότητες;
Ποιά είναι τα βήματα που χρειάζεται για να τις αποκτήσει;

Γιατί η γνώση στη πραγματικότητα δεν είναι η απλή ακαδημαϊκή μόρφωση. Είναι ένα εσωτερικό ταξίδι, ανακάλυψης του εαυτού και των δυνατοτήτων.

Είναι μια πορεία, που μας βοηθά τελικά να κάνουμε επιλογές σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας, να τις υποστηρίζουμε και να έχουμε τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή αυτού του ταξιδιού.

ΓΙ’ αυτό και ξεκινώντας από σήμερα, δωρίστε στο παιδί σας την δυνατότητα να αποκτήσει τη σημαντικότερη γνώση: του εαυτού του!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Οκτ. 13 2013

Περί ελευθερίας και οριοθέτησης. Ποιός δίνει τον ρυθμό;

Τρόποι για να αποτελέσεις πρότυπο σεβασμού

Πριν από μερικές ημέρες είχα μία ομιλία και ανταλλαγή απόψεων με γονείς. Το θέμα ήταν η εξισορρόπηση ανάμεσα στην οριοθέτηση και την ελευθερία.

Οι φόβοι των γονέων ήταν για μία ακόμη φορά στην πρώτη γραμμή: Μήπως δεν είμαι αρκετά οριοθετημένη σαν μητέρα; Μήπως είμαι πολύ αυστηρή; Πως θα πείσω το παιδί μου να κάνει κάποια πράγματα; Πως θα αντεπεξέλθω στο κλάμμα και στο πείσμα του;

Σίγουρα το κάθε παιδί είναι μοναδικό. Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε κανόνας χρειάζεται προσαρμογή για το παιδί. Και υπάρχουν ορισμένοι τρόποι που φέρνουν άμεσα αποτελέσματα:

΅Εχετε έναν μικρό αριθμό αδιαπραγμάτευτων κανόνων. Όλοι οι άλλοι είναι διαπραγματέυσιμοι ανάλογα με την κατάσταση και τη στιγμή.

Η ευθύνη σε αυτές τις ηλικίες είναι του γονέα όχι του παιδιού. Ο γονέας κυριολεκτικά δίνει τον ρυθμό.

Τα παιδιά προσέχουν και τους εντυπώνεται τι και πως το κάνουμε και ΄όχι τι λέμε.

Τα παιδιά κυριολεκτικά πιάνουν στον αέρα αυτά που αισθανόμαστε και την ασυμφωνία ανάμεσα σε αυτά που λέμε και σε αυτά που πράττουμε.

Με βάση αυτές τις ιδέες ήμουν έτοιμη να γράψω ένα ολόκληρο κείμενο. Όταν η φίλη και συνάδελφος Ειρήνη Στ. μου έστειλε το παρακάτω κείμενο.

Το θεώρησα δώρο. Με έντονα γράμματα απλά έχω προσθέσει τις σκέψεις μου. Αν μπορείτε τυπώστε το και κρατάτε το μαζί σας. Πάντα και παντού.

Άκουγε το παιδί σου με προσοχή. Κοίτα το στα μάτια όταν σου μιλάει. Έτσι το μαθαίνετε να κοιτά και αυτό στα μάτια και να είναι ευθύ και ειλικρινές.
Χτύπα την πόρτα πριν μπεις στο δωμάτιο του παιδιού σου, ειδικά όταν είναι κλειστή. Κάθε παιδί έχει δικαίωμα στην ιδιωτικότητα. όπως και εμείς. Αν φοβάστε για το τι συμβαίνει πίσω από μία κλειστή πόρτα, έχει έλθει να αναρωτηθείτε «γιατί ανησυχείτε εσείς; Τι μπορεί να κρατά κρυφό το παιδί σας και σας δημιουργεί ανησυχία; Και το κυριότερο: γιατί δεν σας εμπιστεύεται; Διότι είναι άλλο το απλά θέλω την μοναχικότητα μου και άλλο το κάνω κάτι που δεν θέλω να το μάθουν οι γονείς μου.
Η γλώσσα που χρησιμοποιείς, οι λέξεις και ο τόνος της φωνής σου να είναι αυτά που θα αποδεχόσουνα κι εσύ αν σου μιλούσε το παιδί σου;
Να εκτιμάς την ανάγκη του παιδιού σου για διασκέδαση και το χρόνο που περνάει με τους φίλους του.
Δώσε στο παιδί σου το χώρο να έχει απόψεις και προτιμήσεις διαφορετικές από τις δικές σου (ή από αυτές των άλλων μελών της οικογένειας). Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνει ότι είναι αποδεκτό ακόμη και αν διαφωνείτε.
Να εκτιμάς την ανάγκη του παιδιού σου για ιδιωτικότητα. Μην ανοίγεις τα γράμματά του και μην κρυφακούς τις τηλεφωνικές του συνομιλίες. Αν θέλετε να μάθετε κάτι, ρωτήστε το. αν δεν το εμπιστεύεστε αναρωτηθείτε γιατί;
Ζήτα του την άδεια για να χρησιμοποιήσεις ή να δανειστείς κάτι δικό του.
Αν το παιδί σου παλεύει με κάτι και δεν κινδυνεύει να χτυπήσει, να χτυπήσει κάποιον άλλο ή να καταστρέψει κάτι πολύτιμο, ρώτα το αν χρειάζεται βοήθεια πριν αποφασίσεις να επέμβεις και να το κάνεις εσύ αντί γι’ αυτό. Δώστε του χώρο και χρόνο να επεξεργαστεί αυτό που έχει να κάνει και την δυνατότητα να το κάνει διαφορετικά απο εσάς.
Άφησε το παιδί σου να αντιδρά στις καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι θα έκανες εσύ, χωρίς να το κρίνεις, να το ταπεινώνεις ή να το γελοιοποιείς.
Σταμάτα να γαργαλάς ή να πειράζεις το παιδί σου όταν σου το ζητάει, αμέσως και χωρίς σχόλια, κρίσεις ή χλευασμούς.
Να φωνάζεις το παιδί σου έτσι όπως θέλει να το φωνάζεις. Να αντιστέκεσαι στον πειρασμό να χρησιμοποιείς ονόματα ή παρατσούκλια που του προκαλούν αμηχανία ή χαϊδευτικά ονόματα που νιώθει ότι έχει ξεπεράσει.
Όταν κάποιος ρωτάει κάτι το παιδί σου, άφησέ το να απαντήσει μόνο του. Αντιστάσου στον πειρασμό να μιλήσεις εσύ για λογαριασμό του, ειδικά όταν είναι παρόν.
Σύστησε το παιδί σου σε κάποιον που συναντάει για πρώτη φορά. Όταν συναντάς ένα φίλο σου που έχει μαζί του ένα παιδί, φρόντισε να χαιρετήσεις και το παιδί και όχι μόνο το φίλο σου.

Με άλλα λόγια: συμπεριφερθείτε στο παιδί σας από την πρώτη στιγμή με τον σεβασμό και την αγάπη που θέλετε να σας συμπεριφέρεται. Μπορεί να σας φαίνεται νωρίς να αρχίστε να ασκείτε αυτές τις ιδέες από την ηλικία του ενός έτους. Όμως μόνον με αυτόν τον τρόπο θέτετε τα θεμέλια για μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού και εμπιστοσύνης. Χρειάζεται χρόνος, χώρος, επιμονή και υπομονή.

Οκτ. 10 2013

Η δύναμη μας σαν γονείς. Η ευθύνη μας σαν άνθρωποι.

Πριν από δυόμιση δεκαετίες τα μωρά ήταν για μένα terra incognita. Ένα πλάσμα που έκλαιγε, ζητούσε και γενικά δεν μπορούσες να συννενοηθείς μαζί του. Αλλά σίγουρα ήσουν υπεύθυνη γι’ αυτό. Να το βοηθήσεις να μεγαλώσει σωστά (σωματικά) και να του διδάξεις κάποια πράγματα. Ένα πλασματάκι που δεν ξέρει, και πρέπει να του μάθεις.

Πριν μιάμιση δεκαετία πρωτοκράτησα την κόρη μου αγκαλιά. Όταν την ακούμπησαν στο στήθος μου είδα δύο τεράστια μάτια να με κοιτάνε χωρίς καν να βλεφαρίζουν και να με «ακτινογραφούν». Με μία τεράστια γνώση που απλά δεν είχε ακόμη όνομα .

Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα ότι τα μωρά γνωρίζουν. Και μάλιστα περισσότερα από εμάς. Έχουν μία τεράστια εσωτερική σοφία. Γνώση και αντίληψη

Από τότε κράτησα πολλά μωρά στα χέρια μου. Και όταν τα κοιτώ στα ορθάνοιχτα μάτια τους χάνομαι. Αισθάνομαι μικρή και κυρίως ατελής μπροστά τους.

Τα μωρά είναι αγνά. Φωτεινά, όμορφα, Ακτινοβόλα. Γαλήνια, Ειρηνικά. Ολοκληρωμένα και τέλεια και μοναδικά από την στιγμή που έρχονται στον κόσμο μας.

Κανένα μωρό δεν είναι ατελές. Κανένα μωρό δεν είναι μισό ή ελλιπές. Κανένα μωρό δεν είναι άντιδραστικό ή κακό.

Πως λοιπόν ένα τόσο αγνό πλάσμα αφήνει πίσω του τόσα όμορφα κομμάτια καθώς μεγαλώνει.

Γιατί συχνά εμείς οι γονείς, ή οι ενήλικες αρχίζουμε και σβήνουμε αυτή τη λάμψη. Γιατί ίσως δεν μας αρέσει. Γιατί είναι διαφορετική από αυτήν που θα θέλαμε. Γιατί μας θυμίζει τι αφήσαμε πίσω μας εμείς. Γιατί θεωρούμε ότι μπορεί να καταστραφεί. σε κάθε περίπτωση πιστεύουμε ότι η λάμψη αυτη δεν θα διατηρηθεί. Γιατί δεν γνωρίζουμε πως να την αγκαλιάσουμε…

Και όμως! εμείς οι γονείς έχουμε τη δύναμη και την ευθύνη να κρατήσουμε φωτεινή και ακτινοβόλα αυτή τη λάμψη. Εχουμε τη δύναμη και την ευθύνη να την προσέχουμε και να την διατηρούμε στη ψυχή των παιδιών. Έχουμε την δύναμη και την ευθύνη να την προστατεύσουμε, να την συνδαυλίσουμε, να την αγκαλιάσουμε.

Να θυμίζουμε την ύπαρξη της στο μωρό μας. Να το βοηθάμε να θυμάται ότι είναι τέλειο και μοναδικό όπως είναι. Χωρίς να χρειάζεται να είναι πιο όμορφο, πιο έξυπνο, πιο δυναμικό, πιο ηγετικό.

και απλά να του δείχνουμε τρόπους να παραμένει ευτυχισμένο και περήφανο για αυτό που είναι. Για το πως θα μπορεί να κρατά την λάμψη αυτή στην καθημερινότητα του σεβόμενο τη λάμψη των άλλων ανθρώπων.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θέλετε να κάνετε μία παρατήρηση στο παιδί σας: κοιτάξτε το και σκεφθείτε πόσο ολοκληρωμένο και τέλειο είναι σαν άνθρωπος.

Πριν ανοίξετε το στόμα σας αναρωτηθείτε γιατί θα κάνετε την παρατήρηση: ΓΙατί η άποψη του και η στάση του δεν ταιριάζει με αυτό που έχετε εσείς στο μυαλό σας; Ή γιατί πραγματικά το βοηθά να να είναι καλύτερα μέσα στο κόσμο του;

Σαν γονείς σίγουρα έχουμε την ευθύνη των παιδιών μας. Αλλά κυρίως έχουμε την τεράστια δύναμη να τα κάνουμε να πιστέψουν και να αγαπούν τον εαυτό τους. Όχι για αυτά που έχουν ή κάνουν αλλά για αυτό που είναι. Όχι για αυτό που θα γίνουν αλλά γιά αυτό που είναι σήμερα. Οχι γιατί είναι καλά παιδιά αλλά γιατί υπάρχουν στην ζωή μας και την ομορφαίνουν και μας την θυμίζουν ξανά μέσα από τα δικά τους μάτια.

Σαν γονείς έχουμε τεράστια δύναμη: Γιατί μπορούμε να δείξουμε σε ένα φωτεινό μωρό πως θα παραμείνει ένας φωτεινός ενήλικας. Και σαν άνθρωποι έχουμε τεράστια ευθύνη γιατί ακριβώς διαχειριζόμαστε αυτή τη δύναμη. Και τα ΄παιδιά μας μας εμπιστεύονται…