Όταν πριν 10 ημέρες έγραψα για τον Θεόφιλο Κιακίδη, απλά εξέφραζα τα συναισθήματα μου. Ήθελα με κάποιο τρόπο να εκφράσω τον πόνο μου για τον θάνατο ενός ανθρώπου που δυστυχώς γνώρισα αργά αλλά άφησε το στίγμα του σε μένα και στην οικογένεια μου. Ήθελα να περιγράψω τις τελευταίες εικόνες που είχα απο εκείνον. Την δική μου αγωνία βλέποντας τον σε μία κατάσταση που ποτέ δεν περίμενα να τον δω.

Και επ’ ουδενί δεν περίμενα την ανταπόκριση που είχε αυτό το μικρό αφιέρωμα. Η πιο έντονη  όμως για μένα ανταπόκριση ήταν αυτή της επί 60 χρόνια συντρόφου του. Της κυρίας Μαρίας Κιακίδη.

Την ίδια ημέρα που το έγραψα, βρήκα ένα μήνυμα να επικοινωνήσω μαζί της: «Σας ευχαριστώ πολύ για την ελεγεία που γράψατε για τον Θεόφιλο.  Ηταν πολύ ευγενικό εκ μέρους σας. Ομως…» δίστασε λίγο. «Θα μου επιτρέψετε ένα σχόλιο; Αναφερθήκατε σε έναν γλεντζέ , σε έναν bon viveur 86 ετών. Δεν γράψατε πουθενά για τον γιατρό, που έφερε στον κόσμο 15 000 παιδιά. Δεν γράψατε πουθενά για τον ανθρωπιστή και τον φιλάνθρωπο».

Έμεινα έμβρόντητη. «Γλεντζέ; Bοn viveur;»  Επ’ ουδενί δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον Θεόφιλο Κιακίδη γλεντζέ ή bon viveur. Ήθελα να μεταφέρω την ευγένεια του, την ενέργεια και την καλλιέργεια του. Την λεπτότητα που συμπεριφερόταν σε κάθε  περίπτωση. Την αξιοπρέπεια του.

Μα περισσότερο απ’ όλα την όρεξη του για ζωή. Γράφοντας το αφιέρωμα είχα στο μυαλό μου ένα συγκεκριμένο περιστατικό.

Κτυπά το τηλέφωνο.» Τι λέτε θέλετε να πάμε θέατρο στην Νέα Σμύρνη;»

Ο άνδρας μου και εγώ κοιταζόμαστε. Σερνόμαστε από την κούραση. Η προοπτική μας είναι αποχαύνωση στον καναπέ, με ένα καλό βιβλίο. «κατάλαβα… Προτιμάτε τον καναπέ. ΅Εγώ πάντως θα πάω. Αν αλλάξετε γνώμη τηλεφωνήστε μου». Δεν αλλάξαμε γνώμη. Έβρεχε. Που να τρέχουμε.

Λίγες ημέρες αργότερα  συναντώ τον Θεόφιλο στην εργασία μου. «Πήγατε  θέατρο τελικά προχθές;» «Και βέβαια πήγα!!! Αφού το είχα αποφασίσει. Απλά θα χαιρόμουν να είστε και εσείς μαζί μου. Πολύ ενδιαφέρον το έργο. Λίγο σκληρό. Αλλά ρεαλιστικό». Θαύμασα το κουράγιο του και όταν σύγκρινα την όρεξη του και την δική μας έβαλα αρνητικό πρόσημο σε μας.

Αλλη μία φορά πήγαμε θέατρο. Είχαμε και την κόρη μας μαζί μας. Δεν την είχε υπολογίσει όταν έκλεινε τα εισιτήρια. Το θέατρο γεμάτο. Είναι έτοιμος να παραχωρήσει το εισιτήριο του. Τελικά βρίσκεται μία θέση ξεχωριστά από μας τους υπόλοιπους. Ο άνδρας μου προχωρά προς τη μοναχική θέση. Τον κρατά: «Εγώ το έχω ξαναδεί το έργο. εσείς πρέπει να το δείτε και να το απολαύσετε μαζί.  Αν καθήσεις ξεχωριστά χάνεται η μισή χαρά!».

Και μετά είναι γεμάτος όρεξη να σχολιάσει το έργο, να το συγκρίνει με παλαιότερες παραστάσεις. Με άλλους ηθοποιούς. Να σχολιάσει παλαιούς και νέους ηθοποιούς για τους οποίους είναι πλήρως ενημερωμένος.

Συχνά τον ρωτούσα λεπτομέρειες που αφορούσαν την εργασία μας. Ενημέρωμένος και με άποψη.  Τα σχόλια του βαθιά, πνευματικά και ολοκληρωμένα. Με λίγες ολοκληρωμένες προτάσεις είχε την ικανότητα να περιγράφει ολόκληρη ιστορία και άποψη.

Μία ημέρα ήμουν στο «Μητέρα». Περνώ από την καφετέρια να πάρω κάτι να πιω. Είναι καθισμένος ήδη εκεί. Με βλέπει και με φωνάζε騻Κάθισε μαζί μου να πιεις τον καφέ σου και μετά συνεχίζεις».  Κάθομαι. Την λιγη ώρα που βρίσκομαι εκεί τουλάχιστον έξι γιατροί περνάνε για να του μιλήσουν και να του ζητήσουν την γνώμη του για κάποιο περιστατικό, να τον χαιρετήσουν με σεβασμό και αναγνώριση. Τα δύσκολα ή ίσως συνηθισμενα κομπλιμέντα τα αντιμετωπίζει με χιούμορ. Ποτέ με αγένεια ή αδιαφορία.

Για την φιλανθρωπία του έμαθα από διαφόρους ανθρώπους. Που συζητούσαν κατά τη διάρκεια της εξοδίου ακολουθίας. Για την σιωπηλή καλωσύνη και έγνοια του για τους ανθρώπους.

Ξαναδιαβάζοντας το πρώτο αφιέρωμα όντως προσέφερα μόνον μία μονοδιάστατη εικόνα αυτού του θαυμαστού ανθρώπου. Και ευχαριστώ ολόψυχα την κ. Κιακίδη που με το ευγενικό της σχόλιο μου έδωσε την ευκαιρία να ξαναθυμηθώ στιγμιότυπα από τις στιγμές που είχαμε με αυτόν τον θαυμάσιο άνθρωπο.  Και να γράψω γι’ αυτές. Να γράψω για μία ακόμη φορά για τον Θεόφιλο Κιακίδη. τον άνθρωπο τον  γιατρό , τον πολυδιάστατο, τον ευγενή, τον χαμογελαστό, τον φίλο με το λεπτό χιούμορ και την αστείρευτη ενέργεια ζωής.

Πάντα θα αισθάνομαι τυχερή που άγγιξε έστω και για λίγο την καθημερινότητα μου.