Σε λίγες ώρες φεύγει μία ακόμη χρονιά.
Μία χρονιά πλούσια σε συναισθήματα (με θετικό και αρνητικό πρόσημο), σε αλλαγές σε πολλά επίπεδα. Αλλά όπως πάντα μία ακόμη χρονιά στο ταξίδι της ζωής.
Σε αυτό το ταξίδι όπως πάντα είχα δίπλα μου ανθρώπους. Όλοι, ανεξάρτητα αν μοιραστήκαμε δύσκολες ή εύκολες στιγμές (ή ώρες), αν αισθανθήκαμε θετικά ή αρνητικά συναισθήματα, με βοηθήδσατε για μία ακόμη φορά να γίνω πλουσιότερη. Ένα λοιπόν μεγάλο ευχαριστώ σε όλους για τα αποτυπώματα σας στο μυαλό, στη καρδιά και τη ψυχή μου, για τις εικόνες και τους ήχους που μου δημιουργήσατε, για τις αλλαγές που μου προκαλέσατε και το ¨ξεσκόνισμα» που κάποιοι απο εσάς με αναγκάσατε να κάνω (εν γνώσει ή εν αγνοία σας).
Και σε όσους άθελα μου μπορεί να πλήγωσα ή να αδίκησα,
μία συγγνώμη από καρδιάς.
Εύχομαι ολόψυχα το νέο έτος να είναι ένα ταξίδι ψυχής, μυαλού, ζωής.

Καθισμένη αναπαυτικά πίνω τσάι με την φίλη μου.

«τι θα ήθελες να ευχηθείς για το νέο χρόνο;» την ρωτώ.

«Δεν ξέρω… Όλα είναι τόσο δύσκολα γύρω μας. Δεν βλέπω ελπίδα.  Δεν βλέπω καλύτερες ημέρες. Στην πραγματικότητα τρέμω, για το τι μας περιμένει. Όλα φαίνονται τόσο ψεύτικα. Ακόμα και οι στιγμές που χαίρομαι φαίνονται λάθος. Γιατί βαθειά μέσα μου ξέρω ότι τα χρόνια της απόλαυσης είναι χαμένα για πάντα…»

Την κοιτώ. Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω κάτι τέτοιο. Μάλλον το αντίθετο: αυτές οι σκέψεις αντικατοπτρίζουν πολλούς ανθρώπους.  Και φαίνεται ότι κάθε ευχή που κάνουμε, έχει χάσει την εσωτερική της ζέστη. Φαίνεται ότι οι επιθυμίες και οι στόχοι έχουν χάσει τα ακτινοβόλα χρώματα τους και κρύβονται σε σκιές του μαύρου και του γκρι.

Όλοι ευχόμαστε. Και μέσα στην μαγεία των ημερών,με κάποιο τρόπο ελπίζουμε ότι αυτές οι ευχές θα πραγματοποιηθούν αυτόματα.

Αλλά πόσο πιστεύουμε σε αυτές; Πόσο παίρνουμε την ευθύνη αυτών των ευχών; Βάζουμε πράγματι τον εαυτό μας πίσω και μέσα σε αυτές; Τους προσφέρουμε τον χρόνο και την ενέργεια μας; Και αν όχι, πόσο πραγματικά αξίζουν για εμάς;

Οι ευχές, οι επιθυμίες και οι στόχοι μας δίνουν σχήμα στον χρόνο μας. Και ο χρόνος δίνει υπόσταση στις ευχές, στις επιθυμίες και τους στόχους μας: ποιοι θέλουμε να είμαστε και ποιούς και τι θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας. Τι θέλουμε να κάνουμε.

Αν δεν προσφέρουμε τον χρόνο μας για να σφυρηλατήσουμε και να μορφοποιήσουμε τις ευχές, τις επιθυμίες και τους στόχους μας, απλά παραμένουν μία σκιά. Και χωρίς ευχές και στόχους (μικρούς ή μεγάλους) ο χρόνος απλά ξεγλυστρά.

Ανεξάρτητα λοιπόν από τις συνθήκες, αυτόν τον χρόνο ας έχετε τουλάχιστον έναν στόχο¨δώστε στον χρόνο σας σχήμα, ενέργεια και χρόνο.

και εύχομαι σε όλους να έχετε μία χρονιά, όπου κάθε στιγμή είναι πολύτιμη. Κάθε στιγμή έχει μορφή. Κάθε στιγμή είναι σημαντική: Σε εσάς, τους αγαπημένους σας και τον κόσμο.

κάθε χαρά και ευτυχία για το 2017!

I am sitting with my friend drinking tea.

«what would you like to wish for the coming year?» I ask her.

«I don’t know.. Everything is so bad around us. I don’t see hope. I don’t see better days. I am actually afraid of what is around the corner for each of us. Everything seems so false… Even my moments of joy seem wrong. Because deep inside me I do know, that the years of joy are lost probably forever…»

I am staring at her. It is not the first time that I hear this kind of line. Actually it is the norm.

It seems that each usual wish has lost the inner warm. It seems that desires and goals are lost the radiant colours and are shadowed in grey and black.

We make wishes. And due to the magic of the days, somehow we hope that those wishes somehow will materialize spontaneously. But do we really believe in them? Do we really take the responsibility of those wishes? Do we really put ourselves in them? do we really offer them our time and energy? And if not, how much we do value them?

Our wishes, desires and goals shape our time. And our time shapes our wishes, desires and goals: Who we want to be, who and what we do want to have in our lives. What do we want to do. Without giving our time to shaping  our wishes, desires and goals, they remain just a shadow. And without wishes and goals (small or big) our time just flows.

SO no matter what are the conditions,  this year have at least one goal: give your time shape, energy and colour.

I wish to all of you to have a year that each moment counts. Each moment has shape. Each moment is important:to you, to your loved ones, to the world.

All the best for 2017!

This year I thought even more,  what I wanted to wish for these days.

The word that popped in my mind was IN JOY. ENJOY RADIANT IN JOY!

Reach in and hug yourself. your soul. your being. Meet yourSELF and enjoy it. ANd then give this self to the loved ones.

I wish to everybody to find the eulogy of love  in the self! And like the Xmas star, this love and acceptance to lead and radiate to the others. INJOY to ENJOY.

Αυτήν την χρονιά σκέφθηκα ακόμη περισσότερο τι ήθελα να ευχηθώ γι’ αυτές τις ημέρες.

Και η λέξη που ξεπήδησε στο νου μου ήταν Εσωτερική χαρά. Να απολαύσετε την εσωτερική χαρά.

Φέτος πλησιάστε και αγκαλιάστε τον εαυτό σας, την ψυχή, την ύπαρξη σας. Συναντήστε αυτό που είστε, απολαύστε και αγαπήστε τον . Και μετά προσφέρετε αυτόν τον εαυτό στους αγαπημένους σας.

Εύχομαι σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά, αυτά τα Χριστούγεννα να βρει την ευλογία της αγάπης κατ’ αρχάς μέσα του και για τον εαυτό του. Και όπως το αστέρι των Χριστουγέννων,  να ακτινοβολεί αυτήν την αποδοχή και αγάπη στους άλλους.

Πριν λίγες ώρες περπατούσα βιαστικά για να προφθάσω ένα ραντεβού.

Ξαφνικά βλέπω μία κυρία που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση να πιάνεται από ένα κολωνάκι στο πεζοδρόμιο και να γέρνει επάνω του.Το πρόσωπο της είναι κάτασπρο.  Την πλησιάζω ανήσυχη.

«Είστε καλά;» Σηκώνει το βλέμμα της και με κοιτά. Ένα βλέμμα καθαρό, κρυστάλλινο. Μουρμουρίζει κάτι και συνεχίζει να κρατιέται από το κολωνάκι.

«Τι μου είπατε; Δεν σας άκουσα. Μπορώ να σας βοηθήσω;» Ξανασηκώνει το κεφάλι της και με κοιτά: Μέσα στα μάτια της στροβιλίζονται διάφορα συναισθήματα: Φόβος, έκπληξη, αγωνία, απελπισία, αποδοχή.

«είμαι νηστική… Δεν έχω να φάω»… Μουρμουρίζει και κατεβάζει το κεφάλι της. όχι για να ζητήσει κάτι. Απλά για να μου εξηγήσει, γιατί δεν αισθάνεται καλά. Συνεχίζει να στηρίζεται στο κολωνάκι, για να πάρει δυνάμεις. Δεν περιμένει κάτι από μένα.

ΑΝοίγω το πορτοφόλι μου και της δίνω ότι πιάνει  το χέρι μου.

Φεύγω σχεδόν τρέχοντας. Στον δρόμο θυμώνω με τον εαυτό μου,  γιατί δεν της έδωσα περισσότερα χρήματα. Θυμώνω με τον εαυτό μου, που δεν έμεινα λίγο περισσότερο μαζί της.  Θυμώνω γιατί δεν βεβαιώθηκα ότι συνήλθε. Γιατί δεν της πήρα κάτι να φάει. Γιατί έκανα λίγα για έναν άνθρωπο τόσο καθαρό και αξιοπρεπή.

Η γυναίκα αυτή ΔΕΝ ζητιάνευε. Αν δεν την ρωτούσα, δεν θα μάθαινα ποτέ ότι πείναγε. Η γυναίκα αυτή δεν ζήτησε βοήθεια. Η γυναίκα αυτή εξεπλάγη,  που κάποιος απλά τη ρώτησε αν είναι καλά.

Το καθάριο αυτό βλέμμα με ακολουθεί καθώς περπατώ προς το ραντεβού μου

Και καθώς περπατώ, ο θυμός μου γίνεται θηρίο.

Όλα αυτά τα χρόνια,  ποτέ δεν έχω σχολιάσει κατάσταση ή πολιτική.

ΓΙα όλα όμως τα πράγματα υπάρχει μία πρώτη φορά…

Θυμώνω με τους ανθρώπους, που στο όνομα της πολιτικής και εξέλιξης (ανεξάρτητα από το χρώμα της πολιτικής τους),  έχουν κλέψει  την αξιοπρέπεια και τη ζωή των ανθρώπων.

Θυμώνω με τους ανθρώπους που  καθισμένοι στις καρέκλες τους, αποφασίζουν να αφαιρέσουν   την ελπίδα, τα όνειρα και τη ζωή σε όλα τα επίπεδα.

Θυμώνω με τους ανθρώπους, που ενδύονται τον μανδύα του εθνοσωτήρα ή του σοφού και κατακερματίζουν αξίες, ποιότητες, απλή καθημερινότητα.

Θυμώνω με τους ανθρώπους που στερούνται όραμα, στόχους, προοπτική οι ίδιοι και ο μόνος τους στόχος και όραμα είναι να τα στερήσουν και απ’ όλους τους άλλους που  έχουν.

Θυμώνω με τους ανθρώπους που στον προσωπικό τους μικρόκοσμο θυσιάζουν ότι υπάρχει να θυσιαστεί, ανενδοίαστα, για να αισθανθούν ότι κάτι κάνουν, χωρίς να κάνουν τίποτα (εκτός από το να λένε άσχετα λόγια και να νοιώθουν ασφαλείς οι ίδιοι).

Θυμώνω με τους ανθρώπους που  προσπαθούν να οδηγούν  άλλους ανθρώπους να είναι τόσο πνιγμένοι στον προσωπικό μικρόκοσμο της καθημερινότητας τους, που δεν έχουν το κουράγιο ή τον χρόνο, να σταματήσουν και να δουν τι συμβαίνει γύρω τους.

Θυμώνω με τους ανθρώπους που δημιουργούν ανθρώπινες μηχανές,  που τρέχουν να σωθούν, ξεχνώντας ότι δίπλα μας υπάρχουν και άλλοι .

Θυμώνω με τους ανθρώπους, που οδηγούν μία κοινωνία ολόκληρη μέσα στο φόβο (ακόμη και όταν κάποιος πλησιάζει με ενδιαφέρον) και στην αποδοχή της απόλυτης μοναξιάς.

Θυμώνω με τους ανθρώπους, που βουλιάζουν μία χώρα όχι στο οικονομικό χρέος, αλλά στο χρέος ψυχής, ανθρωπιάς και δυνατοτήτων.

Θυμώνω με εμένα που επέτρεψα να συμβεί αυτό.

Θυμώνω με τις Χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις που έχουν μετατρέψει την αγάπη και την προσφορά, σλόγκαν προς κατανάλωση, ειδικά γι’ αυτές τις ημέρες. Λες και η αγάπη και η προσφορά υπάρχει μόνον στο σάκκο του Αη Βασίλη και πουθενά αλλού.

Η συνάντηση με αυτή την γυναίκα είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι (μου). Ναι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που είναι υπεύθυνοι για τον δρόμο που περπατούν. Αλλά υπάρχουν και άλλοι τόσοι, που θέλουν να ζήσουν, να δημιουργήσουν να έχουν μία απλή αξιοπρεπή καθημερινότητα αλλά τους έχει κλαπεί το δικαίωμα.

Πριν από μερικές ημέρες έγραψα ότι αυτές τις ημέρες είναι σημαντικό να δούμε τι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε τον επόμενο χρόνο.

Σήμερα ανανέωσα την υπόσχεση στον εαυτό μου, να κρατήσω την ανθρωπιά μου, το ενδιαφέρον μου για τους δίπλα μου, τις αξίες μου και τα όνειρα μου και να μην επιτρέψω σε κανέναν να μου τα αφαιρέσει. όχι μόνον γι αυτές τις άγιες ημέρες. Αλλά για όλον τον χρόνο. Και να προσφέρω ότι μπορώ καθημερινά: σε χαμόγελο, πίστη, ανθρωπιά, συντροφικότητα, ενδιαφέρον.

Και αισθάνομαι ευλογημένη,  γιατί βρέθηκε στον δρόμο μου αυτή η  γυναίκα να με βγάλει από το κουτί της στενής μου πραγματικότητας και να θυμηθώ να ξανασηκώσω το βλέμμα μου να δω γύρω μου.

όπου και να είναι αυτή τη στιγμή, την ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.