11 Μαρτίου 1988. Το αεροπλάνο προσγειώθηκε και τροχιοδρόμησε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Επέστρεφα Ελλάδα, μετά από δυόμιση χρόνια στο πανεπιστήμιο του Τορόντο. Μόλις είχα τελειώσει το μεταπτυχιακό μου στη Διατροφολογία. Δυόμιση χρόνια χωμένη σε εργαστήρια, χειρουργεία, με πειράματα που άλλοτε έδιναν αποτελέσματα και άλλοτε όχι. Με την αγωνία να γράψω το μεταπτυχιακό μου, να το υποστηρίξω σε μία επιτροπή εννέα ατόμων και να το περάσω,,,Με τον πρόσφατο θάνατο του πατέρα μου και τις συνέπειες του να κρέμονται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι μου.  Με 14 κιλά παραπάνω από το κανονικό μου, αποτέλεσμα του άγχους και της αγωνίας μου. Η πόρτα του αεροπλάνου άνοιξε και εγώ ατένιζα το απόλυτο άγνωστο.

Είχα σχέδια για το τι ήθελα να κάνω: Παρ’ όλο που το μεταπτυχιακό μου είχε κυρίως ιατρικό και πειραματικό χαρακτήρα για τη ρύθμιση της όρεξης, είχα ήδη αρχίσει να διαπιστώνω ότι το συναίσθημα και το κίνητρο έπαιζε σημαντικό ρόλο σε μία δίαιτα. Είχα αρχίσει επίσης να βλέπω ότι οι δίαιτες είχαν βραχυπρόθεσμα αποτέλεσματα. Αν επιθυμούσαμε μακροπρόθεσμα  αποτελέσματα, θα χρειαζόταν να μιλήσουμε για Διατροφή. Και για την ψυχολογία της Διατροφής. και για την Διατροφή σαν τρόπο ζωής. όχι σαν παρένθεση στη ζωή ενός ανθρώπου. ήθελα να μιλήσω και να εκπαιδεύσω τους ανθρώπους που πολεμούσαν με το σώμα τους  να συμμαχήσουν μαζί του και να αρχίσουν να σέβονται τις ανάγκες του. ΌΜως το άγχος και η αγωνία και το πένθος για τον πατέρα μου οδηγούσε εμένα προσωπικά σε αντίθετα μονοπάτια. Σε μία συνεχή μάχη να τρώω ότι δεν χρειαζόμουν, ιδιαίτερα όταν ήμουν φοβισμένη και αγχωμένη. ή όταν προσπαθούσα να συνδιαλαγώ με την απώλεια του πατέρα μου.

έτσι για πρώτη φορά ζήτησα βοήθεια ψυχοθεραπευτή. ή μάλλον ψυχοθεραπεύτριας: μία μοναδική γυναίκα που -μου άνοιξε τον δρόμο να γίνω αυτό που επιθυμούσα, ανεξάρτητα από τα εμπόδια. Και δημιούργησε ταυτόχρονα το πρώτο πρότυπο για το πως μπορεί να είναι ένας ψυχοθεραπευτής.  Και ταυτόχρονα άρχισα να σπουδάζω ψυχολογία. Κάθησα  την ίδια εποχή στην καρέκλα του ανθρώπου που ζητούσε ανακούφιση και στην καρέκλα του ανθρώπου,  που εκπαιδευόταν να προσφέρει ανακούφιση. άρχισα να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου, το σώμα μου και τους τρόπους να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα.

Τα πρώτα χρόνια βοηθούσα γυναίκες να συμφιλιωθούν με το σώμα και τη διατροφή τους.  όλη η γνώση και οι παρατηρήσεις που έκανα στο Τορόντο τις μετέτρεψα σε πρακτική: Πρώτα τις εφάρμοζα σε εμένα και μετά έβλεπα πως θα μπορούσα να τις εφαρμόσω στις γυναίκες,  που  εμπιστευόνταν τον διαφορετικό τρόπο. όταν ήλθα σε επαφή με  την Βιοσύνθεση και την ύπνωση εκστασιάστηκα! Και πάλι είχα την ευλογία να έχω εκπαιδευτές και εκπαιδεύτριες,  που ήταν τα καλύτερα μοντέλα. Ενα ευχαριστώ από καρδιάς στην Λίλλη και στον Nahi.

Την εποχή της εκπαίδευσης μου, διαπίστωσα ότι το σώμα μου αρνιόταν την μητρότητα.  Άρχισα να χάνω τη μία εγκυμοσύνη μετά την άλλη. Και πάλι η εκπαιδεύτρια μου ήταν ένας καταπληκτικός σύμμαχος στη ζωή μου. Μοντέλο ανθρώπου, μοντέλο ψυχολόγου, μου άνοιξε δρόμους να έχω δύναμη και ανθρωπιά μαζί και να συνδυάζω την επιστημονικότητα με την ανθρώπινη πλευρά. Η σχέση της γυναίκας με το σώμα της και την μητρότητα απέκτησε ιδιαίτερη βαρύτητα στη ζωή μου.

Σήμερα κλείνω 29 χρόνια σαν σύμβουλος ψυχοθεραπεύτρια. περισσότερες από 12000 ώρες μοιράσματος. ‘Ωρες με άπειρα ταξίδια, μέσα  στη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Ώρες αγωνίες για μένα για να σταθώ με τον καλύτερο τρόπο, ώστε βγαίνοντας από το γραφείο μου ο κάθε άνθρωπος, να έχει μία καλύτερη πραγματικότητα.  ‘Ωρες χαράς, για κάθε μικρή ή μεγάλη νίκη.  Ώρες πλούτου. Γιατί ο κάθε άνθρωπος μου προσέφερε εμπιστοσύνη και μου άνοιξε παράθυρα στην ψυχή του. Ώρες σοφίας. Γιατί κάθε άνθρωπος μου άνοιξε δρόμους σκέψης και δράσεων, που δεν είχα δει ως τότε. Ώρες αγαλίασης για μένα, όταν αρκετές γυναίκες μου δήλωσαν ότι τις ενέπνευσα και θέλουν να ακολουθήσουν τη ψυχολογία και σήμερα τις συναντώ με την ιδιότητα της συναδέλφου. ‘Ωρες ευτυχίας, όταν μου λένε ότι άλλαξε η ζωή τους.

Μετά από 29 χρόνια αισθάνομαι πλούσια. Για τους ανθρώπους,  που με έχουν εμπιστευτεί. Για τις ιστορίες που έχω ακούσει. Για την πίστη στον άνθρωπο. Για την ικανότητα που απέκτησα, χάρη σε αυτούς,  να μην κρίνω, αλλά  να ακούω και να είμαι ολόψυχα παρούσα. Για την μοναδικότητα κάθε ανθρώπου. Για την δύναμη της ψυχής και όλα αυτά που μπορεί να κατακτήσει αυτή η δύναμη.  Για όλα αυτά που έχω μάθει, γνωρίσει και αισθανθεί.

Μετά από 29 χρόνια αισθάνομαι τυχερή και ευλογημένη. Γιατί μαζί με αυτούς τους ανθρώπους, που με έκαναν συνοδοιπόρο στη ζωή τους για ένα μικρό διάστημα, γνώρισα τη δική μου ψυχή. ΓΝώρισα τη δύναμη της αδυναμίας, την δυσκολία της έκφρασης, τα δεσμά που μας κρατούν έξω από τις θεμελιώδεις αλήθειες μας.  Γνώρισα από κοντά τη δύναμη της αγάπης, της αναγνώρισης και της αποδοχής και πως μπορεί να αλλάξει τη καθημερινότητα, Γνώρισα την δύναμη της απλότητας και της έκφρασης μέσα από ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μία λέξη ή μία σιωπή.

Μετά από 29 χρόνια έχω μάθει ότι η σπουδαιότητα και η σημαντικότητα δεν είναι απλά στη γνώση και στην απόλυτη επιστημονικότητα, αλλά στην ευγένεια και στον σεβασμό και στην ανθρωπιά.

Μετά από 29 χρόνια έχω νοιώσει ότι η ζωή και η και η καθημερινότητα μας είναι νοοτροπία και τρόπος αντίληψης.

Ένα τεράστιο ευχαριστώ από καρδιάς σε κάθε άνθρωπο που οι δρόμοι μας απλά διασταυρώθηκαν ή ενώθηκαν και προχωρούμε μαζί. Για ότι έχει φέρει στη ζωή μου. Για τα ταξίδια ψυχής που έχουμε συνοδοιπορήσει ή ακόμη συνοιδοπορούμε.

Ευχαριστώ όλους και τον καθένα ξεχωριστά γιατί ήσασταν στη ζωή μου.