Πριν λίγες ώρες περπατούσα βιαστικά για να προφθάσω ένα ραντεβού.

Ξαφνικά βλέπω μία κυρία που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση να πιάνεται από ένα κολωνάκι στο πεζοδρόμιο και να γέρνει επάνω του.Το πρόσωπο της είναι κάτασπρο.  Την πλησιάζω ανήσυχη.

«Είστε καλά;» Σηκώνει το βλέμμα της και με κοιτά. Ένα βλέμμα καθαρό, κρυστάλλινο. Μουρμουρίζει κάτι και συνεχίζει να κρατιέται από το κολωνάκι.

«Τι μου είπατε; Δεν σας άκουσα. Μπορώ να σας βοηθήσω;» Ξανασηκώνει το κεφάλι της και με κοιτά: Μέσα στα μάτια της στροβιλίζονται διάφορα συναισθήματα: Φόβος, έκπληξη, αγωνία, απελπισία, αποδοχή.

«είμαι νηστική… Δεν έχω να φάω»… Μουρμουρίζει και κατεβάζει το κεφάλι της. όχι για να ζητήσει κάτι. Απλά για να μου εξηγήσει, γιατί δεν αισθάνεται καλά. Συνεχίζει να στηρίζεται στο κολωνάκι, για να πάρει δυνάμεις. Δεν περιμένει κάτι από μένα.

ΑΝοίγω το πορτοφόλι μου και της δίνω ότι πιάνει  το χέρι μου.

Φεύγω σχεδόν τρέχοντας. Στον δρόμο θυμώνω με τον εαυτό μου,  γιατί δεν της έδωσα περισσότερα χρήματα. Θυμώνω με τον εαυτό μου, που δεν έμεινα λίγο περισσότερο μαζί της.  Θυμώνω γιατί δεν βεβαιώθηκα ότι συνήλθε. Γιατί δεν της πήρα κάτι να φάει. Γιατί έκανα λίγα για έναν άνθρωπο τόσο καθαρό και αξιοπρεπή.

Η γυναίκα αυτή ΔΕΝ ζητιάνευε. Αν δεν την ρωτούσα, δεν θα μάθαινα ποτέ ότι πείναγε. Η γυναίκα αυτή δεν ζήτησε βοήθεια. Η γυναίκα αυτή εξεπλάγη,  που κάποιος απλά τη ρώτησε αν είναι καλά.

Το καθάριο αυτό βλέμμα με ακολουθεί καθώς περπατώ προς το ραντεβού μου

Και καθώς περπατώ, ο θυμός μου γίνεται θηρίο.

Όλα αυτά τα χρόνια,  ποτέ δεν έχω σχολιάσει κατάσταση ή πολιτική.

ΓΙα όλα όμως τα πράγματα υπάρχει μία πρώτη φορά…

Θυμώνω με τους ανθρώπους, που στο όνομα της πολιτικής και εξέλιξης (ανεξάρτητα από το χρώμα της πολιτικής τους),  έχουν κλέψει  την αξιοπρέπεια και τη ζωή των ανθρώπων.

Θυμώνω με τους ανθρώπους που  καθισμένοι στις καρέκλες τους, αποφασίζουν να αφαιρέσουν   την ελπίδα, τα όνειρα και τη ζωή σε όλα τα επίπεδα.

Θυμώνω με τους ανθρώπους, που ενδύονται τον μανδύα του εθνοσωτήρα ή του σοφού και κατακερματίζουν αξίες, ποιότητες, απλή καθημερινότητα.

Θυμώνω με τους ανθρώπους που στερούνται όραμα, στόχους, προοπτική οι ίδιοι και ο μόνος τους στόχος και όραμα είναι να τα στερήσουν και απ’ όλους τους άλλους που  έχουν.

Θυμώνω με τους ανθρώπους που στον προσωπικό τους μικρόκοσμο θυσιάζουν ότι υπάρχει να θυσιαστεί, ανενδοίαστα, για να αισθανθούν ότι κάτι κάνουν, χωρίς να κάνουν τίποτα (εκτός από το να λένε άσχετα λόγια και να νοιώθουν ασφαλείς οι ίδιοι).

Θυμώνω με τους ανθρώπους που  προσπαθούν να οδηγούν  άλλους ανθρώπους να είναι τόσο πνιγμένοι στον προσωπικό μικρόκοσμο της καθημερινότητας τους, που δεν έχουν το κουράγιο ή τον χρόνο, να σταματήσουν και να δουν τι συμβαίνει γύρω τους.

Θυμώνω με τους ανθρώπους που δημιουργούν ανθρώπινες μηχανές,  που τρέχουν να σωθούν, ξεχνώντας ότι δίπλα μας υπάρχουν και άλλοι .

Θυμώνω με τους ανθρώπους, που οδηγούν μία κοινωνία ολόκληρη μέσα στο φόβο (ακόμη και όταν κάποιος πλησιάζει με ενδιαφέρον) και στην αποδοχή της απόλυτης μοναξιάς.

Θυμώνω με τους ανθρώπους, που βουλιάζουν μία χώρα όχι στο οικονομικό χρέος, αλλά στο χρέος ψυχής, ανθρωπιάς και δυνατοτήτων.

Θυμώνω με εμένα που επέτρεψα να συμβεί αυτό.

Θυμώνω με τις Χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις που έχουν μετατρέψει την αγάπη και την προσφορά, σλόγκαν προς κατανάλωση, ειδικά γι’ αυτές τις ημέρες. Λες και η αγάπη και η προσφορά υπάρχει μόνον στο σάκκο του Αη Βασίλη και πουθενά αλλού.

Η συνάντηση με αυτή την γυναίκα είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι (μου). Ναι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που είναι υπεύθυνοι για τον δρόμο που περπατούν. Αλλά υπάρχουν και άλλοι τόσοι, που θέλουν να ζήσουν, να δημιουργήσουν να έχουν μία απλή αξιοπρεπή καθημερινότητα αλλά τους έχει κλαπεί το δικαίωμα.

Πριν από μερικές ημέρες έγραψα ότι αυτές τις ημέρες είναι σημαντικό να δούμε τι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε τον επόμενο χρόνο.

Σήμερα ανανέωσα την υπόσχεση στον εαυτό μου, να κρατήσω την ανθρωπιά μου, το ενδιαφέρον μου για τους δίπλα μου, τις αξίες μου και τα όνειρα μου και να μην επιτρέψω σε κανέναν να μου τα αφαιρέσει. όχι μόνον γι αυτές τις άγιες ημέρες. Αλλά για όλον τον χρόνο. Και να προσφέρω ότι μπορώ καθημερινά: σε χαμόγελο, πίστη, ανθρωπιά, συντροφικότητα, ενδιαφέρον.

Και αισθάνομαι ευλογημένη,  γιατί βρέθηκε στον δρόμο μου αυτή η  γυναίκα να με βγάλει από το κουτί της στενής μου πραγματικότητας και να θυμηθώ να ξανασηκώσω το βλέμμα μου να δω γύρω μου.

όπου και να είναι αυτή τη στιγμή, την ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.