«He told me that I am fat, I am a joke and that I can’t even walk!»

«Why? when?»

» We are  playing basketball and this boy and his team -which are bumming around-  they want to tease us and take our ball away. The other girls and boys of my team are too afraid to object to him. So, every time that he comes to take the ball,  I am the only one that goes  after him again and again, chasing for our ball. And every time I struggle with him, he is telling me that I am an elephant. It hurts like hell, but I just smile and move away, sometimes with the ball, sometimes without it…»

I stare at the 12 year old with the innocent look of a child, that is inside a body of a 16 year old young lady! Tall, athletic, purposeful and just 12 year old… Trying to cope already with the racism towards a more developed body and the bullying of a «fearless»team. Of the same age!

At the same moment that I am offering some ideas to her how to cope,  I am wondering: Did those boys are born racists and bullying buddies?

Bullying has taken epidemic proportions the last years. Everybody is wondering what is happening  to the children. Psychologists, teachers, educators, psychotherapists and psychiatrists are really concerned about the spread. And they try to find solutions, making protocols, suggesting therapies, cooperating with schools and parents.

But I am wondering: is bullying a child and adolescent behavior? Or these ages are acting as the culprit for the adults’  behavior?

In a system that idolises the thinness, the power, a special colour or form and frowns  upon  the different shapes, habits, financial status, religion, political point of view or any different point of view.

In a system  that every moment, in the form of a government, a bureaucratic service, a convoluted legal system, via a position (professional, geopolitical, financial)  often terrifies the different person or class, or family and exerts power towards a weaker.

In a system  that harrassement (bodily, sexual, oral) is almost everyday occurrence.

In a system where the parents exert consciously or unconsiously their power of «logic and experience»to their kids, or just explode because of their own complexes, without taking into account the children themselves.

In a system where racism is everyday occurence (I am from North and I am better than the Southerns, I am leaving in a suburb and not downtown, I am blond and not dark, I am wearing this firm of clothing, my way of thinking is better than yours, I am white collar  and you are redneck etc).

In an adult  system,  where  diversity is something that is unacceptable, we just look at the kids and try to correct them. Children that grow in this system. that are surrounded by that system. That are often violated by that system (and the people that make it).

Biology taught me that diversity (both horizontal and vertical) is the norm. Nature loves the diversity and has developed many ways to keep a balance, keeping the differences (but we are very busy to destroy nature instead of observing it). And in all the species, the adults teach the young ones how to live.

Psychology taught me that behind each behavior there is a history, and environment and lots of dynamics.

Spiritual and energy psychology, taught me that our point of view starts from within and it is based on values and becoming your belief system: and the system  I am talking about is a system that teaches but has lost the values and the beliefs are in theory and not in practice.

 

I am not talking about anarchy. I am not talking about living without boundaries. But what I am talking about is before we try to take measures against bullying in schools, let’s stop for a second and try to see and think how much bullying, racism and indifference exists towards them, in our adult world.  Let’s try to see how much bullying there is in our every day life, (when we don’t stay in line, when we just impose ourselves with our size -either ours or that of our car, wallet, house, position etc), Let’s try to see what kind of values (if any) exist in our behaviour. Let’s try to see how we practice our beliefs. Let’s try to take responsibility about accepting somebody different (and not to reject without reason. Let’s try to  accept the difference and not to reject without reason and try to find ways to negotiate the differences).

And when we -as adults – follow all that and the children keep bullying each other, then we can seriously plan the measures against child violence…

«Μου είπε ότι είμαι χονδρή, ότι είμαι αστεία και ότι δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου».

«Γιατί; Πότε έγινε αυτό;»

«Παίζουμε μπάσκετ και αυτά τα αγόρια απλά βαριούνται. και προτιμούν να μας ενοχλούν παίρνοντας τη μπάλλα μας. Τα υπόλοιπα αγόρια και κορίτσια της ομάδας τους φοβούνται και δεν κάνουν τίποτα. Έτσι, κάθε φορά που έρχεται να πάρει την μπάλλα μας, είμαι η μόνη που τον κυνηγώ, προσπαθώντας να την πάρω πίσω. Και κάθε φορά που παλεύω μαζί του, μου λέει ότι είμαι σαν ελέφαντας. Πονάω πολύ, αλλά απλά χαμογελώ και φεύγω, κάποιες φορές με την μπάλλα και κάποιες φορές χωρίς αυτήν…»

Κοιτώ την 12χρονη κοπελίτσα με το αθώο βλέμμα ενός παιδιού το οποίο βρίσκεται μέσα στο σώμα μιας 16χρονης! Ψηλή, ανεπτυγμένη, σοβαρή. Και μόνον 12 ετών. που προσπαθεί ήδη να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό για το πιο ανεπτυγμένο σε σχέση με την ηλικία της σώμα και το bullying μιας «άφοβης» ομάδας αγοριών, που βρίσκονται στην ίδια ηλικία.

Και ενώ προσφέρω κάποιες σκέψεις και ιδέες για το πως θα αντιμετωπίσει αυτήν την καθημερινότητα, ταυτόχρονα αναρωτιέμαι:  Αυτά τα αγόρια είναι γεννημένοι ρατσιστές και bullies;

To bullying τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει επιδημία. Και όλοι αναρωτιούνται τι ακριβώς συμβαίνει στα παιδιά σήμερα. Ψυχολόγοι, ψυχοθεραπευτές, ψυχίατροι, δάσκαλοι, εκπαιδευτές ανησυχούν για την συνεχιζόμενη έξαρση του φαινομένου. Και όλοι προσπαθούν να βρούν λύσεις, φτιάχνοντας πρωτόκολλα, προτείνοντας θεραπείες και συνεργασίες ανάμεσα στα σχολεία και τους γονείς.

Αλλά αναρωτιέμαι: η συμπεριφορά αυτή εμφανίζεται στα παιδιά και τους εφήβους; ή τελικά εμφανίζεται σε αυτές τις ηλικίες σαν αποτέλεσμα της συμπεριφοράς των ενηλίκων;

Σε ένα σύστημα που εξιδανικεύει το λεπτό σώμα, την δύναμη, ένα συγκεκριμένο χρώμα και σχήμα και συνοφρυώνεται στα διαφορετικά σχήματα, συνήθειες, οικονομικό επιπεδο, θρησκεία, πολιτική θέση ή διαφορετική άποψη.

Σε ένα σύστημα, όπου κάθε στιγμή, μία κυβέρνηση, μία γραφειοκρατία, ένα μπερδεμένο νομικό σύστημα, μία θέση (επαγγελματική, γεωπολιτική, οικονομική), συχνά τρομοκρατεί, τον άνθρωπο που διαφέρει, που ανήκει σε μία διαφορετική οικογένεια ή τάξη και ασκεί εξουσία προς τον πιο αδύναμο.

Σε ένα σύστημα όπου η παρενόχληση (σωματική, λεκτική, σεξουαλική) συμβαίνει σχεδόν καθημερινά.

Σε ένα σύστημα όπου οι γονείς -συνειδητά ή υποσυνείδητα- ασκούν δύναμη «λογικής και εμπειρίας» στα παιδιά τους, ή απλά εκρήγνυνται λόγω των κόμπλεξ που τους ακολουθούν, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τα ίδια τα παιδιά.

Σε ένα σύτημα όπου ο ρατσισμός συμβαίνει παντού (είμαι από τον Βορρά και είμαι καλύτερος από τους Νοτίους, ζω στα προάστεια και όχι στο κέντρο, είμαι ξανθειά και όχι μελαχροινή, φορώ συγκεκριμένη μάρκα ρούχων, το σκεπτικό μου είμαι καλύτερα από το δικό σου, είμαι επαγγελματίας και όχι  αγρότης  κοκ).

Σε ένα σύστημα ενηλίκων, όπου η διαφοροποίηση είναι μη αποδεκτή, απλά δείχνουμε τα παιδιά και προσπαθούμε να τα διορθώσουμε. Αλλά τα παιδιά μεγαλώνουν σε αυτό το σύστημα. Περιστοιχίζονται από αυτό και συχνά αυτό το σύστημα (και οι άνθρωποι που το αποτελούν) τα παραβιάζει.

Χρόνια πριν η βιολογία μου δίδαξε ότι η διαφοροποίηση (οριζόντια και κάθετη) είναι ο κανόνας. Η φύση λατρεύει την διαφοροποίηση και έχει αναπτύξει πολλούς τρόπους για να την εξισορροπήσει, σεβόμενη όλες τις διαφορές (αλλά είμαστε πολύ απασχολημένοι να καταστρέφουμε τη φύση, παρά να την παρατηρούμε). Και σε όλα τα είδη τα ενήλικα άτομα διδάσκουν τα νεαρά άτομα πως να ζούν.

Η ψυχολογία μου δίδαξε ότι πίσω από κάθε συμπεριφορά υπάρχει μία ιστορία, ένα περιβάλλον και πολλές – πολλές δυναμικές.

Η πνευματική και ενεργειακή ψυχολογία με δίδαξε ότι η θέση μας ξεκινά από μέσα μας και βασίζεται στις αξίες μας και στη δυνατότητα να γίνουμε τελικά αυτό που πρεσβεύουμε. Και το σύστημα στο οποίο αναφέρομαι, είναι ένα σύστημα που διδάσκει, αλλά χωρίς αξίες και οι πεποιθήσεις παραμένουν στη θεωρία και όχι στην πράξη.

Δεν αναφέρομαι επίσης στην αναρχία. Δεν αναφέρομαι στο να ζούμε χωρίς όρια. Αναφέρομαι όμως στο γεγονός ότι πριν συνεχίσουμε να προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το bullying στα σχολεία, ας σταματήσουμε για ένα δευτερόλεπτο και ας προσπαθήσουμε να δούμε και να σκεφτούμε πόση βία, ρατσισμός και αδιαφορία γι’ αυτά, υπάρχει στον ενήλικο κόσμο μας. Ας εξετάσουμε πόσο bullying υπάρχει στην καθημερινότητα μας (όταν για παράδειγμα δεν περιμένουμε σε μία ουρά, όταν επιβάλλουμε τον εαυτό μας με το μέγεθος μας -είτε το δικό μας, είτε αυτό του αυτοκινήτου, του πορτοφολιού, του σπιτού, της θέσης κοκ). Ας προσπαθήσουμε να δούμε πάνω σε ποιές αξίες (αν υπάρχουν) στηρίζεται η συμπεριφορά μας. Ας δούμε πως εφαρμόζουμε τις πεποιθήσεις μας. Ας πάρουμε επιτέλους την ευθύνη και να αποδεχθούμε κάποιον που είναι διαφορετικός από εμάς (και να μην τον απορρίπτουμε χωρίς λόγο, αλλά να δούμε που και πως μπορούμε να διαπραγμετούμε τις διαφορές μας).

Και όταν τελικά εμείς – οι ενήλικες – ακολουθούμε όλα αυτά και τα παιδιά συνεχίζουν να ενοχλούν το ένα το άλλο, τότε ας εστιαστούμε σοβαρά στον σχεδιασμό μέτρων ενάντια στο παιδικό και εφηβικό bullying.