Michael  Phelps. 28 μετάλλια, 23 από αυτά χρυσά. Που αν μπουν όρθια το ένα πάνω στο άλλο ξεπερνούν σε ύψος το 1,93 του μεγάλου αυτού αθλητή.  Τι βρίσκεται όμως πίσω από αυτόν τον μύθο;

Ένας προπονητής ο Bob Bowman, ο οποίος του έσπερνε καθημερινά προκλήσεις για να δει πως θα τις αντιμετωπίσει και ένα παιδί που τις αποδεχόταν για να δει μέχρι που μπορεί να φθάσει. Μία καθημερινότητα που λίγοι άνθρωποι μπορούν να την αποδεχθούν και να την ακολουθήσουν.

Σίγουρα ο Phelps  σύμφωνα με τα λόγια του προπονητή του «είναι ένας και μοναδικός γιατί ήταν αποτέλεσμα πολλών συγκυριών: την σωματική επιδεξιότητα, την διανοητική κατάσταση, την υποστήριξη της οικογενείας του, την ομάδα στην οποία ανήκε, τη συναισθηματική ικανότητα να αντεπεξέρχεται στους μεγάλους αγώνες και την ικανότητα να αγωνίζεται καλύτερα κάτω από πίεση».

Ο αθλητής αυτός αποχωρεί νικητής έχοντας ζήσει και την εμπειρία να νικηθεί από έναν θαυμαστή του. Και έχοντας γίνει πρόσφατα πατέρας, είναι αυτήν τη στιγμή,  η επιτομή του επιτυχημένου ανθρώπου.

Σε αντίθεση με την αθλήτρια της συγχρονισμένης κατάδυσης που ήθελε να χρησιμοποιήσει ένα από τα 450000 προφυλακτικά που μοιράστηκαν στους Ολυμπιακούς του Ρίο (στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου είχαν μοιραστεί 100000) ζήτησε από τη συγκάτοικο της να φύγει για να μείνει με τον ερωτικό της σύντροφο και τελικά ήλθε τελευταία και αποκλείστηκε. Η συγκεκριμένη 20χρονη διασύρθηκε σε όλα τα μέσα για την στάση της.

Ενώ ταυτόχρονα η Daily Beast του Λονδίνου έδωσε στη δημοσιότητα τις χώρες που οι  ομάδες τους περιελάμβαναν  ομοφυλόφυλους αθλητές.

Και εμείς καθισμένοι αναπαυτικά στο σαλόνι μας θαυμάζουμε  τους νικητές και σχολιάζουμε τους  ατίθασους, τους νικημένους, τα «κακά» παιδιά.

Χαιρόμαστε με τους νικητές και τους συγχωρούμε ή ξεχνάμε ότι κάνουν ή δεν κάνουν και ρίχνουμε στο πυρ το εξώτερο τους νικημένους, ιδιαίτερα όταν δεν λειτουργούν σύμφωνα με την τέλεια εικόνα.

Εύκολα και αβίαστα. όμως…

Ο κάθε ένας από τους 10500 αθλητές που είναι στο Ρίο έχει την δική του ιστορία, χαρακτήρα και συμπεριφορά. Τα δικά του κίνητρα. τις ευκαιρίες και την υποστήριξη ή μη.  Ο κάθε ένας από αυτούς τους ανθρώπους  παλεύει καθημερινά και επί τέσσερα χρόνια για να πετύχει μία θέση στους Ολυμπιακούς. Αποδεχόμενος ένα απίστευτα σκληρό πρόγραμμα, σκληρούς κανόνες της ομοσπονδίας του και του αρχηγού αποστολής.  Με ένα πρόγραμμα, προπονήσεις, πειθαρχία, αγωνία, άγχος, προσδοκίες κάτω από το βάρος των οποίων ο μέσος άνθρωπος του καναπέ, θα λύγιζε άμεσα. Και όταν βρεθεί εκεί, έχει να αντιμετωπίσει τον εαυτό του, τις προσδοκίες της χώρας του, την δημοσιότητα, την δική του εσωτερική ιστορία, τον τρόπο που λειτουργεί, τους φόβους του, την ανασφάλεια του.  Μπορεί να αισθανθεί για λίγο ελεύθερος και απελευθερωμένος από την καθημερινότητα του. Μπορεί να αισθανθεί ότι χρειάζεται να ξεχαστεί. Μπορεί να αισθανθεί ότι έχει δικαίωμα να ξεφύγει. Οτι μπορεί να δείξει τις ατέλειες του και τις αδυναμίες του απαρατήρητα.  Να προσπαθήσει να καταλαγιάσει την αγωνία του με όποιον τρόπο  μπορεί.

Στο μυαλό μας ο ΟΛυμπιονίκης έχει πειθαρχία σε όλους τους τομείς της ζωής του. Είναι σωστός σε όλους τους τομείς της ζωής του. Δεν του επιτρέπεται παράβαση ή ατασθαλία. Και σίγουρα  με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπορεί να πληρώσει την ανωριμότητα, το γλύστριμα, την αγωνία. Ακόμη και τις σεξουαλικές του κατευθύνσεις ( οι οποίες όμως δεν αφορούν κανένα παρά μόνον τον ίδιο!)

Όμως όλοι εμείς που θεωρούμε τεράστια αυτοπειθαρχία να μην φάμε το παγωτό ή να πάμε για μία ώρα γυμναστήριο, ας σταματήσουμε να  είμαστε μεγάλοι κριτές.

Και ας στείλουμε ένα μεγάλο μπράβο από καρδιάς σε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Και ας παραδειγματιστούμε και ας διδάξουμε τα παιδιά μας κάτι απ’ όλα τα θετικά που έχει ο κάθε αθλητής. Ας σεβαστούμε την μοναδικότητα τους και τις αδυναμίες τους. Και ας διδαχθούμε και από αυτές.

Και τέλος ας δούμε τον phelps σαν ένα άνθρωπο που σαφέστατα έχει αδυναμίες, που σαφέστατα έχει  λυγίσει, σαν ένα μέντορα για έναν μοναδικό τρόπο ζωής, τρόπο σκέψης και τρόπο δράσης απέναντι στις προκλήσεις. Και ας προσφέρουμε στα παιδιά μας την υποστήριξη να αναπτύξουν παρόμοιες ποιότητες,  σε όποιο δρόμο και αν βρίσκονται στη ζωή τους.

Για μία φορά, ας μη μείνουμε στον άρτο και θεάματα των Ολυμπιακών αγώνων. Αλλά ας δούμε τι μπορούμε να διδαχθούμε από τους ανθρώπους που έφθασαν εκεί και να αντιμετωπίσουμε τους Ολυμπιακούς της καθημερινότητας μας καλύτερα.