Τι κάνει μία γυναίκα μητέρα;

Η γέννηση του παιδιού της;

Το πόσο φροντίζει το παιδί της;

Η υπευθυνότητα απέναντι στο παιδί της;

Η εξέλιξη της σχέσης;

Το πόσο συναίσθημα έχει για το παιδί της;

Οι προτεραιότητες που βάζει;

Και ποιές είναι οι ποιότητες που δίνουν σε μία μητέρα το παράσημο της καλής μητέρας;

Ο χρόνος,  που περνά με το παιδί της;

πόσο «θυσιάζει» δικούς της τομείς, για να προσφέρει στο παιδί της;

πόσο υπερήφανη νοιώθει γι’ αυτό;

πόσες δυνατότητες του προσφέρει;

πόσο το περιποιείται;

Σε όλα τα ερωτήματα οι απαντήσεις είναι προσωπικές.  Σχετίζονται με την ιστορία της κάθε γυναίκας και αρχικά με τη σχέση της με την μητέρα της. «Εγώ ΔΕΝ θα γίνω ποτέ σαν τη μαμά μου», «πως θα μπορέσω να είμαι τόσο καλή μαμά, όπως η μητέρα μου;» «Η μαμά μου τα έκανε όλα λάθος: εγώ θα κάνω τα αντίθετα», συχνά καθορίζουν το πως ορίζουμε σε ένα πρακτικό επίπεδο την μητρότητα. Οι καθημερινές συμπεριφορές και στάση της μητέρας, χαράζουν μέσα στη γυναίκα το μονοπάτι της μητρότητας: την έκφραση της, με άλλα λόγια:

• πως έδειχνε η μητέρα την αγάπη της; με αγκαλιές; με τόνους καλού φαγητού; με συζήτηση; με στρατιωτική πειθαρχία; με απαιτήσεις; με  πίεση; Πως συνδύαζε την μητρότητα με τις άλλες πτυχές της καθημερινότητας της;  τι περίμενε από την ίδια σαν παιδί;

Η σχέση με την μητέρα ανοίγει ή κλείνει και άλλα μονοπάτια για το πως θα βιώσει η γυναίκα την μητρότητα.

• τι σημαίνει για την ίδια μητρότητα; Επιτυχία; ολοκλήρωση; απασχόληση; Ευτυχία; Στέρηση ελευθερίας; Δέσμευση; Υποχρέωση;
• τι περιμένει από την μητρότητα; Ολοκλήρωση; Χαρά; κοινωνική αποδοχή; καλύτερη σχέση με τον σύντροφο;
• Πως συνδυάζει την μητρότητα με τους άλλους ρόλους;  παραμένει  γυναίκα; σύντροφος;
• πως αισθάνεται σαν εργαζόμενη μητέρα; Ποιά ιδιότητα της της προσφέρει μεγαλύτερη ηρεμία και απόλαυση;
• τι περιμένει από το παιδί της; να την δικαιώσει; να την κάνει να αισθανθεί περήφανη;

Και κυρίως καθορίζει πως θα αναπτύξει την σχέση με το παιδί της:

• Μέσα από πειθαρχία;
• Υπερπροσφορά αγαθών;
• θυσίας;
• Αγκαλιάς;
• Συζήτησης;
• έρευνας για το τι λένε οι ειδικοί;
• συναίσθημα;

Η μητρότητα δεν είναι τίτλος, ούτε κανόνες και αποφθέγματα ειδικών και ποιητών. Είναι ταξίδι με ένα παιδί, που από την πρώτη στιγμή , που το πιάνουμε στα χέρια μας  και το αγκαλιάζουμε, έχει ήδη τον δικό του χαρακτήρα και ανάγκες. Είναι ένα ταξίδι εξερεύνησης στον κόσμο του παιδιού και ένα ταξίδι σύνδεσης: Συνδεόμαστε  και εναρμονιζόμαστε με  τα ταλέντα και τα χαρακτηριστικά του παιδιού στον κόσμο στο οποίο αναπτύσσεται.  Οι απαντήσεις στις παραπάνω ερωτήσεις ίσως βοηθούν να κατανοήσουμε τον τρόπο που «φοράμε» τον μανδύα της μητρότητας. Δεν μας μετατρέπουν όμως σε μητέρες. γιατί;

Διότι δεν γεννιόμαστε μητέρες. Γεννιόμαστε με μία βιολογική προδιάθεση να φροντίσουμε το μωρό μας. Γινόμαστε μητέρες σταδιακά. όταν αρχίζουμε και σχετιζόμαστε με το παιδί μας. Το βλέπουμε όπως είναι (και όχι όπως θέλουμε να είναι), ακούμε και αισθανόμαστε τον κόσμο του (και δεν προσπαθούμε να προσαρμόσουμε τον κόσμο του στις δικές μας ανάγκες). Γινόμαστε μητέρες όταν δίνουμε χώρο και χρόνο στο παιδί μας, να ανθίσει και δεν ανυπομονούμε να γίνει αυτό που θα μας κάνει υπερήφανες.

Γινόμαστε μητέρες όταν αφουγκραζόμαστε, αναγνωρίζουμε, αποδεχόμαστε, σεβόμαστε, επικοινωνούμε συναισθήματα. Σεβόμαστε το σημείο που βρίσκεται και ξεκινάμε από το δικό του σημείο αφετηρίας και όχι το δικό μας.

Γινόμαστε μητέρες, όταν αποδεχόμαστε ότι είμαστε τρωτές και όχι παντογνώστριες. όταν δίνουμε το δικαίωμα της ελευθερίας και της αντίθετης γνώμης και άποψης. όταν ακούμε προσεκτικά και δεν προσφέρουμε μόνον διδακτικές νουθεσίες.

Γινόμαστε μητέρες,  όχι γιατί απλά φέραμε στον κόσμο ένα παιδί (ακόμη και αν πασχίσαμε γι’ αυτό: η προσπάθεια για ένα παιδί,ή μια δύσκολη γέννηση ΔΕΝ προσφέρει αυτόματα δικαίωματα μητρότητας). ΓΙνόμαστε μητέρες όταν γινόμαστε το γόνιμο έδαφος, ο ήλιος, το νερό και ο αέρας να ανθίσει και να γίνει δένδρο ολόκληρο το μικρό σποράκι που είναι το παιδί μας. (και δεν το μαστιγώνουμε, γιατί δεν είναι το δένδρο που εμείς θέλουμε..)

Γινόμαστε μητέρες, όταν είμαστε παρούσες με τον τρόπο που μας έχει ανάγκη. όταν προσφέρουμε πρώτα υποστήριξη με την αγκαλιά μας και μετά με την γνώμη μας.

Γινόμαστε μητέρες, όταν αναλαμβάνουμε να το βοηθήσουμε να ανακαλύψει τον κόσμο με τον δικό του τρόπο και όχι με τον δικό μας.

Γινόμαστε μητέρες, όταν σκεπτόμαστε και ξεκαθαρίζουμε πρώτα μέσα μας, ποια «απωθημένα και ανάγκες » μας ζητάνε έκφραση και ολοκλήρωση μέσα από το παιδί μας και σταματάμε άμεσα αυτήν την απαίτηση. όταν ξέκαθαρίζουμε ότι η ζωή μας ΔΕΝ περνά μέσα από την ζωή του παιδιού μας.

Σε λίγες ημέρες γιορτάζουμε την ημέρα της μητέρας. Γιορτάζει όμως η μητέρα; ή ο τίτλος τιμής;

Η ημέρα της μητέρας είναι στην πραγματικότητα η ημέρα του παιδιού. ΤΟυ παιδιού που ευλόγησε μια γυναίκα και της προσφέρει  την ευκαιρία να διδαχθεί και να ζήσει τη ζωή μέσα από μια διαφορετική ματιά: την δική του.

Αυτήν την ημέρα λοιπόν, όλες οι μητέρες ας δώσουμε στα παιδιά μας μια μεγάλη αγκαλιά, γιατί υπάρχουν στη ζωή μας και μας δίνουν μία δεύτερη ευκαιρία στην χαρά, στην παιδικότητα, στην διάθεση, στην άδολη χαρά και χαμόγελο.

και ας σκεφθούμε πως μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον τίτλο να αξίζει πραγματικά! Όχι για εμάς αλλά για το παιδί μας.