3,860,000,000 ήταν τα λήματα που σηκώθηκαν στο google όταν πληκτρολόγησα την λέξη love.

475,000,000 όταν πληκτρολόγησα την λέξη fear. ( στα ελληνικά ήταν αντίστοιχα 984,000 και 579,000 αναφορές).

Τα δύο πιο βασικά συναισθήματα λοιπόν είναι δημοφιλή. και είναι γονείς σε μία πληθώρα άλλων συναισθημάτων καθώς και  των διαφορετικών διαβαθμίσεων τους. Γιατί δημιουργούν και δημιουργούνται από δύο βασικά βιοχημικά μονοπάτια.  Τα οποία είναι και αντίθετα: Αν λειτουργεί το ένα, ΔΕΝ μπορεί να λειτουργήσει το άλλο.

Στην καθημερινότητα μας,  (ιδιαίτερα των τελευταίων ετών), ο φόβος είναι  έντονος. Πιο χρωματισμένος. ΠΙο ζωντανός. Πιο πιθανός. Πιο εύκολος να ξεφυτρωσει ανά πάσα στιγμή. Και δεν αναφέρομαι στον καθαρό φόβο: αυτόν της ξεκάθαρης απειλής προς την σωματική ακεραιότητα. Αναφέρομαι στον σκοτεινό φόβο που απλά γεννά ο εγκέφαλος: ο οποίος δημιουργεί ακριβώς την ίδια βιοχημεία στο σώμα,  τις ίδιες αντιδράσεις σε όλα τα επίπεδα.

Ο φόβος που κατακλύζει την σκέψη, πλημμυρίζει κάθε γωνιά του εγκεφάλου, σκοτεινιάζει την ψυχή και παγώνει το σώμα (με σύσπαση και ακινησία). Ο φόβος που ξαφνικά φουντώνει και αρχίζει να τρέχει κατηφορικά και με απίστευτη ταχύτητα προς κάθε πιθανή καταστροφή. Ο φόβος  που  εμποδίζει οτιδήποτε άλλο να υπάρχει, να λειτουργήσει και να εξελιχθεί. Ο φόβος που παίρνει διάφορα πρόσωπα όπως ντροπή, αγωνία, άγχος, πανικός, τρόμος.  Ο φόβος που τελικά κατακερματίζει την ελπίδα και την χαρά, πολλαπλασιάζεται  από μικρά ερεθίσματα και γίνεται ένα τεράστιο δίκτυ που απλώνεται γύρω από κάθε άνθρωπο και την οικογένεια του.

Από την άλλη πλευρά έρχεται η αγάπη: με το πρόσωπο του έρωτα, της φιλίας, της μητρικής αγάπης, της συντροφικής αγάπης, της χαράς , της απόλαυσης, της ευτυχίας, της αγαλλίασης. Εκφράζεται με μία αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί ( ή πολλά) με μία κίνηση φροντίδας, με ένα βλέμμα. Με σιωπή και με λόγια. Αλλά η αγάπη είναι πιο ντροπαλή  στην έκφραση της: Θέλει  ήρεμία και ασφάλεια για να βγει από την καρδιά και να ξεχυθεί. Θέλει χώρο και χρόνο για να μπορέσει να χορέψει στην καθημερινότητα. Θέλει υποστήριξη και υπομονή.

Η δύναμη της είναι τεράστια. Αλλά την αφήνει  σε μικρά κομμάτια. Με δισταγμό. Χρειάζεται εμπιστοσύνη για να απλωθεί και να εκφραστεί . Και αν αισθανθεί ότι απειλείται  είναι εύκολο να κρυφθεί. Η αγάπη είναι εύθραυστη. και φαίνεται να νικιέται από τον φόβο. Τον φόβο της προδοσίας, της αποτυχίας, της αδυναμίας.

Η αγάπη χρειάζεται δύναμη. Για να μπορεί να εμπιστεύεται. να αφήνεται. Να εκφράζεται. Να μπορεί να υπάρχει στην πραγματικότητα. Να εξελίσσεται και να μιλά.

Γιατί στις ημέρες μας η αγάπη (και όλα τα πρόσωπα της)  είναι ένα θεωρητικό μάθημα. Όλοι την θέλουμε, την αποζητούμε, γράφουμε σκέψεις και ρητά για το πως να αγαπάμε τον εαυτό μας, το σώμα μας, τον ή την σύντροφο, τον φίλο ή την φίλη, τους γονείς, τα παιδιά μας κοκ. Πως να αγαπάμε τα όνειρα και τους στόχους μας. Όμως η φωνή του φόβου, όσο μικρή και ασθενική και αν είναι, δείχνει να σκοτεινιάζει την αγάπη.  Για να δυναμώσει λοιπόν η αγάπη δώστε της χώρο.    Σπρώξτε συνειδητά και δυνατά τον φόβο στην γωνία έστω και για λίγα λεπτά.

• Απομακρυνθείτε από τις πηγές του φόβου. (όπως είναι η τηλεόραση, οι εφημερίδες,  τα τεράστια μη που ακούγατε σαν παιδί).
• Δώστε λίγο χρόνο στον εαυτό σας για να θυμηθεί όλα αυτά τα μικρά που χαίρεστε και απολαμβάνετε στην καθημερινότητα σας.
• Δημιουργήστε λεπτά απόλαυσης μέσα στην ημέρα σας.
• Γράψτε καθημερινά τρία πράγματα για τα οποία είστε ευγνώμονες.
• Χαμογελάστε τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα (και αν δεν έχετε λόγους να χαμογελάσετε, βρείτε τους).
• Πείτε μια ειλικρινή καλή κουβέντα σε έναν άνθρωπο.
• Αγκαλιάστε έναν αγαπημένο σας άνθρωπο .
• Πάρτε μια βαθειά αναπνοή και για ένα λεπτό εστιάστε στο εδώ και τώρα.

και το κυριότερο: όταν η σκέψη σας σκοτεινιάζει θυμηθείτε ότι μέσα σας υπάρχει απεριόριστη δύναμη, που ότι και να συμβεί θα σας βοηθήσει να το αντιμετωπίσετε.