Χρόνια τώρα ακούω για τις εποχές: Το φθινόπωρο με μελαγχολεί, δεν αντέχω το κρύο του χειμώνα, δεν μπορώ την ασταμάτητη βροχή, τον αέρα, τη ζέστη… Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Και κάθε φορά μου έρχεται στο μυαλό ένα παλιό παραμύθι:

Σε ένα δάσος ζούσαν δύο γιαγιάδες. Η μια ήταν πάντα με το χαμόγελο και έτοιμη να δεχθεί την καθημερινότητα. Η άλλη ήταν πάντα μέσα στη δυσφορία και την γκρίνια.

Μία ημέρα παρουσιάστηκαν μπροστά τους 12 παλληκάρια.  Πήγαν στην γιαγιά που γκρίνιαζε και την ρώτησαν πως αισθάνεται με τις εποχές και τους μήνες:

Η γιαγιά τους κοίταξε πικρόχολα: «πως αισθάνομαι για τους μήνες; Ο ένας χειρότερος από τον άλλο. Ο ιανουάριος; μέσα στο κρύο και την παγωνιά. χρειάζεται να βγω έξω να μαζέψω ξύλα. Φαγητό δεν βρίσκω εύκολα. Και συχνά μαζεύονται γύρω μου όλα τα πεινασμένα ζώα του δάσους.

Ο Φεβρουάριος; Ξεροβόρι και παγωμένη βροχή. Κοιτάς έξω και βλέπεις μόνον βροχή. Γλυστράς στη λάσπη.

Ο Μάρτης; Μάρτης, γδάρτης παλουκοκάφτης. Νομίζεις ότι έρχεται η άνοιξη και παρ’ όλα αυτά παγώνεις.

Ο Απρίλιος; γεμάτος δουλειές και καθαρίσματα.

Ο Μάιος; Λιποθυμάς από τις μυρωδιές των λουλουδιών. δεν μπορείς να σταθείς. Χώρια που τα έντομα δεν σε αφήνουν σε ησυχία.

Ο Ιούνιος; Ζέστη. και πρέπει να σκάψεις για τον κήπο σου.

Ο Ιούλιος; Κουνούπια και υγρασία.

Ο Αύγουστος; Αφόρητη ζέστη.

Σεπτέμβριος; Με μια σκούπα στο χέρι για να μαζεύεις όλα τα φύλλα που πέφτουν.

Οκτώβριος; Δουλειές, σπορά, μάζεμα ελιάς. Δεν μπορείς καν να ξαποστάσεις.

Νοέμβριος; Να στοιβάξεις ξύλα, να ασφαλίσεις το σπίτι σου από το κρύο.

Ο Δεκέμβριος; Μέσα στο μαγείρεμα και την προετοιμασία για τα Χριστούγεννα. Λες και δεν είχαμε άλλη δουλειά.

Αντε τώρα φύγετε γιατί είμαι απασχολημένη και δεν έχω χρόνο με χασομέρηδες…»

Τα δώδεκα παλληκάρια την ευχαρίστησαν  και πήγαν στην άλλη γιαγιά. Εκείνη μόλις τους είδε, χαμογέλασε και τους ρώτησε αν διψούσαν. Τους πρόσφερε δροσερό νερό από το πηγάδι της και  ζεστή πίττα.

Τα παλληκάρια της έκαναν την ίδια ερώτηση:  Η γιαγιά χαμογέλασε πλατιά: «Οι 12 μήνες; Ο ένας καλύτερος από τον άλλο:

Ο Ιανουάριος: Η αρχή του χρόνου. Φέρνει την ελπίδα για κάτι νέο. Κρύβει μέσα στο κρύο την νέα δημιουργία.

Ο Φεβρουάριος: Κάνει κρύο. Αλλά ευχαριστιέμαι αυτό το κρύο. Έρχονται στην πόρτα μου πουλιά και ζώα του δάσους και τα ταίζω. Και μου τραγουδούν για ευχαριστώ.

Ο Μάρτιος; Αν και κάνει ακόμη κρύο, κρύβει μέσα του την υπόσχεση της Άνοιξης. Αισθάνεσαι την αλλαγή και την ζωή να ξυπνά.

Ο Απρίλιος!  Βλέπεις τη ζωή παντού. Στα κλαδιά, που μπουμπουκίζουν, στα πουλιά που τραγουδούν, στο γρασίδι που φυτρώνει.

Ο Μάιος: Τι καλύτερο από μία φρέσκια ανθοδέσμη στο τραπέζι από μοσκοβολητά λουλούδια,  που φωτίζουν το σπίτι με τα ζωηρά τους χρώματα;

Ο Ιούνιος: Ό ουρανός έχει ένα καταγάλανο χρώμα, το γρασίδι είναι πράσινο και τι καλύτερο να κάθομαι το βράδυ στην κουνιστή μου πολυθρόνα έξω και να απολαμβάνω τη μυρωδιά του καλοκαιριού.

Ο Ιούλιος:  Ζεσταίνει τα γέρικα κόκκαλα μου  και όταν είμαι έξω και κάνω δουλειές αίσθάνομαι ότι ο ήλιος με αγκαλιάζει.

Ο Αύγουστος: Σου υπενθυμίζει ότι χρειάζεται να κινείσαι πιο αργά και να απολαμβάνεις τα μικρά πράγματα της ημέρας.

Ο Σεπτέμβριος: Η ΥΠοδοχή της δροσιάς από τις πρώτες γλυκές βροχές. Και τι όμορφα χρώματα που παίρνουν τα φύλλα.

Ο Οκτώβριος: Σε βοηθά να προετοιμαστείς για τον Χειμώνα. Να μαζέψεις τις ελιές, να φροντίσεις τα ζώα.

Ο Νοέμβριος: Σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις ότι έχεις ξεχάσει τους προηγούμενους μήνες.

Και ο Δεκέμβριος: Το τέλος του χρόνου μέσα στην θαλπωρή του σπιτιού και της οικογένειας.

Έχω ζήσει πολλούς τέτοιους κύκλους. Και ο κάθε μήνας έχει την σοφία του. Σε βοηθά να είσαι σε αρμονία με τον κύκλο της ζωής. Αν ακούσεις τον κάθε μήνα και το μήνυμα που φέρνει, τότε θα έχεις μία όμορφη ζωή»

Τα παλληκάρια χαμογέλασαν.  Την ευχαρίστησαν και της άφησαν δώρο ένα κρύσταλλο : » κάθε φορά που τον κρατάς στα χέρια σου, οι εργασίες σου θα γίνονται ευκολότερες και  θα αισθάνεσαι πιο ξεκούραστη και χαρούμενη».

Φυσικά τα παλληκάρια ήταν οι 12 μήνες.

Τι λέει το συγκεκριμένο παραμύθι;  ότι η καλή διάθεση και το χαμόγελο πάντα αμείβονται. ότι είναι θέμα επιλογής το πως θα αντιμετωπίσεις μία συγκεκριμένη κατάσταση.

Επίσης όμως μας υπενθυμίζει το ότι είναι καλό να εναρμονιζόμαστε με την φύση και τις εποχές. Την σοφία την οποία κρύβουν μέσα τους. Να εναρμονιζόμαστε με την αλλαγή των ενεργειών, που φέρνει κάθε εποχή.

Παλιά σε κάθε αλλαγή εποχής υπήρχε και μία ιεροτελεστία. Οι μύθοι επίσης μιλούσαν για τις αλλαγές της εποχής.  Ένας φόρος τιμής στα στοιχεία της φύσης που μας περιβάλλουν. Σήμερα τα αντιμετωπίζουμε σαν εχθρό.  Μήπως λοιπόν τώρα που διανύουμε το φθινόπωρο, να σκεφθούμε ποιοι κύκλοι κλείνουν μέσα μας; στη ζωή μας; να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε για λιγότερο έντονους ρυθμούς; Αντί να γκρινιάζουμε για την αλλαγή, να σεβαστούμε και να αγαπήσουμε αυτήν την ροή, που θεωρούμε δεδομένη;