Παρ’ όλο που σκεπτόμουν  ένα άλλο θέμα η ερώτηση αυτής της μανούλας: Εγώ δηλαδή που γέννησα με καισαρική το παιδί μου και το θήλασα μόνον μία εβδομάδα, δεν είμαι μητέρα;»

με παρακίνησε να γράψω κάτι διαφορετικό…

Μιά  μέρα ένας καμηλιέρης ρώτησε την καμήλα του: Που προτιμάς να περπατήσουμε
σήμερα; στον ανήφορο ή στον κατήφορο; Η καμήλα τον κοίταξε παραξενεμένη και
αποκρίθηκε: Δεν υπάρχει ίσιος δρόμος;» Ανάμεσα στο 70% των καισαρικών
τομών (όταν ο ΠΟΥ δικαιολογεί το 15%) και το να γεννώ ΜΟΝΟΝ φυσικά,  συχνά
χάνουμε και τις άπειρες δυνατότητες του σώματος μας  αλλά και τις εξ’ ίσου πολλές δυνατότητες που
μπορεί να προσφέρει η επιστήμη όταν υπάρχει παθολογία. Και ταυτόχρονα δημιουργούνται
στρατόπεδα.  Ναι! ο φυσιολογικός
τοκετός΄καθώς και ο θηλασμός βοηθάνε σε πολλά πράγματα. και κυρίως στο δέσιμο
της μητέρας και του πατέρα με το μωρό, καθώς και στην ομαλή προσαρμογή του
βρέφους στην εξωμήτριο ζωή.ΌΜως υπάρχουν πολλές γυναίκες που δεν μπόρεσαν να
γεννήσουν φυσιολογικά αλλά γέννησαν με καισαρική. Και πολλές γυναίκες που δεν
μπορούν να θηλάσουν (για σωματικούς και ψυχολογικούς λόγους). Αυτό που τελικά
φαίνεται να κάνει τη διάφορά δεν είναι ο τρόπος της γέννησης αλλά το γιατί η
γυναίκα γέννησε με τον συγκεκριμένο τρόπο: γιατί έπρεπε ή γιατί βόλευε τον
γιατρό; Γιατί δεν θήλασε; Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε όλοι μας τα όρια
ανάμεσα στον φανατισμό και στις τρέχουσες δυνατότητες.  Η φύση μας προσφέρει άπειρες δυνατότητες. Το
μωράκι που γεννήθηκε με καισαρική γιατί έπρεπε, που για κάποιους λόγους δεν το
θήλασε η μητέρα του, είναι καλά όταν λαμβάνει την αγάπη και την αγκαλιά που
ζητά. Μητέρες δεν μας κάνει μόνον ο θηλασμός και ο τρόπος που φέρνουμε στον
κόσμο τα παιδιά μας. Μητέρες μας κάνει η καθημερινή επαφή, δεσμός και δέσιμο με
το μωρό μας. Γονείς γινόμαστε (με την καθημερινή επαφή, προσοχή, αγάπη, εκτίμηση, αποδοχή, αγκαλιά, ευθύνη, χαρά, παιχνίδι) δεν γεννιόμαστε (γιατί η φύση μας προσφέρει απλόχερα την δυνατότητα να προσέχουμε το μωρό, που είναι τελικά ένα αβοήθητο πλασματάκι).

Και ταυτόχρονα ας θυμόμαστε όλοι ότι η αγάπη και η έκφραση της είναι συνεχής.  Όπως και το να είμαστε γονείς. Η γονεΪκότητα και η αγάπη που αυτή συνεπάγεται, είναι συνεχής και όταν προσφέρεται απλόχερα και κυρίως από καρδιάς, δημιουργεί ευτυχισμένα παιδιά και αργότερα ευτυχισμένους ενήλικες.