Κάθομαι στο γραφείο μου με μία στίβα περιπτωσιολογικών μελετών τις οποίες πρέπει να αξιολογήσω, να σχολιάσω και να βαθμολογήσω.  Αποτελούν μέρος μιας εκπαίδευσης προς μαίες , στην οποία είμαι συνεκπαιδεύτρια. Διαβάζοντας τις αξιολογήσεις, προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου και την κάθε μαία. Τις σκέψεις, τις αντιδράσεις, τα σχόλια της ίσως κάποια προσωπικά στοιχεία που μοιράστηκε μαζί μου κατά την διάρκεια του πρώτου μέρους της εκπαίδευσης. Προσπαθώ να συσχετίσω τον άνθρωπο με τον επαγγελματία που αχνοφαίνεται μέσα από τις περιπτώσεις που μου έχει στείλει.

Κάποια στιγμή έχω αρχίσει να κουράζομαι. Αποφασίζω να διαβάσω ακόμη δύο μελέτες και να κάνω ένα διάλλειμα. Κοιτώ το όνομα της μαίας στην αρχική σελίδα: Ε.Κ. Μία ήρεμη γλυκειά φυσιογνωμία η οποία εργάζεται σε μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών.   Αρχίζω να διαβάζω το κείμενο της.  Σκιαγραφεί το περιστατικό. Περιγράφει όμως έντονα την δική της προσωπική αγωνία για κάθε μωράκι και για κάθε μητέρα και πατέρα που έχει το παιδί του εκεί.

Μέσα από κάθε λέξη και κάθε πρόταση, φαίνεται ο προσωπικός αγώνας του επαγγελματία που προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί για να κρατήσει τη λογική του και να σκεφθεί καθαρά και του ανθρώπου που συμπάσχει. Που νοιώθει την αδυναμία του. Που δεν ξέρει συχνά πως να αντιδράσει. Πως να πει σε έναν γονέα «σε νοιώθω» Που αναρωτιέται αν οποιαδήποτε κίνηση κάνει, θα βοηθήσει ή θα δημιουργήσει μεγαλύτερο θέμα. Που συμπονά, προσεύχεται σιωπηλά και για το μωρό και για τους γονείς.  Χωρίς φανφάρες  και δηλώσεις. Σιωπηλά, εσωτερικά και με θέρμη. Που παρακολουθεί και προσπαθεί ήρεμα και αθόρυβα να διευκολύνει τον μικροσκοπικό ασθενή της και τους γονείς. Που πονά,  όταν πονά το μωρό και γελά όταν αυτό βελτιώνεται.

Διαπιστώνω από τις κηλίδες πάνω στη σελίδα ότι κλαίω.   Κλαίω από συγκίνηση γιά τον πόνο αυτής της μαίας. Γι’ αυτό που αντιμετωπίζει καθημερινά και δεν το διαλαλεί. Κλαίω για τα συναισθήματα  και τα θέματα που συχνά την ξεπερνούν και προσπαθεί να τα διαχειριστεί μόνη της . Κλαίω από χαρά γιατί υπάρχουν  τέτοιοι άνθρωποι.  Κλαίω από συγκίνηση για το μεγαλείο της ψυχής αυτής της γυναίκας. Κλαίω με ελπίδα γιατί ότι και να λέμε, στις μονάδες μας υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ που σιωπηλά, γεμάτοι αγάπη και τρυφερότητα, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες κάνουν ή τουλάχιστον προσπαθούν να κάνουν την πραγματικότητα ενός μωρού και των γονιών του πολύ καλύτερη. Να προσφέρουν με οποιοδήποτε τρόπο μπορούν αγάπη, άγγιγμα, νοιάξιμο.

Τελειώνοντας την ανάγνωση έχω ξαναθυμηθεί ότι όλα τα δάκτυλα δεν είναι ίσα. Και είναι καλό να το θυμάμαι αυτό κάθε φορά που καταφεύγω σε γενικεύσεις…

Εύχομαι όλοι όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές να θυμηθείτε ότι πάντα υπάρχουν άνθρωποι.

Εύχομαι όλοι οι επαγγελματίες που εργάζονται στον ιατρικό τομέα να έχουν τη δύναμη να ντύνουν την επιστήμη με την ανθρωπιά, την αγάπη, το νοιάξιμο, την προσευχή και την ηρεμία τους.

Σ» ευχαριστώ Ελένη για το δώρο σου. Εύχομαι να μπορείς πάντα να προσφέρεις με αυτόν τον τρόπο.