Πριν μερικές ημέρες έφυγε από την ζωή ένας άνθρωπος: Ο Θεόφιλος Κιακίδης.

Θα μπορούσα να πω πλήρης ημερών (μια και ήταν 84 ετών.). και να το αφήσω εκεί. Γιατί καθημερινά πεθαίνουν νεότεροι άνθρωποι. Που αφήνουν πίσω τους μικρά παιδιά , μία ζωή που δεν έχουν ζήσει, γονείς σε απόγνωση και με τεράστιο πόνο γιατί κλαίνε το παιδί τους.

Είναι όμως ο θάνατος ενός ηλικιωμένου ανθρώπου λογικός; Αφήνει μικρότερο κενό; Ξεχνιέται εύκολα;

Λογικός και αναμενόμενος είναι. Το κενό όμως που αφήνει πίσω του και το πόσο ζωντανή παραμένει η μνήμη του εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο.

Γνώρισα τον Θεόφιλο πριν από πολλά χρόνια. Ενεργός γιατρός. Οι πρώτες λέξεις που μου ήλθαν στο μυαλό όταν συστηθήκαμε ήταν «τρομακτικός και επιβλητικός!» Ενα ευθύ διεισδυτικό βλέμμα που με κάρφωσε και με «ακτινογράφησε» σε δευτερόλεπτα.

Σταδιακά η σχέση μας εκτός από επαγγελματική έγινε και φιλική. Αρχισα να γνωρίζω τον άνθρωπο μέσα στην λευκή κολλαριστή ιατρική ρόμπα.

Άρχισα να γνωρίζω το αστείρευτο χιούμορ, τα σπινθηροβόλα σχόλια, τον ρομαντισμό. Την καλλιέργεια, την πολύπλευρη προσωπικότητα, τον gourmet, τον λάτρη του θεάτρου.  Τον άνθρωπο που ήθελε πάντα ανθρώπους γύρω του για να μοιραστεί κάτι που του έδινε χαρά: Ένα γευστικό τραπέζι, μια αξιόλογη θεατρική παράσταση,  μία χαλαρωτική μουσική. Πάντα φιλόξενος, πληθωρικός, ζεστός.

Με την πατέντα του άνδρα μιάς άλλης εποχής. Να ανοίξει την πόρτα για να περάσουν οι κυρίες, να κρατήσει την καρέκλα, να φροντίσει να περνάνε πάντα καλά οι καλεσμένοι του. Μα το κυριότερο: Να τιμά πάντα τους ανθρώπους που αγαπούσε.

Τα τελευταία Χριστούγεννα είχα μία εκδήλωση στο γραφείο μου.  Ήδη η υγεία του ήταν κλονισμένη. Και όμως ήταν εκεί. Ανέβηκε με αξιοπρέπεια τα εννέα σκαλιά της εισόδου που του είχαν πάρει την αναπνοή. Όταν έσκυψα ανήσυχη να δω πως είναι μου χαμογέλασε και μου είπε » Ότι αξίζει πρέπει να το κερδίζεις. Αν είναι εύκολο, δεν είναι σημαντικό.»

Η υγεία του  άρχισε να επιδεινώνεται. Παρ’ όλα αυτά ήταν πάντα δραστήριος. Με χαμόγελο. Πανέτοιμος να οδηγήσει στην άλλη άκρη των Αθηνών για να δει μία θεατρική παράσταση που τον ενδιέφερε, να ανακαλυψει ένα διαφορετικό εστιατόριο, να συζητήσει τα τελευταία επιστημονικά νέα, ή φιλοσοφία.

Να ρωτήσει με ενδιαφέρον αν ήμουν εντάξει, πως προχωρά η επαγγελματική μου ζωή, πως είναι τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

Τον είδα για τελευταία φορά πριν μερικές εβδομάδες στο νοσοκομείο. Καθισμένος σε μία πολυθρόνα, με διάφορα καλώδια να είναι κυριολεκτικά σφηνωμένα στο σώμα του.

«Κάθισε δίπλα μου» μου έδειξε μία καρέκλα.  Κάθισα.  Άρχισε να με ρωτά για τον άνδρα μου και το παιδί μου. Εκείνη την ώρα  ήλθε μία νοσοκόμα για να του κάνει κάποιες ενέσεις.  Η μία ήταν στην κοιλιά. παρέμεινε ατάραχος. «βλέπεις;» Γύρισε το βλέμμα του σε μένα. » Θέλουν να γνωρίσουν κάθε εκατοστό από το υπέροχο σώμα μου…»

Σώπασε για λίγο. » Ξέρεις τι θέλω πιο πολύ αυτή τη στιγμή; » η ερώτηση ήταν ρητορική και δεν απάντησα. » Να μπω στο αυτοκίνητο μου, να παρακολουθήσω μία όμορφη θεατρική παράσταση και μετά να πάω σε ένα ήσυχο εστιατόριο με όμορφη μουσική και να  χορτάσω όλες τις αισθήσεις μου. Θέλω να ζήσω. Πολύ! αλλά εδώ έχουν αποφασίσει ότι απλά πρέπει να με κρατήσουν στη ζωή. όχι να μου δώσουν πίσω τη ζωή μου, Απλά να με κρατήσουν ζωντανό… Χωρίς να ενδιαφέρονται για το τι σημαίνει ζωή για μένα! Θέλω να ζήσω. Πολύ. Αλλά όχι αυτό το είδος της ζωής. Οχι τη ζωή για τη ζωή. Θέλω να ζήσω τη ζωή που την νοιώθεις και την απολαμβάνεις και είσαι σε θέση να νοιώσεις  με κάθε ίνα του σώματος σου και με κάθε αίσθηση την χαρά και την τύχη του ότι περπατάς πάνω σε αυτόν τον πλανήτη».

Τα μάτια του που ήταν κλειστά άνοιξαν και με κάρφωσαν: » Θέλω να καθήσω ξανά σε ένα πιάνο και να παίξω. Να αφήσω τη μουσική μέσα από τα δάχτυλα μου. Αλήθεια σου έχω παίξει ποτέ πιάνο; Έχω παίξει στην κόρη σου πιάνο; Στον άνδρα σου;» ‘Οχι» παραδέχθηκα. «Δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια που γνωριζόμαστε δεν είχαμε την τύχη να σε ακούσουμε να παίζεις».  Χαμογέλασε. «τώρα αυτό είναι ένα καλό κίνητρο, για να τα βάλω με το ιατρικό κατεστημένο… Αν και δεν ξέρω αν μπορώ να τα βγάλω πέρα με τόση οργανωμένη προσπάθεια να με διαλύσουν.. Εχω κουραστεί να πονάω, να ελπίζω και απλά να χειροτερεύω»

Τρεις εβδομάδες αργότερα «έφυγε».

Πλήρης ημερών; Ποιός τελικά μπορεί να το πει αυτό; για έναν άνθρωπο που εκτός από επιστήμων ήταν πάνω απ’ όλα ένας χαρούμενος άνθρωπος;

Πλήρης εμπειριών; Από την πλευρά του ή την πλευρά μας; Γιατί οι περισσότεροι απο εμάς νοιώθαμε ότι σίγουρα έκανε τη ζωή μας πιο πλούσια. Από την πλευρά του ήθελε να πλουτίσει και άλλο την δική του. Με εμπειρίες, ανθρώπους, συντροφιά,  γέλιο, τέχνες.

Πλήρης; Υποθέτω ότι ήταν πλήρης. Γιατί όταν ένας άνθρωπος ρουφά την ζωή και μπορεί και σατιρίζει και φιλοσοφεί ακόμη και όταν αντιμετωπίζει το τέλος του είναι πλήρης.  Ανεξάρτητα από το πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η ζωή του, η καθημερινότητα και οι επιλογές του.

Ο Θεόφιλος Κιακίδης προσέφερε στην επιστήμη. μα περισσότερο προσέφερε στους ανθρώπους που αγαπούσε: έναν τρόπο ζωής και μία φιλοσοφία, που έχει ξεχαστεί από τους περισσοτέρους.  Δείχνοντας με τη στάση του και όχι με τα λόγια του.

Καλό ταξίδι.

Αντιγόνη Ωραιοπούλου