« Όχι» «Δεν θέλωωωωω»  «Δεν χια το κάνω..»     (με ή χωρίς χτύπημα ποδιού):

Πως αντιδράτε;

Α)Θέλετε να βάλετε και εσείς τα κλάμματα ή τις φωνές.

Β)Θέλετε να κτυπήσετε και το δικό σας πόδι.

Γ)Γελάτε και σκέπτεστε πόσο χαριτωμένα πεισματάρικο είναι το παιδί σας.

Δ) Δεν ξέρετε τι να κάνετε….

Ε) Απελπίζεστε και αισθάνεστε ανίκανος/η σαν γονέας;

Και η σωστή απάντηση είναι : Ότι δεν υπάρχει σωστή απάντηση….

Από τη στιγμή που το παιδί ξεστομίζει το πρώτο του όχι, οι γονείς αρχίζουμε  να ακροβατούμε ανάμεσα στην οριοθέτηση και την ελευθερία περνώντας ξανά και ξανά από τα στάδια που περιγράφουν οι απαντήσεις, χωρίς να γνωρίζουμε ποιο είναι το σωστό…

Τα ερωτήματα και οι αμφιβολίες που κατακλύζουν το μυαλό μας είναι πολλά: Από ποια ηλικία ξεκινάει τελικά η οριοθέτηση; Με ποιο τρόπο; Πότε αφήνουμε το παιδί μας ελεύθερο να εκφραστεί; Πως του δίνουμε ελευθερία να εκφραστεί; Πότε και με ποιο τρόπο αποδεχόμαστε τις απόψεις του; Πότε λέμε όχι (το οποίο εννοούμε και υποστηρίζουμε;) Πότε αφήνουμε εναλλακτικές λύσεις; Πως μπορούμε να διαπραγματευτούμε τις δικές μας ανάγκες, επιθυμίες και βαθμούς ελευθερίας και να τις εναρμονίσουμε με αυτές των παιδιών μας, ώστε να μην αισθανόμαστε δέσμιοι των δικών τους αναγκών;   Πως συμβιβάζουμε το θεωρητικό μοντέλο που έχουμε στο μυαλό μας για την ανατροφή του παιδιού καθώς και τους φόβους μας με το πραγματικό παιδί (και τον χαρακτήρα του) που έχουμε απέναντι μας; Πως προσαρμόζουμε τα …αποφθέγματα σοφίας των ειδικών στη πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε; Και πως μπορούμε να συνδιαλαγούμε με το τρίχρονο ή τετράχρονο  παιδάκι μας όταν αρνείται να «δει» το δίκιο και τη λογική μας;

Το πρώτο βήμα:

Πριν αντιδράσετε, ρωτήστε τον εαυτό σας: εγώ γιατί έχω θυμώσει/μπλοκάρει/ εκνευριστεί;

γιατί είμαι κουρασμένος/η, πελαγωμένος/η,  από κάτι άλλο;

Γιατί θέλω λίγο χρόνο για μένα και  όχι να ασχοληθώ με το δίχρονο μου; (χωρίς τύψεις: σύμβαίνει και αυτό!)

Γιατί έχω εκνευριστεί με τον/την σύντροφό μου (που δεν με βοηθάει) και θυμώνω με το παιδί, γιατί δεν με αφήνει ήσυχο;

Συχνά η δική μας συναισθηματική κατάσταση πριν ξεκινήσει μία κρίση, αυξάνει τη συναισθηματική μας φόρτιση για τις πράξεις του παιδιού μας. Εξ’ ίσου συχνά, η δική μας συναισθηματική αναταραχή προκαλεί τα ίδια συμπτώματα στο παιδί. Το παιδί «εκφράζει δυνατά» αυτό που εμείς κρύβουμε μέσα μας.

Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι να ηρεμήσουμε πρώτα εμείς και μετά να στρέψουμε τη προσοχή στο παιδί μας.

Και συνήθως όταν ηρεμούμε εμείς: και το παιδί ηρεμεί και εμείς αντιδράμε πιο ψύχραιμα!