Πριν από λιγο διάβασα το σχόλιο μιας μανούλας στο FB: Συνοπτικά έλεγε: «Το μωρό μου έκλαιγε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Εγώ έγινα λάστιχο για να την κάνω να σωπάσει. Και ο άνδρας μου έλεγε ότι πρέπει να μάθει να κάθεται ήρεμα και ήσυχα στο αυτοκίνητο».

Και συνέχιζε: » μας λένε πολλά πρέπει, αλλά το πως θα κάνουμε αυτά τα πρέπει πραγματικότητα,είναι επτασφράγιστο μυστικό!»

Η μαμά αυτή έχει δίκιο!  Υπάρχουν πολλά πρέπει, συχνά αντικρουόμενα…και τα οποία αλλάζουν ανάλογα με τις εποχές.

Επίσης, υπάρχει ο μύθος ότι αν είμαστε σωστοί/ες θα πρέπει (νά τη πάλι η μαγική λεξούλα) να ξέρουμε αυτόματα και από την πρώτη στιγμή τι χρειάζεται να κάνουμε σε κάθε περίπτωση.

Μύθος! μύθος! Μύθος! η μητρότητα στην εποχή μας, δεν κατεβαίνει με το μητρικό γάλα.  Η γνώση υπάρχει. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχει τόση (υπερ)πληροφόρηση, που η εσωτερική γνώση κρύβεται τρομαγμένη…

Και ο ρόλος μας σαν γονέας ξεκινά ερασιτεχνικά, διαβάζοντας βιβλία και προσπαθώντας να καταλάβουμε τι πρέπει να κάνουμε.

Το κλάμα για το μωράκι μας είναι η μόνη γλώσσα που διαθέτει για να μας ενημερώσει ότι κάτι δεν πάει καλά. Υπάρχουν δε οκτώ διαφορετικά είδη κλάματος, με διαφορετική χροιά και «τονισμό» και ήχους που δηλώνουν: Πεινάω, έχω λερωθεί, νυστάζω, θέλω ησυχία, θέλω προσοχή, βαριέμαι, πονάω κοκ

Το πρώτο βήμα είναι λοιπόν να αφουγκραστείτε προσεκτικά το κλάμα και να το συνδυάσετε με τις συνθήκες.  Να μάθετε τα διαφορετικά είδη κλάμματος του μωρού σας. Είναι επίσης σημαντικό να θυμάστε ότι κανένα μωράκι δεν βάζει τα κλάματα ξαφνικά και απότομα (εκτός και αν το ερέθισμα είναι απότομο). Αλλιώς, πριν από το κλάμα προηγείται μία γκρίνια. (η οποία έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με το κλάμα).  Η οποία αυξάνεται σταδιακά σε ένταση για να καταλήξει στο κλάμα. Προσπαθείστε λοιπόν να ανταποκριθείτε στα πρώτα σημάδια της γκρίνιας.

Επίσης κάθε μωρό έχει το δικό του εσωτερικό ρολόι.

Μαθαίνοντας και αναγνωρίζοντας τους ρυθμούς του μωρού, (πότε πεινά, νυστάζει, είναι ζωηρό ) μέσα στην ημέρα, γίνεται όλο και πιο εύκολο να νοιώσετε τι μπορεί να ζητά.

Τα μωρά σήμερα κυριολεκτικά πιάνουν στον αέρα την συναισθηματική «ενέργεια» των γονέων και του περιβάλλοντος χώρου. Μπορεί να κλαίνε γιατί έχουν νοιώσει κάποιο συναίσθημα του γονέα (θυμό, εκνευρισμό κοκ).

Πριν λοιπόν στραφείτε προς το μωρό, αναρωτηθείτε αν εσείς νοιώθετε άβολα για κάποιο λόγο.

Τέλος η δική σας ανησυχία, εκνευρισμός κλπ μεταδίδεται στο μωρό. (όπως είπα και πριν).

Πριν προσπαθήσετε να γαληνέψετε το μωράκι σας, προσπαθείστε πρώτα να γαληνέψετε εσείς.

Πριν πανικοβληθούμε ας θυμόμαστε πάντα ότι ένα μωρό έχει κυριολεκτικά προσγειωθεί σε έναν νέο πλανήτη, δέχεται συνεχώς νέα ερεθίσματα που προσπαθεί να τα καταλάβει και επίσης έχει ένα μικρούλη σωματάκι που πασχίζει να αναπτυχθεί και να καταλάβει τον κόσμο γύρω του. Μπορεί να μην έχει ακόμη  γλώσσα σαν τη δική μας αλλά κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να επικοινωνήσει μαζί μας. να μας πει ότι αισθάνεται, χαίρεται, βαριέται, φοβάται, κουράζεται, δυσφορεί, όπως ακριβώς και εμείς.

Ισως το μόνον ΔΕΝ πρέπει είναι το εξής:  ΔΕΝ πρέπει με την μέθοδο του Προκρούστη απλά να προσαρμόσουμε το μωρό σε ότι πιστεύουμε ότι είναι σωστό και πρέπον.

Χρειάζεται πρώτα να μάθουμε το μωρό μας. Να το νοιώσουμε. να το καταλάβουμε. να δούμε γιατί λειτουργεί έτσι. Κανένα μωρό δεν είναι γκρινιάρικο ή  δύσκολο από μόνο του. Γίνεται όταν δεν το «ακούμε». Όπως ακριβώς συμβαίνει και με μας τους ενήλικες.

Πριν λοιπόν αρχίσουμε να ζητάμε άμεσες λύσεις. Ας καθήσουμε να το γνωρίσουμε (γιατί δεν το ξέρουμε. Κάθε μωρό έχει την δικη του ιδιοσυγκρασία, χαρακτηριστικά, ρυθμό, τα οποία τις περισσότερες φορές δεν συμβαδίζουν με τις δικές μας επιθυμίες, ανάγκες και διαθέσεις).

Κάθε μωρό χρειάζεται αγάπη και αποδοχή γι’ αυτό που είναι, αισθάνεται και δείχνει. (όπως ακριβώς και εμείς οι ενήλικες).

Δώστε λοιπόν χρόνο σε σας και το μωρό σας να γνωριστείτε και να δημιουργήσετε σχέση. Νά μάθετε το μωρό σας και να καταλάβετε ποιο είναι. Πως λειτουργεί. Πως δρα και αντιδρά. Όχι μέσα από τα δικά σας φίλτρα. Αλλά καθαρά και κρυστάλλινα.

Και μετά θα είναι πολύ πιο εύκολο να «συννενοηθείτε» και να βρείτε λύσεις. Όπως άλλωστε ισχύει και σε κάθε σχέση.

και ένα τελευταίο: κρατήστε το αγκαλιά. Μην το «τιμωρείτε» γιατί έβαλε τα κλάματα. Θυμηθείτε ότι όταν αισθανόμαστε άσχημα ζητάμε κάποιος να μας πάρει αγκαλιά και να κλάψουμε εκεί. Πολύ περισσότερο ένα μωρό.

Θα χαρώ να ακούσω τα σχόλια, τις σκέψεις και τις επιτυχίες σας.

Φιλικά

Αντιγόνη Ωραιοπούλου